Vaardag 102 op 15-07-2020
Een dag om nooit te vergeten voor Minne.
Dit verslag is geschreven door de aanmeldster en buurvrouw van Dhr. Hielkema. (Auteur Vaarwens)
Zowaar toch een paar uurtjes geslapen vannacht….Heerlijk wakker gelegen, vol indrukken van een fantastische dag. Zestien jaar geleden werd Minne mijn buurman. Er ontstond een vriendschap tussen ons die nooit meer overgaat. Tien jaar geleden werd hij ziek. Maar hij, met zijn ‘humor met de tumor’, overleefde steeds weer. Jarenlang gaf hij zich helemaal voor zijn vijf zonen. Hij genoot enorm van zijn boot, varen op het Friese water was zijn lust en zijn leven. En nu heeft hij bijna geen lucht meer. In alles verzorgd ligt hij op bed, dag in dag uit. Laatst hadden we een mooi fantasietje. Een rondvaart door de grachten van Amsterdam, dat had hij nog nooit gedaan. En ik zei ‘Minne, als jij zover komt dat dàt lukt, dan gaan we dat doen’.
Twee weken geleden werd ik wakker geschud door Sytse en Dieuwke (heel veel dank daarvoor!); ‘Waarom wachten, waarom niet nu??’ Met daarbij de gouden tip: Er bestaat een Stichting Ambulance Wens. Want dat het met bed en al zou moeten, was inmiddels wel duidelijk. Na overleg met begeleiding en arts werd de aanvraag verstuurd. ‘Amsterdam’ wordt het niet; met bed en al in een rondvaartboot is niet mogelijk. Maar er zijn meer boten en in Friesland is ook water! Twee dagen (!) later kreeg ik een telefoontje: over een week kan Minne worden opgehaald. Alle vijf zijn zonen kwamen naar Stavoren. Niet naar Makkum, vanwege de stevige wind. Dat veranderen van opstapplaats kon nog op het nippertje geregeld worden. Wat zouden we zijn zonder mobiele telefoon… Ik ging erheen om ze uit te zwaaien. En wat ik al hoopte gebeurde: ik kon mee. Minne lag al aan boord, prinsheerlijk op zijn speciale bed.
Het werd een dag om nooit te vergeten. Alles klopte. Het weidse uitzicht, de wolkenpartijen, de zon die af en toe het water liet glinsteren. Jullie liefdevolle en deskundige verzorging, Roel en Mariet van Ambulance Wens. Waarbij jij, Roel, ook nog hobbyfotograaf bent. Deze dag kunnen we binnenkort in beeld opnieuw beleven. e gastvrijheid van jou, Evert, de schipper die achterstevoren moppen kan vertellen en die toch alles in de gaten hebt wat er op het water gebeurt.
Aan het eind van de vaartocht zei Minne moe maar diep voldaan: ‘Laat mij hier maar liggen, ik wil hier wel sterven!'
En van jou, Inge, met je been in prachtig paars gips met bijpassende nagellak, die je varende ‘thuis’ met veel plezier deelde met ons. Te vinden op ‘stichtingvaarwens.nl’. Sander, Dennis, Vincent, Thomas, Florian (ook schipper!) die zomaar weer allemaal tegelijk bij jullie pa waren. Jullie ogen zeiden meer dan boeken vol woorden. En deze buurvrouw die bijna plofte van geluk om dit allemaal mee te mogen maken. Het grootste compliment, de kroon op deze dag kwam van jouzelf, Minne, toen je aan het eind van de vaartocht moe maar diep voldaan zei: ‘Laat mij hier maar liggen’.
Wat zijn er veel lieve, mooie mensen en wat heb ik er weer een boel ontmoet op deze bijzondere dag!
‘Buurvrouw’ (c.q. ‘juffrouw’) Janny.
