Ambulancevrijwilliger Jan van Geffen treft een vriendelijke man waar hij thuiszorg levert en vertelt hem van de mogelijkheden voor een Vaarwens. Gerrit is broos, zwak, versleten, en hapt naar lucht. Hij verbruikt 2 liter zuurstof per minuut en snakt naar meer... Gerrit wil nog erg graag een keertje varen met zijn naasten en heeft de lange rit vanuit Eindhoven er voor over. Vanwege zijn broze conditie is er unaniem besloten om hem per wensambulance te vervoeren...

De zon schijnt, het is ruim 20 graden en de dag brengt het gezelschap ten eerste een file... Tsjah... we wonen in Nederland! Na een stevige rit, komt de ambulance de haven van Marina Waterland op rijden, waarin een gezelschap zit dat er zin in heeft. Gerrit krijgt een enorme ‘vaarwensboost’ bij het zien van het water, de schepen en zeker de Meander V. Hij wil graag van de brancard en de dag in de rolstoel doorbrengen. Het kost enige moeite om de transfer te maken, maar dan begint ZIJN dag! Gerrit heeft er vanaf de dag van de planning naar uitgekeken en nu is het zo ver... De trossen gaan los, Henk en Nel zorgen voor de catering, Mariet en Ton zorgen voor Gerrit, Evert kletst, het water is weids... Vanuit het grote achterdek geniet Gerrit van zijn dag en zijn naasten niet minder. Samen nog éénmaal op de foto in klederdracht... een gekoesterde wens en die mogelijkheid laat de familie zich niet ontschieten. Een hilarische verkleedpartij volgt! Het is zelfbediening bij foto de Boer, want Jannie is alleen. We redden ons inmiddels redelijk met de kledingstukken, want het is niet de eerste keer dat we dit doen... Het resultaat is geweldig... Blije gezichten en een onbetaalbare glimlach worden voor altijd vastgelegd!

We varen nog een rondje langs de vuurtoren en dan loopt de dag ten einde.

Gerrit blijft lachen en blijft genieten tot op het allerlaatste moment, totdat hij de brancard weer op gaat en afscheid neemt. De ‘vaarwensboost’ neemt af en wordt ingeruild voor de werkelijkheid. Met gemengde gevoelens van blijdschap, verdriet en dankbaarheid nemen we afscheid met een lach en een verborgen traan...