Vaarwens 493 op 28-6-2017
De doorzetter verliest...
Auteur Vaarwens
Met dank aan:
Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Bakker Gutter en slagerij Spronk voor de gesponsorde catering
Thijs Spijker voor de gastvrijheid en de foto’s
Vaarvrijwilligers Connie en Ed voor de inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Verslagje van de vaardag van 28 juni 2017 door Betty Warnaar;
“Hebben jullie weleens gehoord van de Stichting Vaarwens?”
De vraag wordt gesteld door de Maatschappelijk Werkster van het ALS-team in het AMC.
Zij kent het verdriet en de pijn om door de spierziekte van Ed niet meer volop te kunnen genieten van onze grote hobby: vrij rondzwerven met onze buscamper.
Nee, van die stichting hadden we – toen – nog nooit gehoord. Maar dat is veranderd.
Na telefonische kennismaking met Inge werden we uitgenodigd om op 28 juni (2017) aan boord van de Meander V mee te varen en dat deden we maar al te graag.
Zij reden ons, met rolstoel en al, naar Monnickendam. In een van de jachthavens stak een felgeel groot schip boven de steiger en kleinere scheepjes uit: een zonnetje op een grauwe dag, de Meander V.
Er was al een parkeerplaats geregeld, zelfs met oprijplaten voor de rolstoel.
Hoewel we nogal erg vroeg waren, werden we door schipper Evert en vrijwilliger Ed met open armen ontvangen en aan boord geholpen. We waren meteen “thuis”.
Koffie, thee en lekkere koeken werden door Connie verzorgd terwijl Evert vanachter de stuurstand vertelde over hoe het zo gekomen is met de Meander en met de Stichting Vaarwens.
Dan gaan de trossen los en draaien we een rondje langs de hellingloods waar een miljoenenjacht wordt gebouwd. Het zal te zijner tijd zonder kiel en verdere onderwaterzaken naar open water worden getrokken. De vaargeul is voor hem/haar te ondiep om echt te varen. Ook de Meander mag niet buiten de betonning komen, anders vaart het schip zich vast in de onderwater plantenwereld.
Evert wijst nog op een Amerikaanse houseboat en vertelt een verhaal daarover. Hij wijst ook op het “paradijselijke” MacDonalds eiland, bekend van de reclame, maar nu, onder de grauwe lucht alles behalve aantrekkelijk. Rosan fotografeert het toch heel enthousiast.
Er wordt nog veel meer verteld door Evert, hij zou zo een kapperstijdschrift vol kunnen schrijven.
Wij genieten ervan.
Thijs (van de toren) heeft aangeraden pas in de middag naar zijn vuurtoren te varen: dan zal het weer beter zijn. En dat was het ook.
Nu bekijken we Marken vanuit de ingang van de haven. Het verhaal over Sijtje Boes en de opkomst van het toerisme op Marken inspireert om te vertellen over het Mirakel van Amsterdam, dat destijds, weliswaar op een andere grondslag, voor een soortgelijke aantrekkingskracht zorgde en Amsterdam op de kaart zette als toeristenstad.
Ed geniet intussen van het varen en de verhalen, van het grauwe maar levendige water, de meeuwen die in het kielzog naar opgezwiepte vissen zoeken, van het uitzicht en van de belangstelling.
In Volendam lunchen we aan boord in de haven. Dank bakker en slager in Monnickendam het smaakte prima!
De lucht breekt open als we koers zetten naar de vuurtoren van Marken. Wij kennen hem alleen vanaf de dijk maar nu gaan we er echt aanleggen. Heel bijzonder.
De duwrolstoel is niet ideaal om over het steigertje en de glooiing omhoog te brengen. Dus blijft Ed bij Evert op de boot en gaat de hele rest van het gezelschap de wal op. Later hoor ik dat Ed en Evert een heel prettig samenzijn beleefden, terwijl wij in de toren een uitgebreide rondleiding kregen. Met als letterlijk hoogtepunt de omloop op 21 meter hoogte!
Wat een uitzicht, wat een zon opeens, en wat zijn die twee mensen op het schip klein…. Over en weer wordt gezwaaid en gefotografeerd.
Heel wat wijzer over het vuurtorenwezen, en over Thijs, melden we ons weer op de Meander.
Ed is nog onder de indruk van het gesprek met Evert en blijft nu in de rolstoel op het achterdek. Waar al gauw de wandzeilen worden gesloten, want de forse bui die ons achtervolgt haalt ons snel in.
Niet erg, we zitten in de “tent” stil na te genieten van deze dag, dus die bui maakt het gevoel van samen zijn alleen maar intenser.
