Vaarwens 784 op 13-09-2020

Nog één keer aan het roer...

Er komt vrijdag een wens binnen met de mededeling dat er toch wel enige spoed achter zit, want Marten gaat zienderogen achteruit. Hij krijgt nu nog het e.e.a. mee, maar dat kan zomaar over zijn. De boosdoener is een flinke weeffout van de natuur die overal cellen begint te delen in het systeem wat de graag vervoert. Het gaat nu snel en met name in Marten’s hoofd woekert het rond, totdat het bewustzijn… Het kan zomaar over zijn en de voortekenen dienen zich al aan.

Enkele jaren geleden lagen Evert en Inge met de Meander V vaak een tijdje op de Koggewerf om van daaruit ook vaarwensen te maken. Een prachtige locatie, maar logistiek was het handiger om de vaarwensen meer vanuit een paar verschillende locaties te maken. Het was altijd een gezellige bedoening op de Koggewerf als de mannen kwamen klussen en ook Marten liep er rond. Zelf bevoer hij met zijn scheepje ook de wateren waar we met onze vaarwensen rondtoeren en dan is de laatste wens heel gemakkelijk: “Ik wil nog één keertje varen nu het nog kan!”

Inge neemt contact op met Marten’s schoonzoon, die haar duidelijk maakt dat het momenteel zo snel gaat, dat hij bang is dat een week wachten te laat zou kunnen zijn. De enige dag op korte termijn was deze zondag! Snel klimt Inge in de telefoon, maar het kost haar flink moeite om op zo korte termijn de juiste vrijwilligers te vinden die hun vrije zondag er voor op kunnen en willen offeren. Zeeloods Yoni had zich de voorgaande weken twee keren ingeschreven voor een wens en beiden gingen niet door omdat onze gast de dag niet haalde en toen Inge hem belde of hij zijn vrije zondag wilde gebruiken om een wens te varen, was zijn antwoord; “Drie keer is scheepsrecht Inge, deze moet wel doorgaan!” Ook het duo Marjon en Geurt wilden hun vrije dag inleveren en zo hadden we toch een mooie bemanning bijeen!

Het was een koude natte nacht, maar al snel breekt de zon door de wolken en doet de temperatuur stijgen. Dagschipper Yoni is samen met Marjon en Geurt bezig het schip voor te bereiden als Marten in Monnickendam arriveert. Met hem komt zijn vrouw, dochter en schoonzoon met beide kleinkinderen en Marten heeft er zin in! Snel rijden ze hem aan boord en we zien dat de ziekte hem al het een en ander heeft afgenomen want Marten is halfzijdig verlamd. Er is koffie en koek, een welkomstwoordje en dan gaan de trossen los. Marten geniet, en niet zo’n beetje ook!

Het is druk op de Gouwzee, want er zijn zeilwedstrijden en het is mooi weer. Dat staat garant voor een parade van veel varend spul bestaande allerlei soorten, maten en vermogens. Herinneringen komen bij Marten boven en even vergeet hij zijn voorland. Marken, Volendam, de toerist uithangen op de dijk, heerlijk lunchen, open water op, langs de vuurtoren van Marken. “Hier heb ik ook wel gevaren!” zegt Marten en even later zet Yoni hem in de rolstoel op de lift achter het roer. Marten stuurt weer, zij het met één hand, maar hij is het nog niet verleerd! Het was een topdag om nog één keer aan het roer te kunnen..

Vaarwel Marten

Auteur Vaarwens.

Marten: † 28-9-2020

-
Met dank aan:
Jachthaven Waterland voor de gratis ligplaats van de Vaarwens
De Zonnebloem afd. Zwolle voor het vervoer
Dagschipper Yoni, stuurman Geurt en gastdame Marjon voor hun inzet
Bakkerij Kees Gutter voor de broodjes en de koeken
Haven Volendam voor de gastvrijheid tijdens de lunch
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
-

Een lief verslaf van Eefje:

Het is inmiddels ruim anderhalve maand geleden dat wij met mijn vader een dag mee mochten varen op de MS Vaarwens. Slechts een paar weken ervoor gaat mijn vader het medisch traject in via de huisarts en de neuroloog. Toen in een achtbaan van onderzoeken al snel bleek dat er een tumor tussen de hersenhelften was ontdekt, en vervolgens ook een tumor in de linkerlong en allerlei andere plekjes, sloeg de schrik om het hart. Zeker wanneer het, zoals hij het zelf zei echt ‘een aflopende zaak’ is en geen behandeling mogelijk is.

