Vaardag 001 op 31-03-2007
Onze allereerste vaarwensdag:
We krijgen gelijk de vuurdoop. Er komt een jong terminaal meisje aan boord. Ze blijkt gisteren nog een morfinepompje te hebben gekregen om de pijn te onderdrukken. De vaarwens komt binnen via Stichting de Opkikker, waar we ons als vrijwilligers hebben aangemeld. Er is nog weinig te varen, want we liggen ter overwintering nog midden in de stad Groningen en het is te makenbekend dat de brugbediening daar niet echt geweldig is. Toch nemen we ons voor een rondvaart om en door Groningen te maken en bewerken de brugwachters. Ze beloven alle medewerking! We zijn aan de loswal gaan liggen omdat we voor het eerst een brancard aan boord moeten nemen. We zijn best nerveus en gespannen, want we willen dat het allemaal goed gaat. Daar komt de ambulance aanrijden en we maken voor het eerst kennis met Kees Veldboer. Ook een vrijwilligers die met de ambulance van zijn baas wensen gaat vervullen. We weten nu nog niet dat we later een hechte samenwerking zullen hebben en veel terminale mensen een dag vergetelheid zullen bezorgen. Tara wordt aan boord gebracht en nu blijkt dat de brancard werkelijk perfect en zeevast in de stuurhutbank past als we de kussens er uit hebben gehaald. Toeval? Neenee... we zien het als voorzienigheid! De rest van het verhaal leest u van de moeder van Tara. De kop is er af, en aan het einde van de dag weten we het. Dit is ons ding!!
Vaarwel lieve Tara
Auteur Vaarwens
Met dank aan:
Stichting Ambulance Wens voor het vervoer
Alle brug- en sluiswachters Groningen voor de vlotte bediening
Verslag van Cora, de moeder van Tara
Mijn dochter Tara is al 1 jaar ziek en heeft een paar weken geleden gehoord dat zij niet meer beter wordt. Tara heeft botkanker en heeft lang chemo en bestraling gehad, maar de kanker is zo agressief dat behandelen niets meer kan doen. Na een periode van shock vinden wij, als gezin, dat we de tijd die we nog hebben met Tara goed moeten leven en vooral genieten van elkaar. Opkikker kwam ter sprake in het LUMC en al gauw was er contact en afspraken. Betty kwam voor een gesprek bij ons thuis en Tara ging vertellen wat zij leuk vindt en natuurlijk wij als gezinsleden hadden ook inspraak. Tara haar wens was een feest voor familie en vrienden, maar verder had zij als wens leuke dingen doen met het gezin.
De voorpret bij ons was groot. Vooral Tara vond het geweldig.Opkikker ging een dag plannen en wij wisten van niets! Wel moesten we voor het geval er een feestje kwam adressen aanleveren. De voorpret bij ons was groot. Vooral Tara vond het geweldig. 2 dagen voor de Opkikkerdag moest Tara het ziekenhuis in, dus dat was nog even spannend of alles kon doorgaan. Alle medewerking van het ziekenhuis en de avond erop waren we weer thuis. Vrijdag half 9 moesten we klaar staan, dat was doorgegeven door Betty en Hannie. Verder alles een verrassing! De ambulance ( Kees en Harry) kwam voorrijden en daar gingen we op weg richting Groningen. We zaten van alles te verzinnen onderweg maar kwamen er niet uit waarheen de tocht ging. Midden in Groningen eruit naast een mooi schip de Meander. We werden allerhartelijkst ontvangen door Evert en Inge en gingen aan boord. Tara kreeg een mooi plekje achter de schipper en de rest van het gezin ging ergens zitten. We hebben een prachtige tocht door en buiten Groningen gemaakt onder het genot van broodjes, koffie en thee. Ook hebben we onderweg nog geschilderd allemaal een klein schilderijtje wat uiteindelijk een grote gaat worden (denken wij) Ja, want alles blijft geheim bij Opkikker! Betty zei vervolgens: klaarstaan we gaan weer en daar gingen we naar de volgende verrassing. Richting Odoorn naar Hotel Restaurant Lubbelinkhof. Daar stond een bed klaar voor Tara en alles was piekfijn geregeld met een heerkijk diner. Na afloop van het diner richting Emmen voor de laatste superknaller een feest voor Tara met veel vrienden en familie in de Bistro van Parc Sandur. Een diskjockey, spelletjes alles erop en aan. Een onvergetelijke avond met veel lachen en emoties.Al met al een dag om nooit te vergeten, dus Opkikker en dan vooral Betty en Hannie.... jullie hebben dit super georganiseerd en wij zijn jullie zeer dankbaar voor jullie inzet. En wat ons vooral is opgevallen deze dag, dat er zoveel lieve mensen zijn die zoveel voor een ander over hebben en dat is hartverwarmend!Dank aan allen die aan de dag hebben meegwerkt,
Moeder van Tara.
