Vaarwens 402: "Dit vergeet ik NOOIT meer!"
Henk lijdt aan de ziekte van Parkinson en daarnaast begint hij te vergeten. Hij is vervent watersporter en zeilen en varen was zijn lust en zijn leven. Nu het einde nadert, zou hij zooo graag nog éénmaal het water op willen...
De auto van de Stichting Ambulance Wens Nederland rijdt met een prachtige Mercedes ambulance het haventerrein van de Marina Monnickendam op. Daarin ligt Henk en als de deuren open gaan, verwelkomt Evert zijn vaargast van vandaag.
"Alleen de rit was al geweldig!" fluistert Henk zacht in Evert zijn oor...
Even later staat hij in de stuurhut achter het raam en loopt vol met herinneringen.
"We hebben hier vroeger veel rondgevaren, maar ondanks Henk zijn vergeetachtigheid, komen alle herinneringen naar boven!" fluistert zijn echtgenote zachtjes.
Evert vertelt van de Meander en laat Henk plaatjes zien van de transformatie van wrak naar woonschip in 14 maanden. Henk krijgt natte ogen en huilt zachtjes in onvermogen. Diep van binnen voelen we dat deze man zo verknocht was aan alles wat met water en varen te maken had, dat dit innemende verhaal hem tot tranen toe roert.
"Kom... we gaan varen!" roept Evert en even later grommen de zware Volvo machines onder de brancard van Henk, wiens ogen er nu bijna uit rollen...
De massa beweegt, de horizon verandert, het uitzicht is prachtig, en Henk... Henk geniet in stilte van zijn moment. Dit haalt niemand hem meer af!
We lunchen in Volendam en terwijl Evert het gezelschap onderhoudt met anekdotes en wetenswaardigheden, zien we Henk langzaam wegzakken... Het is allemaal een beetje veel voor hem. Liefdevol wordt hij toegedekt met een dekbed en even later is Henk in dromenland.
Na een hazenslaapje is Henk er weer helemaal bij en we gaan weer varen.
De vuurtoren van Marken schuift voorbij terwijl Thijs van de toren foto's maakt...
Henk krijgt een met emotie doordrenkte glimlach in zijn ogen bij het zien van de toren die hij al zo dikwijls passeerde...
"Dit neme ze me nooit meer af Evert! Dankjewel man!"
Na een enerverende dag nemen we afscheid bij de ambulance. Henk pakt Evert zijn hoofd en zoent hem zacht terwijl hij stilletjes huilt en in zijn oor fluistert: "Ik mag dan wel veel vergeten, maar dit vergeet ik NOOIT meer!"
Vaarwel lieve Henk...Auteur Vaarwens.
Met dank aan:
Vaarvrijwilliger Danny
Marina Monnickendam voor de gastvrijheid.
Havendienst Volendam voor de gastvrijheid.
Bakker Gutter en slager Dirk Spronk voor de catering.
Stichting Ambulance Wens voor het vervoer en verpleging
Thijs Spijker voor de foto's
...en alle sponsors die dit mogelijk hebben gemaakt
