Vaarwens 990 op 05-04-2022
De ultieme 'Vaarwensboost'!
Onze gast van vandaag komt uit Uden en zal zo’n 120 kilometer in de ambulance afleggen om zijn vaardag te beleven. Ron (geb. 1957) is gevonden door de sluipmoordenaar die hem de adem ontneemt, en zich als een woekerplant door het lichaam heeft verspreid. Ron heeft pijn, is zwak, maar de wil om nog éénmaal het water onder zich door te voelen glijden is groot. We krijgen een aanvraagformulier van zijn vriendin Shirley en na het eerste telefoontje blijkt er weinig tijd meer, dus gaat Ron vandaag al mee varen…
-
In Amsterdam ligt de MS Vaarwens met een volle buik te wiegen, want vrijwilligers DirkJan en Sijmen hebben haar gisteren tijdens slecht weer nog afgetankt. Bemanningsleden Hans, Lewi en Johan zijn tijdens de miezerregen al druk in de weer om het schip klaar te maken voor brancardbezoek, want Ron is bedlegerig. Tocht begint het droog te worden, ten teken dat de weergoden de sprinklerinstallatie hebben uitgezet. We zijn er klaar voor!
Een mooi verslag van schipper Hans:
Je heden ten dage in Nederland van A naar B verplaatsen zonder in de file terecht te komen, is een zeldzaamheid en zo ook vandaag.. Maar gelukkig, rond de klok van 11 arriveren de gasten bij de Vaarwens. Ron wordt vergezeld door zijn vriendin/partner, broer René en kinderen, en natuurlijk gaan onze ambulancebroeders vandaag ook mee. Dus volle bak en we zetten koers naar de Zaanse Schans.
Ron zijn droom is altijd geweest om zelf een bootje te bezitten. Helaas is dat er niet van gekomen, maar we gaan proberen hem vandaag wel dat gevoel te geven! Het kacheltje brandt, de soesjes en koffie op tafel dus wat willen we nog meer?
Ron ligt op de brancard en geniet met volle teugen. Zijn wereld is de afgelopen tijd niet veel groter geweest dan een paar vierkante meter zo vertelt hij. Dat komt wel even binnen…
Maar deze dag wil Ron er uithalen wat er in zit en inmiddels aangekomen bij de molen, krijgt hij de ultieme 'vaarwensboost' en gaat - ondanks alle pijn - hij over in de rolstoel om een bezoek te brengen aan de molen. Zoals altijd - mag ook wel eens gezegd worden - nemen de molenaars ruim de tijd om onze gast te verwelkomen. Hij zit naast Ron en de twee praten honderduit. Dat was een mooi plaatje!
Terug aan boord hebben Lewi en Johan inmiddels de lunch op tafel klaar staan en heerlijk ontspannen genieten we daarvan met z’n allen. Onze vrijwilliger Ron Blok (nog een Ron) kwam ook nog even een blik werpen aan boord. Op het brommertje uit Zuidoostbeemster, that’s the spirit Ron!
René - de broer van Ron - vertelt in het kort hoe het Ron de afgelopen jaren vergaan is. Het is altijd emotioneel zoiets aan te horen. Een aantal jaar geleden is Ron getroffen door een beroerte. Hierdoor kwamen de eerste beperkingen en werd hij uiteindelijk gedwongen zijn eigen zaak te verkopen. Vorig jaar april werd er een plekje op zijn long gevonden maar werd er niet bij de pakken neergezeten. Er werd gekozen voor een alternatieve behandeling in Zwitserland en met hulp van vele lieve mensen werd dit mogelijk gemaakt. De behandeling sloeg aan en lange tijd ging het beter met Ron. Tot kerstmis ’21, toen hij de fatale boodschap te horen kreeg dat het nu echt foute boel was en er niet veel meer voor hem gedaan kon worden. Maar wat is hij blij dat ze de Stichting Vaarwens gevonden hebben. “Hier heb ik toch zo geen spijt van!” roept hij luid!
Maar… er moet ook weer gewerkt worden natuurlijk. We zetten Ron in zijn rolstoel bij de stuurstand en we gaan beginnen aan de terugreis. Behendig stuurt Ron de Vaarwens door de bruggen en moet hij de Vaarwens klein kwartiertje gaande houden in afwachting van een opening van de spoorbrug. De pijn en ongemak bij het zitten nemen toe en het kaarsje gaat langzaam uit. Ieder van de familie neemt zo zijn moment met Ron als hij weer op de brancard ligt. Ron’s zoon neemt ook graag de gelegenheid te baat om te sturen en zo heb ik al met al eigenlijk een luie dag gehad), dank daarvoor!
Rond 16.00 meren we weer aan bij de Marina en dan is het tijd voor het afscheid. Ron, lieve familie, we hopen dat we de ziekte vandaag voor jullie even hebben kunnen parkeren en is het een klein buffertje voor de zware dagen die wellicht nog gaan komen. Bedankt voor jullie gezelschap en openheid.
Vaarwel en lieve groet, Lewi, Johan en Hans.
