Veel mensen zijn bijgelovig en zien op tegen vrijdag de 13de. Onze vaargast van vandaag echter niet meer! Wat kan hem nu nog overkomen! Eergisteren mocht Piet nog éénmaal zijn verjaardag vieren en bereikt op het nippertje zijn 90ste levensjaar en vandaag gaat hij nog een heerlijke dag varen met zijn dochter en zijn vrienden. Zijn conditie is echter zeer slecht en wederom vragen we de - altijd bereidwillige - Stichting Ambulance Wens om hem uit het Johannes Hospitium Vleuten te halen, te verzorgen en te brengen.

De zon schijnt en de wind laat het eens een keertje afweten als de ambulance de Amsterdam Marina komt oprijden. We begroeten elkaar alsof we elkaar al jaren kennen met een ijsbrekende grap en een grol. Dan wordt Piet aan boord gereden en we geven de brancard een mooi plekje achter de grote ramen van de Meander V. Koffie koek, een welkomstpraatje en dan gaan de trossen weer los. Ellie zorgt, Dick animeert en fotografeert en Evert laat de Meander V relaxed haar rondje Amsterdam maken.

Piet zat vanaf zijn 16de in de grafische wereld en dat heeft bijna 70 jaar lang met veel genoegen volgehouden. Daarnaast is hij verzot op het water. Zijn dochter Irma zeilde ook al de halve wereld over, dus we hebben met echte watermensen van doen. Ondertussen glijdt de Amsterdamse waterwereld aan ons voorbij en Piet laaft zich aan de panorama’s, de verhalen van Evert en de waterwereld om hem heen. Af en toe vergeet hij even de pijn die hem plaagt, want het lichaam is broodmager en overgevoelig. Als we in Muiden aangemeerd zijn voor de lunch, is Piet het liggen beu en we zetten hem in een heerlijke luie tuinstoel met dubbele kussens. Daar smult hij van wat Ellie voor ons heeft klaargemaakt en zelfs een toetje vla… Zeelucht maakt hongerig!!

Als we na de lunch gaan varen, wil Piet weer op de brancard, want het uitzicht over de weidsheid van het water wil hij nog éénmaal ten volle absorberen. Na het schutten in de Oranjesluizen, bezoeken we nog even de intiemste kanaaltjes van Amsterdam en Piet geniet weer van ons prachtige landje met haar innemende waterwereld. Dan wordt het stil aan boord. Het besef keert terug dat dit wel eens het laatste reisje kon zijn voordat hij aan zijn laatste grote reis begint. We maken nog een groepsfoto en nemen emotioneel afscheid bij de ambulance. Evert ziet een traan bij Piet over zijn wang lopen en knuffelt zachtjes.

“Waardeloos he Piet!” fluistert hij in zijn oor.

“Aan alles komt een eind Evert. Ik heb 90 mooi jaren gehad en het was goed!” snikt Piet.

“Het eind? Dit is pas het begin Piet! Wacht maar, er is meer! Vertrouw daar maar op!” glimlacht Evert vol vertrouwen.

“Zou het? Dankjewel man! Tot ziens…!” glimlacht onze moedige gast en met een vriendelijke zwaai wuift hij ons gedag voordat de ambulance de deuren sluit…