Wim in zwaar weer.

Vandaag heeft Wim een dag met zijn naasten doorgebracht. Zware buien, afgewissweld met zonnige perioden schakeerden de hemel en op sommige momenten woei het windkracht 8 met hevige stortbuien. Wim genoot... Het schip kon de elementen van de natuur allemaal aan en hij voelde zich veilig. Aan het eind van de dag ging iedereen tevreden  met een boek van Evert naar huis voor de nodige napret. Het was voor iedereen een gedenkwaardige dag.

Auteur Vaarwens.

Hallo Evert en Inge,
Hieronder volgt mijn verslagje van de heerlijke dag die jullie mij, Tineke en onze gasten hebben geschonken. Nogmaals onze hartelijke dank voor jullie hartelijkheid, gastvrijheid en inzet voor mensen die niet veel leuke dagen meer te verwachten hebben.
Groetjes van Wim en Tineke.

In januari j.l. luide de harde diagnose van de artsen in het AMC: "Uitgezaaide darmkanker, geen operatie meer mogelijk. Enige levensverlenging mogelijk door bestraling en chemo!"
Mijn oma werd 98, mijn moeder is 92 en woont nog zelfstandig... zou ik de 70 niet eens halen? Kerngezond, 19 jaar geen dokter gezien, en dan is het plotseling over.
Mijn partner Tineke zei me: "Misschien wordt dit onze laatste vakantie met onze boot, de Mistella II. Zeg jij maar waar je heen wilt!"
Ik wilde altijd nog eens naar Friesland om de Elfstedentocht te varen. We hadden de boot in Leeuwarden gekocht en op die reis naar De Rijp - waar we maar een week voor hadden - was mij duidelijk dat dit de mooiste vaarprovincie van het land is.

We vertrokken begin juni in bar slecht weer en konden het IJsselmeer niet oversteken. Boven windkracht 3 is het met ons schip geen lolletje meer. In Emmeloord is onze poes Witi 's nachts ontsnapt en nog steeds niet terug, ondanks de chip. In Lemmer lagen we 4 dagen stil omdat ik met 40 graden koorts in bed lag. Ik was al een dag per trein naar het AMC geweest voor het infuus van de chemo kuur, maar kon direct terug wegens de te hoge bloeddruk. We bezochten Sloten, IJlst, Sneek en Leeuwarden. In de Prinsentuin brandde vervolgens de keuken uit door kortsluiting in de koelkast, toen we een uurtje de stad in waren. De nacht er na werd de mooie fiets van Tineke gestolen. In de thuishaven waren de rubberboot en de verrekijker al gestolen! We wilden naar huis, maar konden door de harde wind weer niet oversteken. In de Lage Vaart in Flevoland hield de boot er mee op. Dieseltank leeg, 25 vaaruren te vroeg! Bleek dat enkele uren voor vertrek 50 liter diesel was gestolen. Daarom lag de vuldop nog in het gangboord! Toen we na deze rampvakantie eindelijk thuis waren, met ook nog abominabel voetbal en elke dag slecht weer, kwamen we langzaam weer bij.
Na een paar weken kwam Tineke opeens met de vraag of ik een dag op het Markermeer wilde varen, als gast met nog een aantal vrienden en familie op een prachtig schip van 20 meter, geheel verzorgd en zonder kosten. Ik had wel eens iets gelezen over de Stichting Vaarwens in de Vaarkrant en de Waterkampioen, maar nooit gedacht daar ooit voor in aanmerking te komen.
Een dag later bleek Tineke alles geregeld te hebben: "We varen op maandag 6 augustus weg uit Monnickendam, zeg maar wie er mee mogen".
Mijn moeder van 92 is de enige die niets weet van mijn ziekte, zij is licht dementerend en we willen haar niet nodeloos belasten. Mijn zus en zwager gingen natuurlijk wel mee en verder onze 4 buren, dat meer vrienden dan buren zijn.
Gisteren was het zo ver. We werden hartelijk ontvangen door Evert en Inge en betraden een schitterend schip, met alle denkbare luxe, moderne techniek en een zee van ruimte. We genoten van koffie met heerlijk gebak van bakkerij Gutter, ons welbekend uit Purmerend. Deze bakker bleek de catering grotendeels te sponsoren. We hebben nu een loyaliteitsprobleem, want de schoondochter van Tineke werkt bij die andere goede bakker Harry de Groot in Purmerend,. We zullen klant worden bij beide zaken. We verkenden het schitterende schip met een gigantische stuurhut waar we met ons tienen royaal zaten. De cockpit deed denken aan een F16. Op het grote achterdek lunchten we in Muiden ook ruim met 10 man en als je op het voordek zat, genoot je van de golven en het klotsende water. De twee enorme Volvo Penta motoren van elk 500 pk hoorde je daar ook niet meer.  Het weer was weer evenslecht als tijdens onze vakantie, maar op zo'n schip stoort dat veel minder dan op een kruisertje van 9 meter en 45 pk. We voeren via Marken, het Paard natuurlijk, langs Pampus naar Muiden waar we de heerlijke lunch nuttigden in de jachthaven waar de Groene Draeck ook ligt. Bij Pampus was het bijna windkracht 8, maar op dit zeewaardige schip merk je daar niets van. Ik heb zelf ook een kwartiertje het schip mogen besturen, maar dat is wennen. Al het navigatiewerk gaat op instrumenten i.p.v. ons geuzenvlaggetje op de boeg.Op de terugweg legden we een uurtje aan in Volendam. Mannen de kroeg in, dames de winkels in, en ik na een half uurtje (pffff..... die eeuwige moeheid) aan een glaasje wit op het achterdek, met de charmante Inge. (Ik heb niet alleen verstand van boten......).
Evert vermaakte ons met boeiende en humoristische verhalen, waarmee hij al boeken vol heeft geschreven. Die boeken vonden trouwens gretig aftrek,
Ik ga er komend weekend (er komt mooi weer aan) van genieten als we er even op uit gaan naar De Woude, een paradijsje op een uurtje varen. Om 17 uur waren we terug in Monnickendam, waar we nog met z'n allen op de foto gingen naast de Meander. We willen Evert en Inge en de sponsors natuurlijk, nogmaals danken voor een heerlijke dag op het water, op een schip waar wij allen (op mijn zus Hetty na allemaal bootjesmensen) van zullen dromen.Als mij nog een jaartje gegeven is ( chemo slaat goed aan, bijna geen bijwerkingen en liefdevolle zorg van het AMC en mijn eigen Tineke maken het leven toch nog waardevol) zullen wij zeker eens aanleggen in Monnickendam.
Allemaal bedankt en veel succes met jullie liefdevolle werk!
Wim en Tineke.