Gevloerd door de kanker ligt Jan in het Hospice te wachten op wat gaat komen. In stilte mijmert hij over mooie tijden van voorheen, over varen op de Waddenzee en het IJsselmeer, over oude schoeners en platbodems waarop hij meevoer... Het blijft bij mijmeren, want het is allemaal verleden tijd... tot vandaag!

Vriend, buddy en makker Steven weet van Stichting Vaarwens. Hij weet dat Jan van varen houdt en weet ook dat op de Meander V alles kan... Hij organiseert de vaardag voor Jan! Het moet op korte termijn, maar de vaarwensagenda staat bomvol... Inge plant een tussentijdse vaarwens en vandaag ging Jan nog éénmaal het ruime sop op...

Het waait straf uit het noordoosten. “De verkeerde hoek!” lacht Evert bij het ontvangst. “We liggen hier pal aan lagerwal!” Het maakt Jan allemaal niet uit. Hij ligt comfortabel op de brancard en wordt zeevast gesjord aan het meubilair van de Meander V.

Even later zijn de trossen los en het schip danst dapper door de venijnig korte golven. Jan geniet... zacht wiegend ligt hij naar buiten te kijken en heeft zijn oren wagenwijd open! Alle verhalen, wetenswaardigheden en anekdotes van Evert absorbeert hij als een spons. Met zijn naasten aan zijn zijde en de zorgzame verpleging van de ambulancevrijwilligers, voelt hij zich helemaal senang op het schip en mijmert af en toe weg...

Na een prachtige rondvaart door Amsterdam scharrelen we weer richting Markermeer. De wind is toegenomen tot windkracht 7 en bakken buiswater stuiven over het voorschip tegen de ramen. De Meander V trekt zich er niets van aan een tokkelt onverstoord met haar bijzondere lading weer richting Muiden. Iedereen geniet... en niet met mate!

In Muiden nemen we afscheid voor altijd... en Jan fluistert zijn laatste woorden tegen Evert in de ambulance: “Man... wat hebben jullie me een groot cadeau gegeven... Eeuwige dank!”

Ontroerd nemen we afscheid en zwaaien uitbundig dag, in de hoop dat Jan nog even mag mijmeren over woelige baren en vrijheid van varen...