Een waarde collega als gast.

Op een winderige vrijdag komt een ex collega van Evert uit zijn vroegere Orthopedie periode  aan boord. Ed van Laar komt in Muiden aan boord van de Meander. Ed heeft A.L.S en hij zit inmiddels in een zware elektrische rolstoel, waarop ook de beademing is bevestigd. Ed stuurt met zijn rechtervoet behendig de kolossale stoel de auto uit en rijd richting Meander, die al met de spiegel tegen de kade gemeerd ligt. Normaliter is het achterplateau van de Meander exact even hoog als de kade, maar door de harde zuidwesten wind waait er ruim 40 cm water weg. Met rijplanken wordt het flinke niveauverschil overbrugd en Ed rijdt er onverschrokken overheen om aan boord te komen. De dames slaken lichte gilletjes als de wieltjes over de rand balanceren en Evert heeft zegge en schrijve één keer adem gehaald tijdens de hele manoeuvre. Eenmaal aan boord, krijgt Ed de laptop voor zich en op een plankje op de grond zitten de scrollmuis en een paar drukknoppen. Enkele seconden later roept de computer: "Wat een belachelijk mooi schip hahaha...!" iedereen krijgt de slappe lach en de vaardag begint nu echt. Ed zal met behulp van de door zijn schoonzoon gemaakte applicatie op de PC een verslag van de dag maken, dat we later hieronder zullen vermelden.Realiseert u zich even welk een energie het kost om zo'n verhaal met je rechtervoet te schrijven!

Het was voor Evert en Inge in elk geval een superdag om op deze wijze met een oud collega de dag door te mogen brengen....
Auteur Vaarwens.

Met dank aan de WSV de Zuiderzee,
co-schipper Jan Brand
en de KNR&ZV te Muiden.

Dagje varen met de Meander

Vroeger dan anders in rep en roer, het valt niet mee om mij in de kleren te hijsen hoor! Vandaag 8 juni gaan we met mijn vrouw,dochter,schoonzoon, de mannen die mijn bedrijf hebben overgenomen, mijn vriend en de verpleegkundige een dagje varen.Om 11 uur gaat de helft aan boord bij de Koninklijke zeil en roei vereniging in Muiden. Daar is de kade laag en kan ik met mijn electrische rolstoel (permobil 400) makkelijk aan boord komen. Dat ding bestuur ik met mijn linker voet, want mijn armen doen het niet meer.

En oh ja, ik ben de eerste (dit jaar) met een electrische rolstoel op de Meander. Voor mij een rede te meer om het te doen.!

Daar gaan we op weg naar Muiden, tom tom erbij kan niet missen. Als we hem aankrijgen tenminste. Nadat werkelijk overal op gedrukt is doet hij het, joepie. Evert, Inge en Jan komen ons op de parkeerplaats al tegemoet. Een en al vriendelijkheid, we zijn 5 minuten te laat, maar oh oh wat zijn we mooi op tijd. Wij naar de kade. Daar doemt de Meander op. Hij wordt steeds groter als ik dichter bij rol. De Groene Draak ligt er pal naast. Als Maxima aan het roer had gestaan had ik haar niet gezien.Ik zag alleen Meander. Er is zo’n 20 cm water weggewaaid zei Evert. Anders liggen we gelijk met de kade. Nu moet je naar beneden, gaat dat? Ik knikte ja, “niemand pakt me deze dag af” dacht ik. Jan en Evert gingen met glimmende oprijplanken aan de gang, ze vonden het duidelijk spannend. Toen ze klaar waren was er een mooi parkoers uitgezet. Eerst ging ik van de kade op twee planken naar de achterklep. Recht op de stoere sleepbolder af. Vlak daarvoor een kleine knik naar links, dan naar beneden de kuip in, waar ik opgewacht zou worden, door links een tentzeil en een soort kastje en rechts en een openstaande deur en natuurlijk Joey de scheepshond. Die zou de rest van de dag vol interesse naar mijn trackball op het voetenplankje waarmee ik schrijf blijven kijken. Geweldig beest. Ik rekende alles snel door, maakte een risico analyse en besloot dat het kon. Waarscchijnlijk zou ik veel aanwijzingen krijgen, Vooral in de vorm van gillende vrouwenstemmen. Ik besloot vooral naar Evert te luisteren omdat diens ogen inmiddels bijna uit zijn hoofd rolden. Dus hij stond op scherp. Daar ging ik in slomo, en daar waren de gilletjes. Evert leek kalm te blijven. Op naar de bolder, korte draai, naar beneden, korte draai naar rechts en ik was geland. Een enorme opluchting maakte zich los bij iedereen. Nu eerst koffie.

Daar doemt de Meander op. Hij wordt steeds groter als ik dichter bij rol. De Groene Draak ligt er pal naast. Als Maxima aan het roer had gestaan had ik haar niet gezien. Ik zag alleen Meander.

Na de koffie begon er onder mij iets te grommen. Een machtig wezen was ontwaakt. Boven in de stuurhut stond Evert, die bleek het wezen getemd te hebben. Het wezen spuwde op zijn commando water en de Meander kwam in beweging, De haven uit. Rechts doemde het Muiderslot op. En de Elizabeth Smit, eens de trots van Amsterdam, nu vergane glorie. En dan het water op. Nu zit Jan aan het roer en laat het monster grommen. 

De vlag staat strak. Wat een heerlijk gevoel en die zon die op de golven speelt, geweldig. Daar komt Pampus langs. De drie kwartier naar Schellingwoude... het kan mij niet lang genoeg duren.

Daar pikken we rest op.Dan komt Inge met Bourgondische schalen met broodjes, belegd stokbrood en allerlei dranken. Dat was een mooi moment voor mij om even uit te leggen waarom we hier bij elkaar waren. Iedereen had zijn mond vol. Evert en ik hebben ooit het zelfde beroep gehad en hij zou verhalen uit die tijd vertellen. Daar gingen we de sluis door en de stad in. Het haventje van Nieuwendam, een gigantisch cruiseschip wat afgemeerd werd.En Evert maar vertellen, hij weet overal van. Het Noordzeekanaal op tot Zaandam, er is zoveel te zien. En maar praten, heerlijk!

Voor we het weten zijn we weer terug in de sluis en gaan mijn makkers weer van boord, met rode oortjes en wij gaan met een grote bocht terug naar Muiden. Het is zeker niet minder gaan waaien. Een pikzwarte lucht dreigt recht voor ons maar het blijft bij dreigen. In Muiden is het water verder gezakt, dus eruit wordt nog leuker. Er wordt een nieuw parkoers bedacht. Recht langs de grote bolder, over een plaat deze keer. En dan rechtdoor op twee platen, ook leuk. Voor ik naar boven ga neem ik afscheid van iedereen met een echte scheepsterm, vaarwel. Alles past net, en het lukt natuurlijk. Als we bovenstaan herinnert Evert zich dat hij moet ademhalen. Na een langdurig afscheid en allerlei cadeautjes gaan we huiswaarts. Een dag en mensen om nooit te vergeten!

Ed van Laar ALS slachtoffer