Vaarwens 1146 op 28-03-2023

Onze gast vandaag is Alie, (geb. 1955) en ze heeft het zwaar. De sluipmoordenaar zit in haar lijf en longen en die ontneemt haar lucht en leven in ruil voor pijn en benauwdheid. Ze vertoeft in het hospice Vlietstede in Rijnsburg en wacht op wat gaat komen. Daar wordt ze getipt op Stichting Vaarwens en haar zoon Huig vult voor haar de intake in. Na het wisselvallige weer van gisteren, wordt Alie een mooie dag beloofd…

In Amsterdam maken dagschipper Hans en boots Anneke de MS Vaarwens klaar. Ook onze technische vrijwilliger Ron gaat vandaag mee om wat hand en spandiensten te verlenen en een dag aan boord te ervaren. Als de broodjes zijn gehaald en de koffie pruttelt, zijn we er klaar voor…

Een prachtige impressie van boots Anneke:

Dinsdagochtend, het is druk op de weg. Met een beetje vertraging arriveren Johanna en Jan, de twee oudste kinderen van Alie. De Wensambulance belt kort daarna, ze zijn in de buurt... De koffie staat warm, de stoelen staan klaar en het weer zit mee: een voorzichtig voorjaarszonnetje en niet te veel wind.

Dan zien we de ambulance in de verte aankomen en lopen we richting parkeerplaats om onze gast te verwelkomen. Bij de Vaarwens aangekomen maken we meteen de groepsfoto, het juiste licht en de groep mooi bij elkaar. We hopen vandaag nog meer mooie plaatjes te maken, in de hoop dat het een mooie dag voor de hele familie wordt.

Alie verheugt zich op deze dag en is blij dat haar vier kinderen er ook bij zijn. Een hele dag onder elkaar. Alwin en Huig zijn de twee jongste zoons. En wanneer ze zo samen zijn, ontstaat er een gemoedelijk ‘broersonderelkaar’ sfeertje. Wat porren, beetje plagen, eigen humor… heerlijk!

Hans, onze kapitein, vertelt iets over de vaarwens en stemt af waar we heen zullen varen. Het wordt de Zaanse schans, niet helemaal onbekend. Alwin woont in Zaandam en heeft een poosje vlak bij de Schans gewoond. Maar: de houtzaagmolen kennen ze niet en dat is een heel mooie lunchplek en een bezoekje waard.

Onderweg zien we veel zeeschepen voorbijvaren. We scharrelen langs de havens en dan de Zaan op. De mooie appartementengebouwen ziet de familie wel als luxe woonplek. Het is veelal een hernieuwde functie van de oude industrieën die hier vroeger veel waren. De Duyvis, Wiener is nog wel in bedrijf maar zeker in andere handen gekomen? De toevoeging ‘Wiener’ geeft dat wel aan. Dan komen daar de welbekende Zaanse huizen voorbij. Mooi groene gevels met uitbouw. Bij de één een enkele aanbouw, de ander een meerderen. We vertellen dat dat uitingen zijn van gezonde bedrijfsvoering: een goede jaaropbrengst leverde een ‘goedjaarseind’ op. En dan die groene kleur? Welke is nou Zaans? Die donkergroene kleur is vast Amsterdams want dat is monumentengroen. Nee, de Zaanse kleur moet lichtgroen zijn. Dat levert natuurlijk zoekplaatjes op.

“Die kleur groen? Of zou het nog lichter moeten en is het die kleur groen?“ Vrijwilliger Ron weet er ook wel wat van. Hij vaart in de zomerdag het pontje bij de Zaanse Schans en kent de kleuren. Dus zoekt hij mee en wijst hij aan.

Dan verschijnen er vier molens in beeld, wat een prachtig plaatje. We meren aan bij de houtzaagmolen en worden als vanouds hartelijk welkom geheten, maar voordat we van boord gaan, genieten we eerst van een heerlijke lunch. Met een gevulde maag geniet je meer van de rondleiding en de jongens laten het zich goed smaken. Jan beloofde al niets over te laten. Ook Alie geniet. Ze heeft een goeie dag vandaag. Ondanks de zuurstof laat zij zich niet belemmeren ook af en toe buiten te kijken. Ze zuigt alles als een spons in zich op. Alwin loopt geduldig met haar mee terwijl hij de zuurstofaccu zorgvuldig meedraagt. In de rolstoel bezoekt zij de molen.

Terwijl de familie even van boord is, maakt Anneke alles weer in orde. De vaat gedaan en alles opgeruimd, zo kunnen we van de middag genieten. De spoorbrug staat zomaar open wanneer we aan komen varen. (De zomertijd zou ons bijna in de war hebben gebracht, de klok stond niet gelijk)

Op het Noordzeekanaal passeren we grote zeeschepen, begeleidt door het loodswezen. Dan moet voormalig zeeloods Hans toch even naar zijn ‘oud’ collega zwaaien. Het is indrukwekkend om te zien en we maken dan ook een ererondje om de schepen ook dichterbij te beleven.

We passeren de Delftsblauwe reuzensymbolen van de Hollandse liefde, de twee meterhoge Delftsblauwe beelden die je miniatuur in elke souvenirshop kunt kopen. Bij mijn vraag of de familie iets met water heeft, vertellen zij dat zij hun roots in Katwijk hebben maar niemand heeft een boot. Ook in de verdere familie niet. Dus wel altijd dicht bij zee gewoond maar… nee geen visser in de familie en ook nooit gevaren. Ja, vandaag dus. Vandaag is vooral fijn om samen te zijn en even helemaal in een andere omgeving te vertoeven en nog wat bijzonders samen te ervaren. En dat doen ze, vooral Alie, want vandaag had ze door het varen even wat meer ‘lucht’..! Zij zegt dat het haar alles waard is, ook al is ze misschien drie dagen vreselijk moe, dit neemt niemand haar meer af.

En zo nemen we tegen vieren alweer afscheid van elkaar. Het was mooi om met elkaar samen te zijn en even de zorgen te vergeten. De broeders van de SAW pakken Alie goed in, want de wind is aangetrokken en het voelt nu guur aan. We nemen warm afscheid van Alie en haar vier kinderen, die samen nog een intense tijd tegemoet gaan…