Vaarwens 753 op 23-07-2020
Vader en zoon nog even samen…
-
Net de 50 gepasseerd, wordt je lichaam geteisterd door de fnuikende stiekeme ongecontroleerde celdelingsziekte. Als je er achter komt dat je het hebt, is het al te laat en behandeling blijkt nauwelijks meer mogelijk. Toch ga je strijden en vechten, maar het blijkt verloren energie en dan komt het bericht dat het leven binnenkort eindig voor je is… Edwin overkwam het en ligt in het hospice de Vlietstede te wachten op wat gaat komen…
-
Edwin zijn zoon is overgekomen vanuit Amerika en hij zou zo graag nog iets samen met hem ondernemen want Edwin voelt dat hem niet veel tijd meer rest want hij is uitermate zwak. Er wordt een spoedwens ingevuld bij de Stichting Ambulance Wens en daar wordt voorgesteld om nog een mooie dag op het water te gaan maken met collega Stichting Vaarwens. Dat hoef je maar één keer tegen Edwin te zeggen!
-
Bij ons vaart de MS Vaarwens al een volle week achtereen en de agenda staat volgeboekt. Vandaag is het schip vrijgehouden voor het noodzakelijke onderhoud, dat al een aantal malen is verzet vanwege een spoedwens. “Evert, zou jij deze spoedwens willen doen? Ik durf monteur Foeke en het klussenteam niet voor de derde keer af te bellen!” vraagt Inge. Ik knik instemmend, ik ben er wel weer aan toe…
-
Al vroeg haal ik broodjes en andere boodschappen, bouw de Meander V voor het eerst sinds tijden weer om van woonschip naar wensschip en vul de koffiepot. Heerlijk, het weer is goed en een déjà vu van vorig jaar maakt zich van me meester, maar met het besef dat ik het nu niet meer (bijna) iedere dag hoef te doen, maakt dat ik er van geniet. Nog snel de luiwagen over het dek en ik ben er klaar voor…
-
Vrijwilligers Marjon en Geurt staan me vandaag bij en ook zij zijn enthousiast om met me mee te kunnen. Het was even zoeken, want de Meander V ligt nu helemaal achter in de haven van Hemmeland verscholen op een prachtplek. We spreken de dag door en maken programma, waarna de ambulance het terrein op komt rijden. Chauffeur Ed reed via het toegezonden kaartje feilloos naar onze ligplaats.
-
De ambulance gaat open en we ontmoeten Edwin, zijn zoon en zijn vriendin. Edwin heeft pijn en moppert. Het uitgemergelde lichaam is uitermate zwak en gevoelig, dus krijgt hij van verpleegster Annemieke een extra shot morfine. Dat werkt en er komt rust… We rijden al keuvelend over de lange betonnen steiger naar de Meander V en gaan aan boord. “Ik wil van de brancard af en wil graag zitten!” kreunt onze doodzieke gast. We zetten een comfortabele tuinstoel klaar en daar nestelt de onfortuinlijke Edwin zich in. Er is koffie tijdens mijn standaard welkomstwoordje en iedereen geniet nu al van het schip en deze prachtige locatie…
-
We gaan varen en scharrelen door de haventjes van de Gouwzee, maar Edwin heeft het zwaar. In Volendam genieten we van een heerlijke lunch die Marjon en Geurt klaarmaakten terwijl Edwin zijn naasten even Volendam in doken. We maken kennis met de nieuwe havenmeester en daarna gaan de trossen weer los. Tijdens het varen zakt Edwin weg naar dromenland en we besluiten vroegtijdig de dag af te breken voordat… Onderweg wordt er gedeeld, gehuild, getroost, maar ook gelachen!
-
We nemen emotioneel afscheid van Edwin, zijn vriendin, zijn zoon en lopen zwijgend achter de brancard aan de steiger af naar de ambulance. Bij ieder hobbeltje kreunt onze dappere gast en we denken allemaal het onze van zijn uiterst broze situatie. Ik hoop stilletjes dat Edwin op zijn reis naar ‘huis’ lekker weg droomt…
“Hoeveel kan een mens dragen?” vraag ik mezelf af als ik terug loop en in gedachten verzonken ruim ik samen met Marjon en Geurt het schip op. Het kwam weer heel dichtbij…
-
Vaarwel Edwin,
Evert/team Vaarwens
-
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het vervoer
Dagschipper Evert en vaarvrijwilligers Marjon en Geurt voor hun inzet
Bakkerij Kees Gutter voor de broodjes en de koeken
Haven Volendam voor de gastvrijheid tijdens de lunch
