Vaarwens 865 op 06-06-2021

-

Liggend in het hospice Haarlem wacht Angelika (geb. 1963) op haar lot. De fnuikende celdelingsziekte heeft een geschikte plaats gevonden om zich in te nestelen en is daardoor onbehandelbaar. Vanuit het hospice wordt ze aangemeld voor een vaarwens en er blijkt enige spoed bij te zijn, want ze gaat snel achteruit… Inge slaat aan het plannen maar ze ziet geen andere mogelijk dan deze wens met de Meander V te doen, die als reserveschip in Monnickendam ligt. “Wil jij wel weer een wens varen Evert?” vraagt ze.

Evert knikt en is er wel weer aan toe, want na 13 jaren achtereen met hun eigen schip/huis soms 100 keren per jaar wensen te hebben gevaren, was het even genoeg geweest. Gelukkig kwam begin 2020 de mogelijkheid om het nieuwe Vaarwensschip in te zetten zodat Evert even een ‘sabbatical year’ kon nemen.

Het bloed kruipt… en er is weer voldoende energie opgedaan om er weer met plezier tegenaan te gaan.

-

Angelika komt samen met echtgenoot en zus & zwager die dit weekend over zijn uit Duitsland. Het is echt een cadeautje voor haar dat het kan en ze heeft zich er vreselijk op verheugd. Op de Meander V heeft Evert het schip weer omgetoverd tot een rolstoeltoegankelijk gebeuren en bootsen Gerrit en Els gaan hem vandaag assisteren. De koffiepot pruttelt ouderwets gezellig en we zijn er klaar voor. Dan arriveert de auto in Monnickendam op deze prachtige zondag en de bemanning staat klaar om Angelika te ontvangen. Als de autodeur open gaat, zien we hoe de ziekte ‘haar werk’ heeft gedaan, want ze is broodmager. Snel duikt ze in haar rolstoel, waarna we al keuvelend samen met echtgenoot Ruud, haar zuster & zwager de lange steiger af lopen naar de Meander V.

-

Er is koffie, koeken en een welkomstpraatje van schipper Evert. Iedereen hangt aan zijn lippen als hij in het kort even de geschiedenis van Vaarwens vertelt. Dan gaat hij naar boven om de beide motoren te starten. De trossen gaan los en we zijn weg… Het voelt voor de schipper al snel als vanouds en al varend zit hij te kletsen over alles wat er zoal te zien valt. Ze bekijken het 45 meter lange Megajacht dat bij Hakvoort ligt en krijgen een mooie view over het oude stadje. Daarna tokkelen we de Gouwzee op en maken een rondje door het pittoreske haventje van Marken, om vervolgens koers te zetten naar Volendam.

-

“Willen jullie nog een keer in een ‘klompenpak’ op de foto, of willen jullie liever de drukte mijden en lekker lunchen achter het anker?” vraagt Evert.

Angelika en haar man Ruud zijn vogelaars, dus verkiezen ze de rust en de natuur voor het toeristische volle Volendam. We zoeken een mooi plekje achter de Bukdijk, vlak bij de bomen, waar veel vogels zitten en daar gaat het anker er in. “Ik hoor al een Karekiet”, roept Ruud die zijn kostbare kijker aan het hoofd zet om het vogeltje te spotten. Els serveert ondertussen een voortreffelijke lunch en even later geniet iedereen van de prachtig opgemaakte broodmaaltijd.

-

Als de mannen even op het voorschip zitten, vraagt Evert aan Angelika; ”Kun je er een beetje van genieten?” Angelika kijkt hem diep aan en zegt; “Evert, wat is dit heerlijk. Ik had er geen voorstelling van, maar het voelt even alsof mijn ziekte is achtergebleven en ik vrij ben! De rust, de weidsheid, de vrijheid van het water… heerlijk!” Even later kruipt Ruud haar aan en de waterlanders rollen...
We voelen ons even de rijkste mensen op aarde om deze lieve vechtende schat dit gevoel te mogen en kunnen geven. “Maar ik moet eigenlijk wel even naar het toilet…” vraagt Angelika vertwijfeld. “Oh… ik had gerekend op Volendam, waar daar hebben we de sleutel van het rolstoeltoilet, maar geen probleem hoor!” Even later gaat het grote kuipluik omhoog en dan tovert hij een soort stoel tevoorschijn waarin een compleet toiletje met waterspoeling verwerkt zit. Angelika lacht en maakt er dankbaar gebruik van.

-

We maken nog een rondje langs de vuurtoren en er staan best flinke golven. De vele plezierbootjes dansen vrolijk over het wilde water, maar de Meander V beweegt nauwelijks. “Hoe kan het dat wij niet slingeren?” vraagt één van de gasten. Evert legt uit dat de Meander v stabilisatoren onder het schip heeft, waardoor ze nagenoeg niet beweegt. De gasten krijgen steeds meer respect voor alle vernuft dit in het schip verwerkt is.

We keren terug naar de Marina Monnickendam, waar het onverbiddelijke afscheid van deze fijn mensen volgt. Angelika sluit af met de woorden; “Ik kan het maar in één woord omschrijven…. Fantastisch!”

-

Vaarwel dappere Angelika

Auteur Vaarwens.

-

dank aan:

Schipper Evert, boots Gerrit en gastvrouw Els voor hun inzet

Marina Monnickendam voor de medewerking

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

In afwachting van het verslag van de opvarenden…