Na een broeierige dag, gevolgd door flink onweer en regen, is het vandaag weer superweer… Dat mag ook wel, want het is zeer welkom voor Arnold en zijn gezin. Hij is getroffen door ALS en zijn voorland is niet veelbelovend. Daarom wil hij graag met zijn vrouw Danielle en de kinderen Jelle Tom en Suzan een dagje varen, vergeten, genieten en beleven. Vandaag was zijn vaarwensdag…

Onder een stralende zon komt de familie Jachthaven waterland op rijden. De Meander is vannacht lekker schoongespoeld en ligt er fonkelend bij… De jongens glunderen bij het zien van het schip en raken enthousiast, maar ook Arnold veert op in zijn rolstoel. Hij ging vaak zeilen en dan struinden ze langs de Waddeneilanden, dus het water had ook zijn hart gestolen. Nu lijdt hij al geruime tijd aan ALS en gestaag wordt hem alles afgenomen. Arnold is een doorzetter en laat geen kans om nog iets zelfredzaam te ondernemen onbenut. Hij werkt nog gedeeltelijk en bestuurt zelf zijn (aangepaste) auto, waar hij echter wel met hulp in en uit moet komen.

Evert heet de familie welkom en na de koffie gaan de trossen los. Arnold stelt voor naar de vuurtoren te gaan, speciaal voor zijn gezin. In betere tijden bezocht hij zelf ooit de toren met een aantal collega’s tijdens een excursie en hij weet hoe bijzonder dit object is, maar vandaag moet hij helaas aan boord blijven. Geen probleem, Arnold wil dolgraag dat zijn kinderen de toren ook kunnen bekijken nu deze kans geboden wordt.

Eerst zetten we koers naar Volendam, waar we de - door vrijwilligster Annemieke verzorgde – heerlijke lunch nuttigen en dan zetten we koers naar de prachtige toren. Enthousiasme alom, als Thijs ons tegemoet vaart met zijn prachtige sloep en foto’s vanaf het water schiet… Als we aanmeren, gaat Evert met Danielle en de kinderen de toren in, terwijl Annemieke Arnold gezelschap houdt. Het is een groot succes en de kinderen zullen het zich nog lang heugen

Op de terugreis sturen de kinderen (onder toezicht van Annemieke) de Meander beurtelings terug naar Monnickendam en Evert deelt met Arnold. We praten over de dingen des levens en het verloop van zijn ziekte. De ALS heeft Arnold veel meer in zijn greep dan hij laat zien, maar zelfredzaam als hij is, vecht hij door en wil altijd net even meer dan hij nog kan! Gaandeweg groeit Evert zijn respect voor deze dappere vechtende man, die niet wacht op instanties, toestemmingen, ambtenaren en uitvoerders, want die zijn toch altijd te laat! Arnold denkt vooruit, past vroegtijdig in eigen beheer zijn huis aan voor wat gaat komen en gaat voorbereid de komende jaren tegemoed! Onze Nederlandse instanties, gemeenten, zorgaanbieders en anderen zouden van hem kunnen leren, maar jah….

De dag eindigt met nog steeds prachtig weer en we nemen wederom afscheid van een moedig mens en een positief gezin, in onzekere tijden!