Een verrassingsdag voor Willy en Robin.

Willy verloor vorig jaar zijn vrouw aan de dodelijke ziekte. Een jaar later strijdt hij zelf zijn strijd tegen de kanker. Daarbij er is de zorg voor zijn geestelijk en gehandicapte zoon Robin, die maar 10% zicht heeft. Het is een zware strijd. Zijn verzorgster meld hem aan voor een vaarwens. Willy ziet in het begin tegen de dag op, maar als hij aan boord komt, beseft hij niet wat hem overkomt. Al snel begint het genieten van een moment van vergetelheid. Na een heerlijke vaardag nemen we innig afscheid in de ambulance waarbij Willy Evert stevig vasthoud.... 

"Wat een geschenk hebben jullie me gegeven... Het maakt mijn afscheid van het leven een stuk gemakkelijker!"

Auteur Vaarwens.

Met dank aan:
Marina Monnickendam voor de gastvrijheid.
Havendienst Volendam voor de gastvrijheid.
Bakker Gutter voor de catering.
De Stichting Ambulancewens voor het vervoer.

Een verslag van Jozephine:

Twee jaar ben ik nu maatje van Robin.Dat houdt in dat we proberen elke maand samen iets leuks te doen. Naar het theater, uit eten, een pilsje pakken of iets anders.
Robin is 43 en woont nog thuis. Ruim een jaar geleden overleed zijn moeder en nu is zijn vader ziek. Robin ziet heel weinig, loopt alleen kleine stukjes en is ook verstandelijk beperkt, maar voor mij is hij vooral Robin, een mooi mens dat intens kan genieten van onze uitstapjes.
De dood van zijn moeder kwam plotseling en bracht veel verdriet, verdriet dat nog in alle hevigheid aanwezig was toen bij zijn vader darmkanker werd geconstateerd.
Inmiddels zijn we een jaar verder na de diagnose van vader en weten we dat zijn tijd beperkt is.
Daarom mailde ik de Stichting Vaarwens met de vraag of ze voor deze 2 mensen een onvergetelijke dag wilden verzorgen. Op het moment dat ik mailde was het plan dat ik hen zou vervoeren. Maar de ziekte gaat snel en daarom besluit ik een paar dagen voor we gaan om de Stichting AmbulanceWens te vragen Willy te vervoeren, zodat deze dag niet teveel energie gaat kosten.
In de dagen voor we gaan hoor ik dat Willy niet wil, er tegen op ziet en twijfelt, maar ik zeg hem dat we gaan, ben nog net iets eigenwijzer dan hij is.  Op donderdagmorgen kom ik om 8:45 aan en de ambulance is er al. Alles wordt klaar gemaakt voor het vervoer en zo gaan we onderweg. Ik rijd er met mijn auto en 1 van de hulpen van Willy achteraan, de zus van Robin is helaas door werk verhinderd. In 1,5 uur staan we op de kade.
Bij de koffie komt de glimlach in plaats van de frons en die glimlach verdwijnt bij Willy en Robin niet meer. Er wordt verteld over de uitzichten en het Ijsselmeer, er wordt gelachen, er zijn taartjes en later heerlijke broodjes. We kopen paling voor thuis in Volendam en de liefde is elk moment voelbaar. Zelf ga ik tussendoor even voor op het schip zitten. De wind voelen en de tranen even laten stromen. Ik mag er bij zijn, heel dichtbij en dat vind ik bijzonder. Inge en Evert zijn warm, Hans en Ilse van de Ambulancewens zorgen voor alles en zijn op de achtergrond heel prettig en ondersteunend. De dag vliegt om. Veel te snel weer staan we op de kade. Willy en Evert hebben elkaar geraakt, tranen als de brancard weer in de ambulance gaat. De reis naar huis is het stil, vol als we allemaal zijn van deze dag. Ik hoop dat er nog veel tijd is voor Willy om na te genieten. Robin neemt het mee, de onzekere toekomst in. Wat mooi dat dit bestaat!
Jozephine.

Nog een keer
met aarzeling
onzekerheid
en zelfs een beetje tegenzin
op stap gaan.

Nog een keer
samen met je zoon
gaan varen
een dag herinneringen maken
om nooit te vergeten.

Nog een keer
toch maar doen,
niets te verliezen,
overgave,
alweer.

En dan:
nog een keer
zo verrast worden,
het water,
de mensen,
ongelooflijk hoe fijn
hoe kostbaar
hoe ontroerend.

Ogen die nieuwe dingen zien,
verhalen die nergens gaan
over ziekte en dood
maar die je laten voelen
dat je leeft
ook nu
juist nu.

Nog een keer
moe thuis komen
met tranen van geluk
om je moed
om de liefde
om een keer...