Marja geniet van haar vaardag.

Marja treft een wreed lot. Na een zware hernia, met daarna borstkanker en nu op haar 59ste levensjaar krijgt ze de spierziekte PLS, belandt in een rolstoel en kan bijna niets meer. Toch probeert ze nog uit het leven te halen wat er in zit. Moedig wordt ze met haar man en haar twee broers en hun vrouwen aan boord van de Meander V gereden. De trossen gaan los. Het weer heeft niets over, maar ze geniet! Vaarvrijwilliger Thijs Spijker gaat aan het roer en Evert ontfermt zich over de gasten, want Inge is vandaag wegens omstandigheden niet mee. We gaan naar Thijs zijn huis, de prachtige vuurtoren van Marken. Daar worden we geïnterviewd door een verslaggever van Radio 1... Het wordt een enerverende dag, waarvan binnenkort het familieverslag hier te lezen valt.

Auteur Vaarwens.

Met dank aan:
Marina Monnickendam voor de gastvrijheid.
Havendienst Volendam voor de gastvrijheid.
Bakker Gutter voor de catering.
Thijs en Liliane voor hun gastvrijheid en vrijwilligershulp.

Het verslag van Joke:

"In alle vroegte zijn wij optimistisch in korte broek vertrokken, maar op het stille parkeerterrein wissel ik van broek en geef mezelf een schouderklop voor het meenemen van een vliestrui. Ik vind het jammer voor Marja, voor wie deze dag met stichting Vaarwens bedoeld is. Deze uitnodiging heeft mij met mijn neus op de feiten gedrukt, mijn schoonzus, de zus van mijn man, heeft een levensbedreigende ziekte. Er was altijd wel dat stemmetjes dat zachtjes fluistert, maar het is makkelijker je kop in het zand te steken. Dit positieve mens heeft de laatste jaren zoveel tegenslag gehad en nog nooit heb ik haar horen klagen.
Warm ingepakt wandel ik de weg terug, om de anderen tegemoet te lopen, terwijl ik me bedenk hoeveel ik in die tien jaar om haar ben gaan geven. Niet alleen om haar, maar ook om die mopperpot van haar die zijn mening zo heerlijk in de groep kan gooien en waar ik vreselijk om kan lachen. We liggen elkaar wel. Mijn zwager Ben moppert echter nooit dat hij thuis veel klussen over heeft moeten nemen en het leven de laatste jaren ook voor hem zwaar is geworden. Je zult maar midden in de nacht een paar keer wakker moeten worden om je lief om te draaien en je zult maar midden in de nacht je man wakker moeten maken omdat je op je andere zij wilt draaien. Gelukkig is voor dit probleem nu een oplossing gevonden, maar er zullen vast heel veel zaken zijn waar zij tegenaan lopen en waar wij geen idee van hebben.Vandaag denken we daar niet aan, vandaag wil Marja met haar twee broer(tje)s en hun vrouwen op stap. Evert Stel heet ons welkom en ervaren wordt Marja met haar rolstoel op de Meander gereden en met een traplift staat ze even later in de kajuit. Om te zorgen dat ze evenveel ziet als wij, heeft Evert zelfs een speciale verhoging gemaakt die hij in elkaar zet. De lekkere koffie staat klaar, Ben en Marja hebben taart meegenomen. Vol passie vertelt Evert over de geschiedenis van de boot en vertelt en vertelt. Ik wil ook weten hoe hij zijn vrouw ontmoet heeft, zijn zielsverwant met dezelfde idealen. Op een boot wonen en twee keer per week wildvreemde mensen in je huiskamer en keuken ontvangen is niet alledaags. Hoewel ik zelf gastvrij ben, neem ik mijn pet voor ze af. Helaas is zijn vrouw Inge er vandaag niet bij, maar dat wordt gecompenseerd door Thijs Spijker. Thijs woont in de vuurtoren van Makkum, waar onze tocht heen gaat. Ook Thijs zijn vrouw, die op deze locatie huwelijken voltrekt, ontvangt ons gastvrij. Helaas kan Marja niet mee, maar ze geniet zichtbaar. Een verslaggever van radio 1 vergezelt ons naar boven, gelukkig kan hij knippen in zijn opnames. Nu is het de beurt aan Thijs om te vertellen en we hangen aan zijn lippen.
Wat valt er veel te vertellen over deze dag, de tocht, de verhalen, de geschiedenis van de vuurtoren, de lampen, de machines. Zijn Ben en ik de enige in de familie zonder hoogtevrees als we helemaal boven op de omloop staan? In de diepte zwaait mijn man die bij zijn zus is gebleven. De wolkenpartijen zijn schitterend en Thijs stuurt dan ook regelmatig massa's foto's naar RTL. Elke tien minuten wisselt het uitzicht, niet alleen de lucht, maar ook het water en de boten. Terug op de Meander staat de lunch klaar. Maakt de buitenlucht dit het lekkerste brood dat ik ooit gegeten heb, of is het ook werkelijk het lekkerste brood?
Marja en ik zijn nog nooit in Volendam geweest, het is voor Evert geen probleem daar aan te leggen. Ik kijk steeds met plezier naar Thijs, hoe ervaren hij aanmeert en later de touwen weer keurig opbergt.
In Volendam vinden we gelukkig een pin automaat, zodat we terug aan boord de boeken van Evert kunnen kopen, waarvan de opbrengst naar Stichting Vaarwens gaat. We staan even stil bij Café de Hemel, ik was er gewoon voorbij gelopen. Herrezen uit de as, maar daar is alles mee gezegd. Een monument herinnert aan de verschrikkelijke nacht van 2001. "Is het al zolang geleden?" hoor ik twee mensen tegen elkaar zeggen: "het lijkt veel korter". Voor de nabestaanden is het gisteren, weet ik in stilte.
Aan boord blijven we buiten zitten "in de kuip" en met een drankje genieten we alweer. Marja heeft als dank iets lekkers voor de gastheren.

De dag zit er bijna op. We zijn dankbaar, nog steeds en daar ik de opdracht kreeg een verslag te schrijven, spreek ik die dank uit namens ons alles zes: Marja, Ben, Rob, Nelleke, Jos en Joke.
Nog één keer kijk ik naar de schitterende wolkenlucht. Hoezo vond ik het vanmorgen jammer voor Marja dat het bewolkt was. Dit weer, deze wolken die steeds veranderen, zelfs de regenbuien, alles is zo mooi geweest.

Met vriendelijke groet, Joke.