Vaarwens 1171 op 08-06-2023

Onze vrijwilligster Jannie werkt ook in het verzorgingstehuis in Volendam waar de bejaarde Volendamse inwoners wachten op wat gaat komen. Volendam… een vissersdorp in hart en nieren, verworden tot een toeristenattractie waar busladingen vol buitenlanders heen komen om hun eigen souvenirs terug te kopen. De oudere bevolking leeft op herinneringen van weleer, toen ’s morgens bij het eerste ochtendgloren er reuring was in de haven, omdat de vissersvloot uitvoer. Een aantal spreekt dagelijks over het water, over het varen, over hun Markermeer en hun Gouwzee… Vrijwilligster Jannie vroeg aan Evert en Inge of ze niet nog één keertje de belevenis konden meemaken met de Meander V. Vandaag gingen we het doen!

Nog steeds staat er die koude noordoostelijke wind en Evert is al vroeg met de luiwagen bezig om zeker een miljoen groene vliegenstrontjes aan de lijzijde weg te poetsen. Blij dat koeien niet kunnen vliegen, maakt hij het schip optimistisch toonbaar voor de vaardag. Boots Henk komt aan boord en gezamenlijk gooien ze de trossen los en zetten koers naar Volendam, waar het gezelschap – bestaande uit vier rolstoelers – aan boord genomen zal worden. De – altijd bereidwillige vriendelijke – havenmeester heeft 25 meter kade gereserveerd waar de Meander V de Volendammers aan boord kan nemen. De koffie pruttelt al en de gasten staan al klaar…

Er is kennismaking, koffie en koek en dan gaan de trossen los. Er verschijnt een glimlach om de grijze gezichten en de ogen gaan flonkeren. Ze varen weer… We tokkelen relaxed naar Marken en meren na een korte trip aan in de haven, waar het hele gezelschap van boord gaat voor een versnapering aan de wal en een rondje Marken. Als ze weer aan boord komen, is de vreugde groot als Evert vertelt dat we nog een rondje Gouwzee gaan doen en weldra gaan de trossen weer los. De Meander V wiegt op de dwars inkomende golven, de motoren ronken tevreden en het water ruist… even zijn ze terug in een tijd waarnaar ze zo terugverlangden.

Even schrikt het gezelschap wakker als het hele achterschip luid begint te dreunen. Evert haalt snel de motoren uit hun werk en er blijkt iets in de bakboord schroef gekomen te zijn. Na wat voor- en achteruit draaien, wordt het dreunen alleen maar erger, waarop Evert besluit op één motor de dag voort te zetten. Toch makkelijk, twee motoren!

We zien dat de slijtageslag des levens haar tol eist, want de intense beleving maakt dat het batterijtje snel leeg is. We scharrelen rustig terug naar de thuishaven waar bij binnenkomst het beeld van Maria trouw de wacht heeft gehouden. Na te zijn aangemeerd, gaat de oprijbrug weer omlaag en wordt er na een hartelijk afscheid dag gezegd tegen deze mensen wier verlangen voor heel even weer werkelijkheid werd…