Dertien maanden geleden zeiden de artsen tegen Rina; “We kunnen niets meer voor u doen mevrouw! De ziekte heeft zich door uw hele lichaam verspreidt. U bent uitbehandeld…”

Vanaf dat moment heeft Rina de strijd losgelaten, maar was vastbesloten uit de laatste maanden te halen wat er in zit. Nu voelt ze het einde naderen en zou nog graag één keertje het water op willen. Vandaag deden we het samen!

Rina en haar man waren watermensen, ze voeren met een 16 meter lange tjalk overal heen en ervoeren de onthaaste waterwereld als een zegen. Die herinneringen bleven, zeker toen haar man 18 jaar geleden veel te jong overleed. De trek naar het water bleef, maar de mogelijkheden schaars. Nu vernam Rina dat ze in haar laatste dagen nog een keer het water op kan en haar lieftallige dochter regelde alles tot in detail!

Onder een stralende zon arriveert er een ‘rugzakje’ (Fiat 500) op de haven van Waterland Monnickendam. Het autootje zit vol met het gezelschap uit Hedel. Ze hebben er zin in. Dochter Jolanda heeft haar moeder veilig naar ons toe gebracht en iedereen is opgetogen. Als de deuren open gaan, volgt er gelijk een waterval van woorden… Rina wil zoveel vertellen, maar Evert heeft eerst zorg haar veilig in onze rolstoel aan boord te brengen want er staat nog een koude noordwestelijke wind.

Rina wordt comfortabel bij Evert achter de stuurstand ingenesteld en ze blijft zich verwonderen over wat er allemaal gebeurt. Evert doet een welkomstpraatje en dan gaan de trossen los. We varen en vertellen, we fotograferen en filosoferen, we lachen en we huilen, we delen en we beleven de dag, al kenden we elkaar al jaren. Volendam, passagieren op de dijk, en daarna naar de markante vuurtoren van Marken. “Ooohhh… dat zou geweldig zijn, als ik daar heen kan. Dat lijkt me geweldig!” glimlacht Rina.

We meren aan bij de toren en Thijs zit al weer klaar met de camera. Eénmaal aangemeerd, helpen we Rina van boord. Ze moet een trappetje op en een trappetje af, en dan merken we hoeveel de flinke vrouw heeft moeten inleveren. Bleek en snakkend naar adem zakt ze in een stoel aan de zuidkant van de toren. Daar heeft Thijs een plekje gemaakt waar ze warm en comfortabel, uit de zon en uit de wind kan genieten van de rust, de weidsheid en de pracht van het Paard van Marken. Thijs en vaarvrijwilligster Alice blijven bij Rian en Evert gaat met de familie naar boven. Ook daar wordt genoten, en niet met mate! We maken nog een fotoreportage in Thijs en Liliane hun prachtige strandtuin en dan gaan we weer aan boord.

Rina haar kleinzoon gaat aan het roer en ondanks dat hij nog nooit heeft gevaren, stuurt hij de Meander v feilloos terug naar Monnickendam.

“Dit lijkt me wel wat! Het gaat allemaal zo rustig en relaxed. Ik ben met mijn rijbewijs bezig, maar dat gaat allemaal zo hard en gehaast! Kijk dat water eens glinsteren… is het niet prachtig?” deelt Rina haar lieve achttien jarige kleinzoon met Evert. Duidelijk… we hebben hem besmet met het ‘vaarvirus…’

Eenmaal aangemeerd in Monnickendam, volgt het onverbiddelijke afscheid. Met de gevoelens nog bij de onvergetelijke mooie vaardag, nemen we een onvergetelijk afscheid met een lach, een hug en een dikke traan! Als het gezelschap de haven afrijdt, blijven we allen achter met gemengde gevoelens van vreugde, verdriet en verwarring… want je zou aan deze ferme vrouw niet het label ‘terminaal’ hangen, maar ze is het wel degelijk. Binnenkort moet de familie afscheid nemen van deze kanjer, want dat is het. Zonder klagen heeft ze haar lot aanvaard en wacht op wat gaat komen.

“Als een schip achter de kim verdwijnt, is het niet weg Rina… Je kunt het alleen niet meer zien!”

Vaarwel moedige vrouw

Auteur Vaarwens.