"Ik kon de brug niet bouwen."

De brug tussen enerzijds mijn directe betrokkenheid bij het razendsnel verslechteren van mijn broer en zijn ziekte ALS, met alle complicaties, verdriet, wanhoop, levenswil, humor en anderzijds de vraag om een dagje mee te gaan met “Vaarwens”, ter “onderbreking”, voor de “ontspanning”, om er “even uit te zijn”. Die beide aspecten zag ik niet verenigd en zo had ik mijn twijfel: “hoe deze brug te bouwen”.

Onderweg, in de auto naar Monnickendam,, luister ik naar de radio en hoor een radio medewerker vertellen dat er nieuw bewijs is gevonden dat hulpverleners (artsen. b.v.), met werkelijke aandacht voor hun patiënten minder medicijnen hoeven voor te schrijven om genezing te bewerkstelligen. Geen wonder, denk ik, want de mens is een empatisch wezen en beschikt zelfs over spiegelneuronen zodat hij daar zelf actief aan kan meewerken. En dat is wat ik onmiddellijk waarneem, bij aankomst op de steiger te Monnickendam, waar de boot van Vaarwens al voor vertrek klaar ligt.

Drie kordate mannen heten ons welkom en begeleiden ons naar en in de boot. Binnen enkele minuten is het mij duidelijk dat dit met het zoeken naar MIJN brug te maken heeft. Drie mensen die “de ander” werkelijk willen gaan ontmoeten en op deze dag zullen gaan verzorgen. Ik moet glimlachen; ja, dat is een belangrijk deel van MIJN brug,liefdevolle zorg, die ik overigens graag nog vollediger hoop te vinden.

Tegen het einde van de dagtocht zie ik de kapitein even met broer Hans fluisteren. Ik weet waarom het gaat. De kapitein wil Hans laten voelen hoeveel vermogen deze machtige boot heeft. Wij zitten allemaal op het achterdek, zo ook Hans. Net als wij zit hij met zijn rug naar de vaarrichting en dus met zijn gezicht naar al datgene waar we net vandaan zijn gekomen: hij ziet Volendam, Marken, ijsje eten, de benen strekken, paling, veel mensen, toeristen… kortom het gewone dagelijkse leven, nu even in andere kledij.

De motoren brullen en het water schiet grommend meters de hoogte in. Bulderend spat het uiteen in witte watervlokken. Hans kijkt, is geboeid en ziet de vertrouwde wereld in dat watergeweld vervagen en langzaam maar zeker zelfs uit het zicht verdwijnen. Wat zal hij denken? Wat voelt hij bij dit alles? In zijn denken lossen de verstarde herinneringen zich op door dat bruisende water en worden weer beweeglijk. Hij denkt aan het afscheid van alles wat hem zo vertrouwd is. Alle details worden minder belangrijk en voegen zich tot enkele kernen. Hij voelt dat hij kan gaan loslaten. Daar zit hij dan, met zijn rug gekeerd naar wat er komen gaat . Op dit moment kan hij dat zelf niet waarnemen. Hij is nog te geboeid bezig met wat hij aan het achterlaten is.

De boot ligt op koers en in de vaarrichting is niets te merken van al dat bruisende, bulderende watergeweld aan de achtersteven. Integendeel. In de vaarrichting ligt een open zee van verwachtingsvol water. Geen rimpel te zien, rustig, verstild als een glasplaat, doortrokken van helder licht, vol verwachting. Een vlakte waar het water en de lucht zich aan de horizon verenigen tot een nieuwe bestaansgrond, een nieuwe wordingsgrond waar alles welkom is, waar alles met liefde opnieuw geboren mag worden. Daar vaart de kapitein naar toe en de rug van Hans heeft dit allemaal waargenomen, onbewust. Daar, op dat moment, heb ik MIJN brug gevonden. dankzij de ervaringen met Vaarwens.

Vijf dagen later is Hans in vrede gestorven en wordt thuis opgebaard.
Dank, Nico Torenstra.