Vandaag maken we een ingelaste spoedwens. Een jaar geleden maakten we vaarwens 465, georganiseerd door Fred, één van de drie broers waarvan vaargast Peter kort na de vaardag overleed. Precies een jaar later op dezelfde dag, krijgen we weer een intake binnen van Fred, maar nu voor zijn andere broer Ron en er is spoed bij... Hij moet met de Stichting Ambulance Wens Nederland vervoerd worden want hij is al erg zwak. In een paar weken tijd sloopte stiekem de verwoestende woekerziekte de sterke man en maakte hem tot een kwetsbaar mens. Met de herinnering nog vers in het geheugen van exact een jaar terug, besluit Fred ook nu weer een vaardag te gaan organiseren voor zijn andere broer…

Na een paar prachtige zomerdagen, regent het (net als tijdens de vaardag van vorig jaar) vandaag weer eens en het waait stevig. Evert en Joke hebben alles klaar gezet voor de dag en dan komt de ambulance de haven op rijden. Als de deuren open gaan, ligt daar Ron op de brancard met een bedrukt gezicht. Ook Fred ontmoet Evert na een emotioneel jaar weer en de begroeting zou vreugdevol moeten zijn, maar de lading is te zwaar. Er wordt begroet met een traan en de natuur huilt een stukje mee...

Ron wordt aan boord geïnstalleerd en we zien dat de moedige man flink te grazen is genomen door zijn vijand. Het lichaam van weleer heeft al zijn krachten verloren, maar Ron zijn geest heeft nog energie. Ron heeft gevaren op de zeevaart en heeft gewerkt in de transportsector, maar bij het varen lag toch zijn hart. Bij het zien van de Meander V wordt hij enthousiast: “Mooi schip hoor? Woon je hier op?” is zijn eerst vraag.

“Yep… al 15 jaar Ron. Als we gaan verhuizen, hoeven nooit iets in dozen te pakken!” grapt Evert.

Ron lacht en wordt geraakt door de ‘Vaarwensboost’!

“Laat die brancard hier maar buiten staan… ik kan wel boven komen!” zegt hij moedig en komt overeind. Even later stapt hij dapper de traplift op, vergezeld door een tas vol slangen, infusen en pompen om alle organen die ermee gestopt zijn enigszins gaande te houden in zijn lichaam. Wankel loopt hij door de stuurhut en vind zijn plekje bij Evert achter de stuurstand. De dag kan beginnen…

We maken ons retourtje Muiden terwijl Evert en Ron heerlijk kletsen over het varen, vermaken broers en zussen zich aan boord en genieten van hun naaste, die met grote regelmaat een glimlach toont, ten teken dat ook hij even kan genieten van deze bijzondere laatste vaartocht. We fotograferen, lachen, huilen, knuffelen, delen, troosten en genieten onder begeleiding van die – o zo belangrijke – lach en die traan die er op de Meander V altijd mogen zijn.

Ron mag nog een stukje sturen en Evert vraagt hem om de Meander V even voluit te laten draaien om de turbo’s schoon te blazen. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd en met de mond wijd open van verbazing, ervaart Ron de duizend PK die los komen als hij de gashandels tot op het hout indrukt. Enthousiasme alom en Ron vergat even zijn onfortuinlijke situatie… Geweldig dat het kan!

Aan het einde van de dag zit iedereen knuffelend tegen elkaar aan op de bank in de stuurhut en eenieder heeft zo zijn gedachten, gevoelens, emoties en onzekerheden. De familie verkeert in zwaar weer, maar heeft veel steun aan elkaar. We nemen afscheid met wederom een traan en wensen allen de komende dagen heel veel sterkte.