Op dat moment is communicatie nog redelijk mogelijk. Uit zijn woorden komen gaat steeds moeizamer, zijn zelfredzaamheid is in een paar weken tijd enorm afgenomen. Zelf staan en lopen is al verleden tijd. Maar we kunnen nog wel voorzichtig vragen of er nog iets is wat hij graag zou willen. Vooral tijd doorbrengen met de kleinkinderen en ‘de beste opa ooit zijn’ is wat hij nog het meest voor ogen heeft.

In mijn vrijwilligerswerk ben ik regelmatig in aanraking gekomen met Stichting Vaarwens. De reconstructie van een middeleeuwse kogge en Vaarwens zijn regelmatig op dezelfde nautische evenementen te vinden. Als ik dan bij mijn vader pols of hij een dag varen met het gezin iets zou vinden, stemt hij enthousiast toe. De familiebijnaam ‘Waterkonte’ hebben we natuurlijk niet voor niets overgeleverd gekregen van onze voorouders en de botter KP145 waar mijn opa nog op gevist heeft, hangt op een mooie foto aan de muur in de woonkamer, samen met het oude netboetgerei.

En wat zijn wij dankbaar dat dit mogelijk was. Nog geen week na het definitieve bericht dat er niks meer aan te doen valt en we in het verpleeghuis waar hij op dat moment verblijft overgaan op slechts palliatieve zorg is dit een van de laatste dagen waar we als gezin met volle teugen van hebben kunnen genieten en als min of meer normaal hebben kunnen ervaren, samen met mijn vader. Op vrijdagmiddag vult mijn man het formulier op de site in en nog geen kwartier later belt Inge. Het zou overmorgen al kunnen mits we het vervoer rond kunnen breien naar Monnickendam.

Met heel veel overleg en telefoontjes via via (het was inmiddels al weekend na kantoortijd) lukt het om een rolstoelauto te lenen via Stichting Zonnebloem. Met prachtig weer worden we ontvangen door Yoni, Geurt en Marjon en kunnen we even met zijn allen ontspannen. Het is fijn om mijn vader zo te zien genieten van de belevenis en de mensen om hem heen. Nog een mooie ervaring samen met de kleinkinderen, die samen met opa aan de lopende band aan het glunderen zijn.

Een aantal van de foto’s van die dag hebben we afgedrukt en ingelijst op zijn kamer gezet. In de loop van de week die volgde ging hij steeds meer achteruit. Eten, slikken, praten, begrijpen gaat steeds lastiger. Hij raakt sneller vermoeid en is nog verwarder. De maaltijden die we samen die dag hebben kunnen nuttigen als gezin zouden de laatsten zijn met zoveel smaak en een stukje zelfredzaamheid voor hem. In de loop van de twee weken na de vaardag blijken foto’s een van de weinige aanknopingspunten te zijn wanneer familie op bezoek is en contact bijna onmogelijk wordt. De foto met zijn twee kleinkinderen aan boord brengen hem een glimp van herkenning en blijdschap.

Op 28 september hebben we afscheid genomen van mijn lieve vader en zeker de trotste opa ooit. Wij zijn Stichting Vaarwens en haar sponsoren enorm dankbaar dat we in deze heftige tijd deze dag mochten koesteren en dat dit op zo’n korte termijn geregeld kon worden. Het was een van de laatste dagen waarop mijn vader zoveel energie en focus had. Bedankt voor de fantastische en liefdevolle ervaring. Het was zeker weten een straaltje van licht en hoop, waar Marten en wij veel aan hebben gehad.

Met vriendelijke groet,

Eefje