Varen is even vergeten...
Dirkje ligt in een hospice in Vlaardingen en wacht op... Langzaam tikken de dagen voorbij en ze ondergaat haar lot moedig. Daarbij wordt ze omringt door lieve kinderen, die hun moeder nog een uitje gunnen. Als blijkt dat er de mogelijkheid is om nog éénmaal het water op te gaan, worden de plannen gesmeed en vandaag is het zo ver... Na dagen van noodweer, neemt de natuur een rustpauze. De buien blijven weg, de wind gaat liggen en de zon laat zich heel af en toe even zien... Er komt een ambulance aan op de haven van Monnickendam met daarin Dirkje, die nog één keertje het water op gaat. Opgetogen komt ze per brancard de steigers naar de Meander V op rijden
'Jullie laten me toch niet het water in plonzen hè? Ik kan niet zwemmen hoor!' roept ze gespannen terwijl haar handen de armleuningen van de brancard bijna samenknijpen.
Even later staat ze binnen achter het raam van de grote stuurhut.
'Oooohhh... wat een mooie boot!' roept Dirkje.
'Yep... Inge en Ik wonen hier! Welkom in ons varende huis!' lacht Evert.
Even later is het ijs gebroken en iedereen geniet van wat er te beleven en te zien valt.
De trossen gaan los en de motoren grommen zachtjes in de buik van het schip. Rustig vaart het gezelschap over de Gouwzee en geniet van Evert zijn verhalen, de prachtige natuur en de wonderschone weidsheid van het landschap.
Evert stelt voor om naar Volendam te gaan en zegt daarbij; 'Als je het wilt, mag je nog éénmaal volledig gratis in klederdracht met je kinderen op de foto!'
Als blikken toen konden doden... Haar nazaten hebben het niet zo op, maar als moeder het graag wil...
Na de heerlijke (door vaarvrijwilligsters Tineke en Elly bereide) lunch, gaat de brancard van boord en scharrelt het gezelschap naar foto de Boer. De verkleedpartij viel reuze mee en iedereen ligt dubbel van hilariteit vanwege de verkleedpartij. Het resultaat is prachtig en opgetogen vertrekken we een uurtje later richting vuurtoren van Marken.
Even lijkt het er op dat niemand thuis is, maar dan blijkt vuurtorenbewoner Thijs toch aanwezig te zijn. We krijgen een rondleiding op de toren en maken kennis met Rafy, de nieuwe vuurtorenhond... Dirkje blijft aan boord en laat zich vol lopen met alles wat haar in haar laatste dagen geboden wordt. Dat je zo mag gaan... Het was een dag met een gouden randje...
Dag lieve Dirkje, dag lieve kinderen. We wensen jullie veel sterkte toe.
Auteur Vaarwens.
Met dank aan:
Vaarvrijwilligsters Elly en Tineke
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer
Thijs en Liliane Spijker voor de gastvrijheid op de toren
Marina Monnickendam voor de gastvrijheid.
Havendienst Volendam voor de gastvrijheid.
Foto de Boer voor de gratis foto in kostuum.
Bakker Gutter en slager Dirk Spronk.
...en alle sponsors die dit mogelijk hebben gemaakt
Hallo Evert en Inge,
Zoals beloofd hierbij een kort verhaal over de dag voor onze moeder en over hoe wij bij jullie terechtkwamen.
Verleden jaar werd begin september bij onze moeder geconstateerd dat zij al langere tijd rondliep met wonden, vrijwel zeker het gevolg van ver gevorderde (en stil gehouden) borstkanker. Een paar weken daarna werd deze diagnose bevestigd door een ziekenhuisonderzoek. Op diezelfde dag overleed onze vader (die al langer hulpbehoevend was) aan een aneurysma. Twee enorme klappen voor haar. De kanker bleek inmiddels allang uitgezaaid naar de longen. Wij hadden gehoopt dat onze moeder na het overlijden van onze vader nog langere tijd van het leven kon genieten, zonder steeds zijn depressiviteit en sores mee te maken en voor hem te moeten zorgen. Die hoop leek toen dwaas.
