Vaarwens 881 op 02-07-2021
Spreken met je ogen…
-
Uitval, inleveren, achteruitgang, hulpmiddelen, rolstoel, beademing en uiteindelijk… Allemaal kenmerken van diverse spier- en zenuwziekten. MS is zo’n ziekte die je lichaam en geest langzaam sloopt. Soms gaat het tergend langzaam, soms gaat het veel te hard, maar het is altijd een strijd! Caresse ( Geb. 1975) is veel te jong om in dit mooie leven te moeten verliezen van de sloopziekte. Ze is al jaren onderweg, maar het slotstuk nadert nu… Via LinkedIn vond Leuni - haar mantelzorger/verpleegkundige – Stichting Vaarwens en ze vulde een intake in. Caresse vond in voorgaande jaren een reisje met de Zonnebloem namelijk heerlijk, maar die ellendig Covid gooit ook daar roet in het eten. Vandaag gaat Caresse samen met haar man en Leuni een dagje varen…
-
In Amsterdam maken dagschipper Hans en boots Carla het schip klaar voor brancardontvangst want Caresse komt met de ambulance. Het is nog steeds grijs, maar rustig weer en het is niet koud. Na een rit van bijna 2 uren vanuit Eindhoven komt de ambulance aan op de haven. Hans en Carla ontvangen de vrijwilligers van de SAW en de gasten hartelijk en even later rolt de brancard over de steigers naar de Vaarwens, die zacht ligt te wiegen op de golven van de passerende scheepvaart. Caresse wordt aan boord gereden en iedereen heeft na de rit wel trek in een kopje koffie. Terwijl Hans een welkomstwoordje doet, geniet Caresse al van de bewegingen en het aan boord zijn, maar communiceren kan ze niet meer. Caresse kan alleen nog spreken met haar ogen…. Er wordt een vaarplan gemaakt en dan gaan de trossen los.
-
het gezelschap koos voor een reisje naar de Zaanse Schans, dus stuurboord uit richting Wilhelminasluis. Reikhalzend en met grote ogen laat ze alles aan zich voorbijgaan en ze geniet. Als we in de sluis liggen, begint zowaar de zon door te komen en tegen de tijd dat we de Zaan opvaren, worden we begeleid door prachtige Hollandse luchten met mooie bloemkoolwolken en grote blauwe stukken. Al snel loopt de temperatuur ook op en het is heerlijk op het water. Ook is er veel vaarverkeer en dat maakt het allemaal nog gezelliger. Hans meert uiteindelijk aan bij de prachtige Molen het Jonge Schaap, alwaar Carla een heerlijk opgemaakte lunch serveert. Aan dit feest kan Caresse helaas niet meedoen, want ze krijgt voeding middels een peg sonde en een beetje ijs met een lepeltje gaat er nog net in…
-
Er wordt nog even gepassagierd en dan beginnen we aan de terugreis. Ook nu wordt er genoten, en niet met mate! Caresse heeft door de MS geen gelaatsuitdrukking meer, maar haar ogen spreken boekdelen. Nu geven ze aan vermoeid te zijn door alle indrukken en af en toe vallen ze dicht…
Nadat we weer aangemeerd zijn in de Marina, volgt het onverbiddelijke afscheid voordat de werkelijkheid terugkeert en de reis naar Eindhoven weer wordt aangevangen. Met natte ogen zwaaien we de onfortuinlijke veel te jonge Caresse uit en lopen terug naar het schip, om het klaar te maken voor de vaarwens van morgen, want het is druk…
-
Vaarwel dappere Caresse
Auteur Vaarwens.
-
Met dank aan:
Dagschipper Hans en boots Carla voor hun inzet
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
SAW voor het ambulancevervoer
Broodje Vasum voor de deels sponsoring van de lunch
Molen ‘Het Jonge Schaap’ voor de gastvrijheid tijdens de lunch
Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
-
Een prachtig verslag van mantelzorgster Leuni:
Een prachtig verslag van mantelzorgster Leuni:
Als je te maken krijg met ongeneeslijke ziekte dan moet je regelmatig inleveren en opnieuw balans opmaken. Voor Caresse is het leven niets anders geweest. Dan krijg je ook nog te maken met MS, een zenuwslopende ziekte die iedere keer wat van je afneemt. Uiteindelijk belandde ze in bed, volledig afhankelijk van zorg. Anderen moeten haar helpen met keuzes maken en sommige keuzes zijn erg moeilijk. Denk je eens in dat eten en drinken niet meer mogelijk is en je volledig afhankelijk van sondevoeding bent! Je kan niet meer aan je neus krabben als je daar kriebels hebt. Je ligt de hele dag op bed, en niet te vergeten in de coronatijd. Wat kan dan nog wel? Zonnebloemvakantie gaat niet meer door. Voor een mantelzorger is het dan een hele uitdaging om creatief te zijn. En dan…..komt Vaarwens langs, zomaar op Linkedin!
“Als je het wil aanvragen, doe het dan snel,” zei de zorg. Dat heb ik gedaan en zo snel als ik reactie kreeg…..dat vind ik een wonder. Vrijdag 2 juli mochten Caresse, Carlo en ik mee. Opgehaald door Stichting Ambulance Wens en naar Amsterdam gereden. Zijn we er al, vroeg Caresse onderweg, zo verlangde ze naar dit uitstapje. Weg uit haar kamertje, uit het verzorgingshuis waar je al 4 jaar inligt. Buiten zijn en de wereld langs je heen zien glijden. Dat deed de boot, door het water glijden en Caresse hoefde alleen maar te kijken, de frisse lucht in te ademen, de zon te zien glinsteren op het water. Voor Carlo en mij was het ook genieten. We beseften heel goed dat deze vaartocht één van haar laatste uitjes zou zijn. Daar vielen we haar niet mee lastig. Vind je het fijn? Dat was het enige wat we vroegen en aan haar ogen zagen we dat het goed was. Toen haar ogen dichtvielen van vermoeidheid kwam er een hele vredige uitdrukking op haar gezicht. Zo ontspannen heb ik haar lang niet gezien. Mocht ze maar zo vredig uit dit leven glijden, de Hemel in naar God, haar bestemming. Eeuwige vreugde, zonder beperkingen, zonder MS.
Er liepen tranen over mijn wangen, mijn hart keerde zich tot God. Dankbaar voor deze dag, dankbaar voor Vaarwens die dit mogelijk maakte. Ik wens jullie organisatie heel veel zegen toe.
Beste lezers, neem Vaarwens mee in jullie hart, misschien is er iemand die jullie blij kunt maken met zo’n dag. Het haalt het rauwe randje een beetje weg voor de tijd die komen gaat. Ik hoop natuurlijk dat het niet nodig is voor een dierbare. Vergeet niet om Vaarwens te doneren om dit alles mogelijk te maken: Voor dat heerlijke kopje koffie, voor die verzorgde lunch waar wij van mochten genieten. Voor het vervoer naar de boot en weer terug. Voor de vaart richting de Zaanstreek. Voor de liefdevolle aandacht en zorg. God is goed!