-

ALS je ruim voor je 50ste in de greep bent van de (nog steeds ongeneeslijke) ziekte ALS, dan staat het leven op z’n kop! Je zit middenin het leven, wilt nog zoveel, hebt nog zoveel plannen, bent enthousiast duiker, hoopt op een onbezoldigde oude dag, maar daar komt abrupt een eind aan. Ineens ziet na de diagnose ALS het leven er heel anders uit, met als voorland binnen enkele maanden (soms enkele jaren) het levenseind. De bliksem slaat in eerste instantie in en het blijkt dat de ziekte bij Hans progressief is. Inmiddels zit hij volledig hulpeloos gebonden aan een elektrische rolstoel in een verpleeghuis, bestemd voor een veel oudere generatie! Toch gaat hij vandaag nog plezier maken, samen varen, samen genieten, samen nog één keer het water op, met vrienden!

-

Tussen de onweersfronten en een paar warme dagen door valt onze vaardag. De lucht is onrustig en wederom staat bij het KNMI het scherm op code geel. Vanmiddag zal het losbarsten. “Van mij mag het nog wel even wegblijven!” oppert Evert onrustig, want de gast van vandaag kan met de zware elektrische rolstoel niet de stuurhut in. Hij is aangewezen op de kuip, maar ook daar is het goed toeven. Danny en Annelies staan ook klaar en dan komt een medewerker van de jachthaven aanfietsen.

“Er is met de rolstoeltaxi een meneer in de rolstoel afgeleverd en die zit voor het kantoor. Moet hij bij jullie zijn?” Verbaast dat de taxi onze gast niet even tot aan het schip brengt, gaat Evert in sneltempo naar voren om Hans te halen.

-

“Ben je alleen?”vraagt Evert als hij zijn gast in de eerste regendruppels ziet staan. Hans is alleen en zijn vrienden komen met eigen vervoer, dus rijden ze beiden snel onder de paraplu naar de Meander V, want in de verte wordt de lucht zwart en het rommelt onheilspellend.

“Die verrekte buien zijn te vroeg Hans! Het zou vanmiddag pas komen!” moppert Evert.

“Zit jij ermee? We zitten toch droog?” oppert de optimistische Hans met een grote glimlach!

“Wát een positiviteit!” denkt Evert en samen Danny smeden ze het plan om Hans over te zetten in onze rolstoel, zodat hij boven in de stuurhut kan vertoeven als straks de hemelsluizen losbarsten.

-

Na een kleine tour de force zit Hans op het podium in onze rolstoel boven in de stuurhut. Hij geniet nu al en met een grote glimlach zet hij zijn pas gekregen vaarwenspet op.

“This is your captain speaking!” schalt hij met een grote glimlach!

Even later arriveren ook Hans zijn (duik)vrienden en er volgt een warm weerzien. Hans zijn oog is op de stuurhutbank gevallen en zijn sterke maten pakken hun broodmagere kameraad op en tillen hem bij Evert op de bank. Kussentje ernaast en meneer zit, een grote glimlach op het gelaat geeft aan dat hij nu al geniet!

Evert doet een welkomstverhaaltje en dan gaan de trossen los. We scharrelen over de Gouwzee, begeleid door een dikke donderbui. Gelukkig zit er weinig wind in, maar prachtige bliksemschichten geven er een extra dimensie aan…

-

Nadat we een dik uur hebben gevaren, zijn we aangemeerd in Volendam waar we de lunch nuttigen. Hans zijn vrienden gaan even de benen strekken en Evert blijft bij zijn gast, die nog steeds niet is uitgegeten. Het gaat langzaam en de ALS heeft zelfs zijn kauw- en slikspieren aangetast. Met muizenhapjes gaan de boterhammetjes er in en het smaakt Hans goed. Ondertussen delen beiden over het leven, over verwerken, over alles wat er ter tafel komt. Waardevol, zo even samen zijn!

-

De trossen gaan weer los en het front trekt weg. Aan de andere kant van het Markermeer schieten veelvuldig felle bliksemschichten uit de wolken het water in, maar achter ons komt de zon door. We hebben ook een zonnetje aan boord, want Hans blijkt een prachtig optimistisch mens, waar we diepe bewondering voor krijgen. We varen vertellend naar de vuurtoren waar Thijs weer een prachtige fotoshoot van ons maakt. Daarna gaat het gas er op en we scheuren we een rondje voor de toren langs. Hans geniet, met volle teugen, met optimisme, met een lach van oor tot oor! Helaas zien we enkele zeilschepen een buiteling maken op de golf van de Meander V, maar als ze weten welk doel het behelst, zullen ze er vast geen problemen mee hebben… Thijs maakt een geweldige fotoserie en Hans kunnen we niet blijer maken.

-

Als we zijn aangemeerd, nemen we afscheid van deze dappere man die alleen maar inlevert, die werd getroffen door de ALS, die weet hoe het voelt als de spreekwoordelijke bliksem inslaat, maar vandaag echter van het schouwspel kon genieten!!! Respect voor dit dapper, flink, optimistisch, vrolijk en hartelijk mens, die veel te jong in zijn laatste levensperiode verkeert…