We komen in de stromende regen weer in de jachthaven aan.
Bas mag nog even in de machinekamer kijken, een buitenkansje voor deze hele en halve techneuten. En dan is het uitje echt voorbij.
Onder paraplu’s worden we, met een usb-stick vol foto’s van vandaag, naar de auto gebracht en nemen we afscheid van de Vaarwensvervullers.
Geweldig, wat ons, en vooral Ed, geboden is vandaag.
Alles was geregeld tot en met het laatste attente optreden: toen we , nog in Monnickendam, een telefoontje kregen: de stok ligt nog op de Meander. Gelukkig konden we met een U-bocht terug, weer onder de slagboom door, naar de parkeerplaats waar we het nuttige instrument konden aanpakken.
Dank lieve mensen. We hopen dat jullie nog lang dit prachtige werk kunnen doen.
Met de Meander V.
En misschien, over een tijdje, met genoeg sponsoren, ook nog met de “Meander VI”?
Klein met klompvoetjes geboren, geopereerd en gerevalideerd, getraind en gesport, geschilderd en geschetst en in de herfst van het leven gediagnosticeerd en ....
Ed is een doorzetter in alles, maar de spierziekte PSMA - die hem alle krachten ontneemt - is sterker dan zijn wil en hij verliest... Toch wil Ed nog graag een keertje met de Meander mee, samen met zijn naasten...
Als Evert samen met Connie en Ed de voorbereidingen treffen voor de vaardag, miezert het gestaag maar de buienradar geeft hoop! De familie komt al vroeg de haven op rijden en parkeert tot vlak bij de Meander V.
Evert later volgt een spontane ontmoeting, die er op lijkt of men elkaar al jaren kent...
Ed verbaast zich over de Meander V als hij in de rolstoel langs het schip rijdt: “Het is nog een flink schip! Wat zit ze prachtig in de lak!”
Evert vertelt dat ze vorig najaar geheel gesponsord is geschilderd en is trots.
Ed wil graag naar boven en in de stuurhut vertoeven, dus snel wordt de sta-lift omgebouwd tot rolstoelplateau en even later zit Ed na een korte ‘tour de force’ heerlijk op de bank bij Evert. Die begint te vertellen en te varen en even later schuiven de mijltjes weer onder de kiel van de Meander V door, terwijl iedereen geniet. We lunchen in Volendam en zetten koers naar de vuurtoren terwijl het droog begint te worden. Op het moment dat we aanmeren komt vaag de zon door en dan gaat iedereen (behalve Evert en Ed) de terp op. Ze krijgen een uitgebreide rondleiding van Thijs en laven zich aan zijn verhalen en bijzonderheden van dit historische monument.
Evert kletst met Ed en de twee delen hun levenservaringen uitgebreid. Samen bekijken ze Ed zijn schilderwerk via de laptop op zijn site http://members.ziggo.nl/eb.warnaar/ waar je het werk van Ed kunt bekijken. Hij hoort dat de Meander V ook de laatste eer kan verzorgen en ze spreken er over. Het zijn emotionele momenten die ze samen delen...
De familie is boven in de toren geweest en komt nu terug naar de Meander. Zodra ze voet op aan boord zetten, gaan de hemelsluizen weer open en we varen in hevige regenval terug naar Monnickendam. Verbazingwekkend, hoe de natuur rekening houdt met ons vaarprogramma...
De regen kan de pret voor de familie niet drukken... Iedereen geniet vandaag van alles wat er te genieten valt en gaat onder de paraplu terug naar de parkeerplaats, waar we Ed in de auto helpen. De doorzettende voormalige marathonloper gebruikt zijn de laatste krachten om uit de rolstoel te komen en plaats te nemen in de auto. Hij wint het steeds nog maar net van deze sloopziekte, maar zal het eens verliezen...
Sterkte Ed en familie,Auteur Vaarwens
Met dank aan:
Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Bakker Gutter en slagerij Spronk voor de gesponsorde catering
Thijs Spijker voor de gastvrijheid en de foto’s
Vaarvrijwilligers Connie en Ed voor de inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Verslagje van de vaardag van 28 juni 2017 door Betty Warnaar;
“Hebben jullie weleens gehoord van de Stichting Vaarwens?”
De vraag wordt gesteld door de Maatschappelijk Werkster van het ALS-team in het AMC.
Zij kent het verdriet en de pijn om door de spierziekte van Ed niet meer volop te kunnen genieten van onze grote hobby: vrij rondzwerven met onze buscamper.
Nee, van die stichting hadden we – toen – nog nooit gehoord. Maar dat is veranderd.