Met dank aan:
Dagschipper Hans, boots Johan en gastvrouw Lewi voor hun inzet
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het ambulancevervoer
Hema Amsterdam voor de deels sponsoring van de lunch
Houtzaagmolen Het Jonge Schaap voor de gastvrijheid tijdens de lunch
Port of Amsterdam voor de vergunningen
Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Onze gast van vandaag komt uit Uden en zal zo’n 120 kilometer in de ambulance afleggen om zijn vaardag te beleven. Ron (geb. 1957) is gevonden door de sluipmoordenaar die hem de adem ontneemt, en zich als een woekerplant door het lichaam heeft verspreid. Ron heeft pijn, is zwak, maar de wil om nog éénmaal het water onder zich door te voelen glijden is groot. We krijgen een aanvraagformulier van zijn vriendin Shirley en na het eerste telefoontje blijkt er weinig tijd meer, dus gaat Ron vandaag al mee varen…
-
In Amsterdam ligt de MS Vaarwens met een volle buik te wiegen, want vrijwilligers DirkJan en Sijmen hebben haar gisteren tijdens slecht weer nog afgetankt. Bemanningsleden Hans, Lewi en Johan zijn tijdens de miezerregen al druk in de weer om het schip klaar te maken voor brancardbezoek, want Ron is bedlegerig. Tocht begint het droog te worden, ten teken dat de weergoden de sprinklerinstallatie hebben uitgezet. We zijn er klaar voor!
Een mooi verslag van schipper Hans:
Je heden ten dage in Nederland van A naar B verplaatsen zonder in de file terecht te komen, is een zeldzaamheid en zo ook vandaag.. Maar gelukkig, rond de klok van 11 arriveren de gasten bij de Vaarwens. Ron wordt vergezeld door zijn vriendin/partner, broer René en kinderen, en natuurlijk gaan onze ambulancebroeders vandaag ook mee. Dus volle bak en we zetten koers naar de Zaanse Schans.
Ron zijn droom is altijd geweest om zelf een bootje te bezitten. Helaas is dat er niet van gekomen, maar we gaan proberen hem vandaag wel dat gevoel te geven! Het kacheltje brandt, de soesjes en koffie op tafel dus wat willen we nog meer?
Ron ligt op de brancard en geniet met volle teugen. Zijn wereld is de afgelopen tijd niet veel groter geweest dan een paar vierkante meter zo vertelt hij. Dat komt wel even binnen…
Maar deze dag wil Ron er uithalen wat er in zit en inmiddels aangekomen bij de molen, krijgt hij de ultieme 'vaarwensboost' en gaat - ondanks alle pijn - hij over in de rolstoel om een bezoek te brengen aan de molen. Zoals altijd - mag ook wel eens gezegd worden - nemen de molenaars ruim de tijd om onze gast te verwelkomen. Hij zit naast Ron en de twee praten honderduit. Dat was een mooi plaatje!
Terug aan boord hebben Lewi en Johan inmiddels de lunch op tafel klaar staan en heerlijk ontspannen genieten we daarvan met z’n allen. Onze vrijwilliger Ron Blok (nog een Ron) kwam ook nog even een blik werpen aan boord. Op het brommertje uit Zuidoostbeemster, that’s the spirit Ron!
René - de broer van Ron - vertelt in het kort hoe het Ron de afgelopen jaren vergaan is. Het is altijd emotioneel zoiets aan te horen. Een aantal jaar geleden is Ron getroffen door een beroerte. Hierdoor kwamen de eerste beperkingen en werd hij uiteindelijk gedwongen zijn eigen zaak te verkopen. Vorig jaar april werd er een plekje op zijn long gevonden maar werd er niet bij de pakken neergezeten. Er werd gekozen voor een alternatieve behandeling in Zwitserland en met hulp van vele lieve mensen werd dit mogelijk gemaakt. De behandeling sloeg aan en lange tijd ging het beter met Ron. Tot kerstmis ’21, toen hij de fatale boodschap te horen kreeg dat het nu echt foute boel was en er niet veel meer voor hem gedaan kon worden. Maar wat is hij blij dat ze de Stichting Vaarwens gevonden hebben. “Hier heb ik toch zo geen spijt van!” roept hij luid!
Maar… er moet ook weer gewerkt worden natuurlijk. We zetten Ron in zijn rolstoel bij de stuurstand en we gaan beginnen aan de terugreis. Behendig stuurt Ron de Vaarwens door de bruggen en moet hij de Vaarwens klein kwartiertje gaande houden in afwachting van een opening van de spoorbrug. De pijn en ongemak bij het zitten nemen toe en het kaarsje gaat langzaam uit. Ieder van de familie neemt zo zijn moment met Ron als hij weer op de brancard ligt. Ron’s zoon neemt ook graag de gelegenheid te baat om te sturen en zo heb ik al met al eigenlijk een luie dag gehad), dank daarvoor!
Rond 16.00 meren we weer aan bij de Marina en dan is het tijd voor het afscheid. Ron, lieve familie, we hopen dat we de ziekte vandaag voor jullie even hebben kunnen parkeren en is het een klein buffertje voor de zware dagen die wellicht nog gaan komen. Bedankt voor jullie gezelschap en openheid.
Vaarwel en lieve groet, Lewi, Johan en Hans.
Met dank aan:
Dagschipper Hans, boots Johan en gastvrouw Lewi voor hun inzet
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Stichting Ambulance Wens Nederland voor het ambulancevervoer
Hema Amsterdam voor de deels sponsoring van de lunch
Houtzaagmolen Het Jonge Schaap voor de gastvrijheid tijdens de lunch
Port of Amsterdam voor de vergunningen
Sluis en bruggen in de Zaan voor de vlotte bediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
