Aernout wilde storm, maar het werd een windstille dag..

Aernout zeilt graag, maar heeft wegens omstandigheden een motorboot aangeschaft. Nu is hij nog maar 54 en wordt getroffen door ALS. Varen gaat nog net, omdat zijn handen nog een heel klein beetje kracht hebben, maar de Meander heeft stuurbekrachtiging en het gaat zeer easy! Hij had het liefst met stormweer gevaren, maar uitgesproken vandaag was er eens een keer geen wind! Aernout voer vandaag met de Meander V over kalme wateren en hij genoot samen met zijn vrienden die hem deze dag als verrassing hadden bezorgd! Chapeau vrienden! We wensen je veel sterkte met het verloop van je A.L.S. Aernout...!

Auteur Vaarwens

Met dank aan:
Marina Monnickendam voor de gastvrijheid.
Havendienst Volendam voor de gastvrijheid.
Bakker Gutter voor de catering.
Thijs en Liliane voor de rondleiding op de vuurtoren.

Op 16 juli 2013 werd ik verrast met een vaardag op de Meander V van de Stichting Vaarwens van Evert Stel. Sinds 3 oktober 2012 weet ik dat ik ALS heb en langzaam geven mijn spieren het op. Op dit moment hoofdzakelijk mijn handen en armen maar de benen worden ook al zwakker.
Via de website van de Stichting ALS Nederland kwam ik op de site van de Stichting Vaar wens en volg al een tijd de Facebookpagina. Hierdoor had ik al eerder contact gehad met Evert en hij had me al een keer uitgenodigd om mee te varen met de Meander V. Ik gaf toen aan dat ik me daar op dat moment nog tegoed voor voelde en dat ik later misschien wel eens van zijn diensten gebruik zou maken. Ik heb immers zelf nog een boot en kon toen nog zelf varen.
Ik heb hier later nog met mijn zus over gesproken en die weet dat ik een zwak heb voor loodstenders. Wat spierkracht betreft ben ik toch verder achteruitgegaan in een paar maanden en had mijn zus achter mijn rug om toch een vaardag geregeld bij Evert met in het achterhoofd het idee dat ik nu de meander nog zelf kan besturen. In totaal kunnen er acht mensen mee dus ik mocht zeven personen meenemen en zo gingen Reinout, Oliver, Mirjam, Anne, Marina, Sonja en natuurlijk mijn dochter Joëlle met mij mee.
Zo gebeurde het dat wij op 16 juli afreisden richting Monnickendam om op de Meander V aan te monsteren. Het was vanaf de ingang wel een stuk lopen over het steiger maar Evert kwam al met een rolstoel naar het hek. Toen wij aan boord kwamen stond de koffie en gebak al klaar van een hele goeie bakker in Monnickendam en het beloofde een drukkend warme bijna windstille dag te worden.
Tijdens de koffie werden we gebrieft over de mogelijkheden wat bestemming betreft. Een van de mogelijkheden was een bezoek aan de welbekende vuurtoren "het paard van Marken ". Dat is natuurlijk iets wat bijna nooit kan want normaal is deze vuurtoren gesloten voor publiek dus kozen wij voor deze optie.
Ook moest Evert natuurlijk alles vertellen over zijn schip en over de Stichting en als Evert eenmaal begint te praten dan hang je aan zijn lippen want wat kan die man vertellen. Ook heb ik enorme bewondering wat Evert van een schip, wat ooit een wrak was, heeft gemaakt want de Meander is echt een plaatje geworden met alle techniek die je maar kunt bedenken.
Na de koffie werden de motoren gestart en stond er ergens diep in het schip 2 × 500 pk te grommen. Dat klinkt mij natuurlijk als muziek in de oren en doet het gevoel van vroeger herleven toen ik nog op de binnenvaart werkte. Vanuit de haven van Monnickendam voeren we met een rustig gangetje, want hard kun je niet varen vanwege het ondiepe water van de Gouwzee, richting Marken en daar deden we ook even de haven aan om vanaf het schip de bedrijvigheid op de wal te bekijken.
Na het bezoek aan de haven van Marken zette Evert mij op de stuurstoel en had ik de controle over de Meander en dat gaf mij natuurlijk wel een kick. Mijn handen zijn dan wel niet zo sterk meer maar de Meander is door de hydraulische techniek met een pink te besturen en luistert zeer nauw naar het roer en stiekem werd ik een beetje jaloers dat Evert dit dagelijks mag beleven.
Uiteindelijk kwamen we bij de vuurtoren van Marken terecht waar we aan een paar palen konden afmeren en waar we eerst de voortreffelijk verzorgde lunch konden nuttigen. Na de lunch gingen wij de vuurtoren bezichtigen en moest ik met een smal trappetje helemaal naar boven. Een lastige klus want er zijn geen vaste leuningen maar slechts een paar touwen die je vast kunt houden maar voor mij niet de goede steun gaven. Dus dan maar de trap op zoals je dat vroeger als kleuter al deed door te steunen met je handen op de treden met een persoon achter mij voor het geval dat ik mijn evenwicht verlies. Boven in de vuurtoren staat ook nog een oude 1 cilinder dieselmotor met een compressor daaraan gekoppeld. Deze wordt gebruikt om de ketel vol met lucht te pompen zodat de misthoorn gebruikt kan worden bij slecht zicht. Deze machinerieën zijn natuurlijk al behoorlijk op datum maar dankzij de huidige vuurtorenwachter weer helemaal gereviseerd en nog steeds werkzaam. Eenmaal boven op de vuurtoren hadden we natuurlijk een prachtig uitzicht over het Markermeer, Marken en Volendam. En na het bezoek aan de top moest ik natuurlijk ook weer naar beneden en dat deden we in omgekeerde volgorde zoals ik boven was gekomen.
Na het afvaren gingen de gashendels diep naar voren en kwamen de twee Volvo's pas goed op gang en liepen we al snel 20 knopen en na een kort stukje hard varen deden we toch maar weer wat rustiger aan want anders gaat er veel te veel brandstof doorheen.
Ook voeren we nog even een rondje door de haven van Edam en de haven van Volendam en gingen we daarna weer terug naar de ligplaats in Monnickendam en eigenlijk ging alles veel te snel voorbij. Het was ook jammer dat Inge, de partner van Evert, er niet bij kon zijn maar dat had een reden.
Terugkijkend op deze dag is dit een dag geworden om nooit te vergeten en heb ik met mijn vrienden en vriendinnen enorm genoten en meteen Evert uitgedaagd het nog een keer over te doen maar dan met 10 of 11 Beaufort.
Aernout Koole