Vaarwens 883 op 06-07-2021

Een harde, maar warme zomerwind…

Vandaag varen we met Piet (geb. 1952) uit Dordrecht. Hij trof het niet bij het uitdelen van onze houdbaarheidsdatum, want hij is te jong getroffen door Parkinsonisme MSA. Bijna alles is hem afgenomen, maar de trek om nog een keer te varen blijft. In de intake staat: “We hebben vaak gevaren maar dat is niet meer mogelijk. Het lijkt ons superfijn om nog één keer met onze dochters Mieke, Anne en Elles te kunnen gaan varen!”

Vandaag staat Piet gepland op een dag met een harde, maar warme zomerwind…

Dagschipper Ton en boots An zijn al vroeg aan boord om het schip voor onze gast in de rolstoel te ontvangen. Onze nieuwe vaarvrijwilligster Sandra zou ook mee, maar die moet helemaal vanuit Arnhem komen en ze staat volledig vast in de file, dus maakt ze rechtsomkeert, want ze komt niet meer op tijd. Jammer… maar dat is Nederland ten voeten uit! De rolstoelbus komt wel op tijd aan in Amsterdam met daarin Piet, zijn echtgenote Ans en hun dochters. Ton en An staan klaar voor ontvangst en er volgt een hartelijk welkom. Snel aan boord, en koffie…

Ton doet een kort welkomstwoordje en vraagt waar de Dordrechtenaren heen zouden willen. Het wordt een rondje Zaanse Schans, dus gaan de trossen los en we gaan stuurboord uit. Piet staat op het achterdek te genieten van alles wat er in- en om het Amsterdamse vaarwater te zien valt en geniet enorm, want vandaag blijft de ziekte even achter op de kade... Het waait straf, maar dagschipper - en voormalig zeeloods - Ton heeft het schip volledig onder controle en dat voelt vertrouwd.

Na de schutting in de Wilhelminasluis, zet Ton koers naar de prachtige molen ‘Het Jonge Schaap’ waar we altijd mogen aanmeren en waar An een heerlijke lunch serveert, maar helaas niet voor Piet. Hij moet het doen met sondevoeding… Dan gaan Ans en de dochters de houtzaagmolen in voor een rondleiding. Als ze terugkomen, gaan de trossen weer los en maken we de retourvaart naar de Marina. Marieke gaat aan het roer en vind het geweldig. Nog steeds zit Piet kraakhelder alles te beleven, want hij wil niets, maar dan ook niets van deze prachtige dag missen!

Aan ook deze onstuimige vaardag komt een eind en na het aanmeren maken we ons klaar om Piet te ontschepen en afscheid te nemen. Het blijft altijd weer een moeilijk stukje, zeker als je merkt dat de ziekte op de kade heeft gewacht op zijn terugkomst, want plotseling is de werkelijkheid terug. Piet houdt zich groot en dapper, waarvoor we respect hebben, maar we weten dat van binnen zijn hart huilt bij het afscheid van het water…

Vaarwel dappere Piet

Auteur Vaarwens.

Met dank aan:

Dagschipper Ton en boots An voor hun inzet

Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten

Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers

Broodje Vasum voor de deels sponsoring van de lunch

Molen Het Jonge Schaap voor de gastvrijheid tijdens de lunch

Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

-
Een prachtig weergegeven verslag van de vaardag van Mieke

Gisteren zijn we als gezin met stichting Vaarwens een dag weggeweest. En wat werd het een fantastische dag! Wat een ongelofelijk lieve mensen zijn Ton en Anne. En we voelden ons volledig in de watten gelegd.
Mijn vader heeft Parkinsonisme MSA. De symptomen lijken erg op het bekendere ALS. MSA is een slopende ziekte die er de afgelopen jaren voor heeft gezorgd dat zelfstandigheid wegviel. Maar ook communicatie is voor een groot deel niet meer mogelijk, omdat spraak is weggevallen. Wat er is, is zijn aanwezigheid. Zijn persoon. En zijn persoon zoals we die kennen. En waar we allemaal zo liefdevol mogelijk mee om proberen te gaan. Vooral mijn moeder is zo ontzettend liefdevol en zorgzaam. We hebben als gezin een nieuwe modus gevonden. Al is dat zeker niet altijd makkelijk.
En dan ineens komt er de mogelijkheid van zo'n dag om de hoek kijken.
Heel eerlijk... we keken er naar uit en we zagen er een beetje tegenop. De ziekte wordt ineens weer accuut. Neus op de feiten. Hij is heel ziek. Niet een beetje. En hoewel we ermee omgaan op onze eigen manier, en gelukkig ook echt samen, komt het dan toch weer binnen. Ik was bang dat de dag beladen zou zijn. Het tegenovergestelde gebeurde.
We kwamen aan in Amsterdam en we werden gelijk al zo warm, met open armen en stralende glimlachen ontvangen. En zodra we de boot opgingen hebben we onze zorgen laten varen. We genoten van elkaar. En van het prachtige Zaanse landschap. De huisjes die een beetje museumachtig aandeden in de karakteristieke groene kleuren. En tussen de molens in voelde het helemaal alsof we de toerist aan het uithangen waren. De foto's werden dan ook rijkelijk geschoten. Niet alleen van elkaar, om het moment maar te behouden, maar ook van de omgeving. Het was echt echt echt een topdag. We waren weg. Echt weg!
De lunch was fantastisch geregeld en het heeft ons de hele dag aan niets ontbroken. We hebben als gezin met elkaar gekletst. Stoelen gewisseld om weer eens naast iemand anders te zitten.
We spraken op de terug vaart al uit dat het raar zou zijn om weer naar huis te gaan. We voelden ons allemaal even in een andere wereld.
Zoals in het verhaal van Vaarwens zo treffend beschreven staat... de ziekte stond op de kade te wachten en de werkelijkheid keert terug.
Maar lieve mensen van Vaarwens, en bij deze dag in het bijzonder Ton en Anne, deze kostbare en zorgeloze dag, waarop we met z'n allen samen waren en de wereld heel even normaal was, tussen de groene huizen, pakken ze ons nooit meer af! We kijken erop terug met een mooie, brede glimlach. En ja, terwijl ik dit schrijf ook met tranen. Niet van verdriet, maar omdat het zo mooi was. We hebben genoten. Ontzettend dankbaar!!
Liefs, Piet, Ans, Elles, Anne en Mieke