De memorabele vaardag van Addy...

Op 2 juni werd Addy met vrouw en dochter door de ambulancewens aan boord gebracht. Hieronder zijn ontroerend verslag.

Vaarwel dappere lieve Addy
Auteurn Vaarwens

Met dank aan de haven van Almere voor de gastvrijheid
Stichting Ambulance Wens voor het vervoer en verpleging

Het verslag van Addy:

Mijn wensdag kwam in vervulling op 2 juni 2009.

Het vervoer en zorg kwam van de stichting Ambulance wens. Het vaar evenement en zorg van Evert en Inge, onder de vlag van stichting vaarwens. Vertrek 10.30 uur. Met Patrick de ambulance chauffeur van de stichting ambulance wens. De verpleegkundige kwam door omstandigheden niet mee, maar van de nood maak je een deugt. Ria is verpleegkundige dus wat wil je nog meer top dus. Tijdens de transfer van de rolstoel op de brancard stond ik onder toezicht van een grote club kinderen van de school aan de overkant die net pauze hadden. Zo`n ambulance ziet er indrukwekkend uit. De verbazing werd nog groter, toen die zware vent met een plof op het asfalt belande met de rug nog op de brancard. Het is goed afgelopen, er bleek iets mis te zijn met de brancard. Ik had even het visoen dat het gelukkig geen lijkkist was. Arme Patrick, verlaat door het wachten op de verpleegkundige, en nu dit. Ik mankeerde gelukkig niks en kon er hartelijk om lachen immers ik was bijna stoepkrijt en dan al die kinderen hè. Zo iets overkomt mij natuurlijk. Maar na de schrik konden we toch vertrekken. Via Alkmaar op de A9 naar A`dam noord met als eindpunt Muiden-haven. We waren aangekomen bij het huis van Evert en Inge. (het schip de meander dus) Ik woon met m`n gezin in een vrijstaand huis, maar dit is natuurlijk echt nog vrijer. Dit spreekt mij heel erg aan. De boot gebouwd door Evert zelf, is een prachtig schip met alles erop en eraan. Ik werd aan board gebracht uit de wind in de schaduw. Ria Marije die ook mee was, Patrick Inge en Evert aan de leut. Het diepe van mijn wens zit in de glinstering van het water. Het klotsen van het water, het trillen van de boot en met een windvlaag de spetters water, en een mooie wolkenlucht. Knipogende Futen en bijdehante Aalscholvers. Patrick reed de ambulance vast naar Almere-Haven waar ons eindpunt ook zou zijn.De kade is daar geschikt om de brancard op te duwen. En een terugrit via de Enkhuizerdijk, is mooi en file vrij. De route van de boot, was aangepast i.v.b. met de wind. We vertrokken uit de mooie haven van Muiden en ik keek mijn ogen uit naar de Groene Draak (zeiltjalk) van het Koninklijk huis. We passeerden het Slot van Muiden en rechts van mij het eiland Pampus. Hierna gingen we een kijkje nemen in de haven van Naarden met vele eenvoudige scheepjes van laten we zeggen ongeveer vanaf 2 ton tot 1 miljoen. Crisis vrije optrekjes. Via Huizen naar Almere Haven alwaar Patrick klaarstond om met ons mee te varen naar Spakenburg. Hier hing nog een lucht van pek teer, en een vleugje mest met aflanderige wind. Geweldig mooie antieke werkboten, had ik op m`n netvlies.

Ik werd moe maar verdomde het te slapen.

Op zo`n dag zeker, zuig ik elke seconde naar binnen. Inge zorgde voor een geweldige lunch, diverse broodjes pesto tomaten, kaas. Ik at zoals het een diabetes betaamt, veel te veel dus. Maar vandaag mag het. Het was een geluksdag door de mascotte die ik kreeg van Patrick een knuffelbeer in ambulance pak.
Het eindpunt Almere, kwam in zicht. Onderweg heb ik genoten van de prachtige verhalen van Evert. Overigens hij heeft die verhalen gebundeld in een boek Bootjesgroei. De opbrengst van dit boek gaat regelrecht naar de stichting. Bekijk de site van deze stichting, zeer de moeite waard. Ik ben na mijn boottocht door Patrick Ria en Marije in de ambulance weer thuis gebracht. Om 19.00 uur waren we weer thuis en de transfer ging helemaal goed. Aan board is ook ontdekt wat er mis was aan de brancard maar dit kan goed verholpen worden. Lekker genoten heerlijk op m`n eigen bed. Wel kan ik zeggen dat ik roerloos bleef liggen want de spierpijn was enorm. Enerzijds door de val en anderzijds met zo`n megalijf de hele dag op een brancard ga je ook voelen. Pijn? Nee hoor... ik heb zo ontzettend genoten dat ik niks heb gevoeld. Deze dag vergeet ik nooit meer, geen Zuiderzee ziekte, Ria die genoot van een dagje niks doen. Toch liep zij ook te rennen vanaf 5.00 uur in de ochtend. Je moet toch een aantal dingen meenemen zoals zuurstof urinaal, want tegen de wind in piesen kan ik niet, al waai ik niet om, ik ben nu eenmaal uit één stuk gehouwen. Ik werd om 6.15 uur gedoucht zodat ik nog even kon uitrusten en slapen. Mensen dat zoiets bestaat is toch wel geweldig hè.

Deze dag was een enorme opkikker en voelde als een vakantie. Mijn wens nog eens te varen op een schip op het IJsselmeer is in vervulling gegaan.

 In emotioneel opzicht maakte dit een hoop los. Mensen die dit doen bestaan nog. Mensen met vreselijke ziekte`s krijgen een geweldige zorg dag. Een ambulance ter beschikking van jouw, om je dag te realiseren. Een man achter het stuur op een vrije dag van z`n werk die jouw dag verzorgd naast z`n drukke politiewerk. Ook deze stichting ambulance wens, rijdt naar de wens van de patiënt. Inge en Evert die dergelijke vaarwensen vervullen van ernstig zieken, die pallietief of terminaal zijn. Zeer bedankt voor deze dag jullie inzet, en betrokkenheid. Overigens Joëy, jullie boothond is een lieverd een leuke slimme hond. Ik heb nog één wens? Ik hoop dat door jullie betrokkenheid je nog heel veel zieken gelukkig kan maken. Ik wens jullie behouden vaart.

"Mensen als jullie maken mij blij! Als al die zoenen water waren, zou ik jullie de zee geven."
Addy