Als afstammeling uit een nautische familie, geniet Cockie van haar levensherfst, totdat ook zij getroffen wordt door de - nog altijd - moeilijk beheersbare ongecontroleerde celdelingsziekte. Na bijna 95 jaren zorgt de sluipmoordenaar nu voor haar levenseinde. Toch geeft de flinke vrouw zich op haar hoogbejaarde leeftijd nog niet gewonnen en ze is dol op water en varen. Als ze via een medewerkster van tantelouise.nl te horen krijgt dat een hele dag, volledig verzorgt, met brancard, alleen op een mooi schip, gratis varen, nog tot de mogelijkheden behoort, wordt ze enthousiast. Er wordt een intake ingevuld en al snel blijkt dat we niet te lang met de vaardag moeten wachten…

-

Vandaag is het al zo ver! Vroeg in de morgen staat de ambulance van de SAW in Ossendrecht (bij Bergen op Zoom) om Cockie op te halen voor de vaardag. Ze heeft een lange rit voor de boeg, maar heeft er zin in. Onderweg hevige regenval, wateroverlast en files, maar toch weet het gezelschap op 10.30 uur in Monnickendam te arriveren. Evert zit al angstvallig op de buienradar te kijken en ziet dat enorme hoosbuien met onweer over het zuiden van het land trekken.

“Ze zitten er middenin!” roept hij tegen vrijwilligers Riet en Harrie. “Ben benieuwd of we het hier droog houden!”

-

In Monnickendam is het droog en de temperatuur is goed. Het zonnetje probeert door te komen, maar een blik naar het zuiden leert dat dit niet lang zal duren want donkere luchten trekken over Schiphol en omgeving. De ambulance komt aan en de chauffeur zegt: ”So hé, hier hep ie mooi weer! We hebben stortregens gehad onderweg…!”

De ambulance gaat open en daar ligt Cockie met een grote glimlach op de brancard. Ze heeft haar beste vriendin meegenomen en verheugt zich op de dag. We gaan aan boord en er is koffie en een gezellig praatje, waarna de trossen lost gaan…

-

We varen ons reisje over de prachtige Gouwzee en onze gaste geniet met volle teugen, terwijl Evert prachtige verhalen vertelt over de omgeving en haar rijke historie. Harrie fotografeert en animeert, Riet zorgt voor de catering en samen genieten we van al het gebodene. Cockie begint te vertellen over haar familie, over de roep van het water, over zeevarende naasten, over haar ontzag, maar ook liefde voor het vloeibare geweld…

-

“Zullen we eerst in Volendam de dijk op gaan en de ze fel beheerde foto in klederdracht maken Evert?” vraagt Harrie, die op de buienradar heeft gezien dat ook hier vanaf 13.00 uur de hemelsluizen zullen openbarsten. We wijzigen ons plan en na te zijn aangemeerd gaat we met brancard en al de dijk op een foto te maken in klederdracht. Cockie komt net de steiger weer oprijden, als het flitst en begint te spetteren. Even later hoost het pijpenstelen, maar we hebben geen last en zitten droog terwijl we genieten van een heerlijke lunch.

-

We gaan weer varen, maar er weinig te zien en buiten staan lelijke golven. “We gaan de Gouwzee op en alle haventjes langs die er zijn. Dan zien jullie tenminste iets!” lacht Evert tussen twee donderslagen door. Iedereen geniet van de geborgenheid op de Meander V en behoedzaam manoeuvreert Evert het grote schip door de piepkleine haven ingangetjes. Cockie ligt te genieten op de brancard met een glimlach van oor tot oor. Als we zijn aangemeerd is het even opgehouden met stortregenen en snel haasten we ons naar de ambulance. “De hele parkeerplaats staat blank! Je kunt zo met de ambulance naar huis varen Cockie!” lacht Evert als we afscheid nemen van de lieve vrouw, die wateroverlast niet als nadelig ziet, maar het liefst er op zou willen blijven vertoeven…

-