Vlak voor kerstmis moest onze moeder worden opgenomen in het ziekenhuis wegens een longontsteking. Wij dachten dat het einde niet ver meer kon zijn. Gelukkig kon ze snel uit het ziekenhuis; naar een palliatieve afdeling.
Mijn zussen en ik hadden (en hebben) ons tot doel gesteld om de tijd die haar nog zou resten zo comfortabel en plezierig mogelijk te maken. Die tijd is langer geworden dan iedereen verwachtte; juni 2016 en ze is er nog en lijdt geen pijn.
Aangezien ze altijd gek is geweest op varen, zijn wij op zoek gegaan naar mogelijkheden om dat mogelijk te maken en kwamen zo bij jullie terecht. Webformuliertje ingevuld en nog geen paar uur daarna had ik Inge aan de lijn. Geweldig, die reactiesnelheid en dat begrip.
Affijn, 24 juni was het zo ver. De stichting Ambulancewens zorgde voor het vervoer en tegen tienen kregen we een bijzonder warm welkom van Evert, Elly en Tineke. Hoewel mijn moeder bij het inschepen even bang was dat ze van de brancard af het water zou invallen, klaarde ze zichtbaar op toen ze zich eenmaal aan boord bevond (“wat een mooie boot”).
De trossen konden los, zoals dat heet, en er werd koers gezet naar Marken waar beide havens (oud en nieuw) werden aangedaan.
Tijdens het varen vertelde Evert honderduit over de boot, het IJsselmeer, de stichting, enzovoorts. Prachtige en interessante verhalen; warm en helder verteld. Onze moeder genoot zichtbaar. Desondanks zorgde hij wel voor de kouwe rillingen bij de “nazaten”...... door een fotoshoot in klederdracht aan te kondigen zodra we in Volendam waren aangeland. En tja, wij zaten gevangen op de boot, konden geen kant op, en schikten ons in dit lot....
En ja, onze moeder vond het gewoon leuk..... (en wij stiekem ook wel...maar dan meer maf leuk).
Na een zalige lunch en nogal wat jolijt om de uiteindelijke foto, werd een koers richting het Paard van Marken genomen en gelukkig bleek een van de bewoners (Thijs) aanwezig en konden wij (nazaten) de vuurtoren van binnen en buiten bezichtigen. Onze moeder moest achterblijven op de boot, maar kon alles goed volgen en wij konden haar vanaf de vuurtoren enthousiast toezwaaien.
Ook onze dank dus aan Thijs voor het mogelijk maken van het bezoek aan zijn wereld. Een prachtige wereld.
Thijs lijkt volledig op zijn plaats daar; een man die recht door zee is, en een goed hart heeft. Het eerste wat hij zegt als wij aan wal stappen is niet “goedemiddag mensen”, maar “zijn ze gvd nou al aan het maaien, en ze zouden pas dinsdag komen”. Een schril contrast met even later wanneer hij de pas verworven hond liefdevol aait.
Het terug gaan naar de boot voelde inderdaad een beetje als terug gaan naar de “gewone” wereld. Onze moeder heeft dat vast aan ons gemerkt; ik werd er iig een beetje stil van.
Het was inmiddels na tweeën en we zetten koers naar de thuishaven, Monnickendam.
Daar namen we afscheid van Evert, Elly en Tineke. Laten we zeggen dat jullie niet alleen voor altijd in ons hoofd zitten, maar ook in ons hart. Jullie hebben er een geweldige dag voor onze moeder en dus ook voor ons van gemaakt. Diep respect. Het verwondert me en doet me goed dat er mensen zoals jullie bestaan.
Ik ben inmiddels bezig om van de foto’s die Evert en Thijs (dank aan beiden) hebben gemaakt een fotoboek te (laten) maken, zodat onze moeder een blijvend aandenken heeft (hoe lang of hoe kort ze ook nog bij ons is).
MVG, Jan