Na telefonische kennismaking met Inge werden we uitgenodigd om op 28 juni (2017) aan boord van de Meander V mee te varen en dat deden we maar al te graag.
Zij reden ons, met rolstoel en al, naar Monnickendam. In een van de jachthavens stak een felgeel groot schip boven de steiger en kleinere scheepjes uit: een zonnetje op een grauwe dag, de Meander V.
Er was al een parkeerplaats geregeld, zelfs met oprijplaten voor de rolstoel.
Hoewel we nogal erg vroeg waren, werden we door schipper Evert en vrijwilliger Ed met open armen ontvangen en aan boord geholpen. We waren meteen “thuis”.
Koffie, thee en lekkere koeken werden door Connie verzorgd terwijl Evert vanachter de stuurstand vertelde over hoe het zo gekomen is met de Meander en met de Stichting Vaarwens.
Dan gaan de trossen los en draaien we een rondje langs de hellingloods waar een miljoenenjacht wordt gebouwd. Het zal te zijner tijd zonder kiel en verdere onderwaterzaken naar open water worden getrokken. De vaargeul is voor hem/haar te ondiep om echt te varen. Ook de Meander mag niet buiten de betonning komen, anders vaart het schip zich vast in de onderwater plantenwereld.
Evert wijst nog op een Amerikaanse houseboat en vertelt een verhaal daarover. Hij wijst ook op het “paradijselijke” MacDonalds eiland, bekend van de reclame, maar nu, onder de grauwe lucht alles behalve aantrekkelijk. Rosan fotografeert het toch heel enthousiast.
Er wordt nog veel meer verteld door Evert, hij zou zo een kapperstijdschrift vol kunnen schrijven.
Wij genieten ervan.
Thijs (van de toren) heeft aangeraden pas in de middag naar zijn vuurtoren te varen: dan zal het weer beter zijn. En dat was het ook.
Nu bekijken we Marken vanuit de ingang van de haven. Het verhaal over Sijtje Boes en de opkomst van het toerisme op Marken inspireert om te vertellen over het Mirakel van Amsterdam, dat destijds, weliswaar op een andere grondslag, voor een soortgelijke aantrekkingskracht zorgde en Amsterdam op de kaart zette als toeristenstad.
Ed geniet intussen van het varen en de verhalen, van het grauwe maar levendige water, de meeuwen die in het kielzog naar opgezwiepte vissen zoeken, van het uitzicht en van de belangstelling.
In Volendam lunchen we aan boord in de haven. Dank bakker en slager in Monnickendam het smaakte prima!
De lucht breekt open als we koers zetten naar de vuurtoren van Marken. Wij kennen hem alleen vanaf de dijk maar nu gaan we er echt aanleggen. Heel bijzonder.
De duwrolstoel is niet ideaal om over het steigertje en de glooiing omhoog te brengen. Dus blijft Ed bij Evert op de boot en gaat de hele rest van het gezelschap de wal op. Later hoor ik dat Ed en Evert een heel prettig samenzijn beleefden, terwijl wij in de toren een uitgebreide rondleiding kregen. Met als letterlijk hoogtepunt de omloop op 21 meter hoogte!
Wat een uitzicht, wat een zon opeens, en wat zijn die twee mensen op het schip klein…. Over en weer wordt gezwaaid en gefotografeerd.
Heel wat wijzer over het vuurtorenwezen, en over Thijs, melden we ons weer op de Meander.
Ed is nog onder de indruk van het gesprek met Evert en blijft nu in de rolstoel op het achterdek. Waar al gauw de wandzeilen worden gesloten, want de forse bui die ons achtervolgt haalt ons snel in.
Niet erg, we zitten in de “tent” stil na te genieten van deze dag, dus die bui maakt het gevoel van samen zijn alleen maar intenser.
We komen in de stromende regen weer in de jachthaven aan.
Bas mag nog even in de machinekamer kijken, een buitenkansje voor deze hele en halve techneuten. En dan is het uitje echt voorbij.
Onder paraplu’s worden we, met een usb-stick vol foto’s van vandaag, naar de auto gebracht en nemen we afscheid van de Vaarwensvervullers.
Geweldig, wat ons, en vooral Ed, geboden is vandaag.
Alles was geregeld tot en met het laatste attente optreden: toen we , nog in Monnickendam, een telefoontje kregen: de stok ligt nog op de Meander. Gelukkig konden we met een U-bocht terug, weer onder de slagboom door, naar de parkeerplaats waar we het nuttige instrument konden aanpakken.
Dank lieve mensen. We hopen dat jullie nog lang dit prachtige werk kunnen doen.
Met de Meander V.
En misschien, over een tijdje, met genoeg sponsoren, ook nog met de “Meander VI”?