Vandaag gaan we varen met Ahmet, een patiëntje van het Slotervaartziekenhuis.

Ahmet komt met zijn ouders als eerste aan boord. Ahmet is doodsbang voor onze scheepshond Joey, die aanvoelt dat hij het kind rustig moet benaderen. Wijselijk houdt hij afstand en neemt een afwachtende houding aan. Eenmaal in de stuurhut is de angst weg en we krijgen een presentje van hem. Als we het cadeautje openen, zijn we verrast. Er zit een prachtig medaillon in met de betekenis 'nazar boncugu' , oftewel het beschermend oog. Vader Ali legt ons de betekenis ervan uit, en we danken Ali en zijn vrouw Dahime voor dit prachtige geschenk. We moeten nog wachten op Sebnem, die van het ziekhuis uit meevaart. Ze komt met de bus, en dan is het even lastig de Meander te vinden. Gelukkige zijn er mobile telefoons, en zo loodsen we haar naar ons schip. We maken een heerlijke tocht met redelijk goed weer. Ahmet mag varen en dat doet hij ondanks zijn handicap verbijsterend goed. Hij luistert naar het schip en draait kalm aan het roer. Een kaarsrechte koers is het gevolg. Na een lunch en een wandeling door het kasteel in Muiden varen we met een rondje over het Markermeer terug naar Amsterdam. Het is inmiddels hard gaan waaien en de bewegingen van het schip maken Dahime een beetje misselijk. Zodra we binnen de pieren van het IJ zijn is het over. Als we aangemeerd zijn, blijkt dat Ahmet zo heeft genoten, dat hij niet van boord wil. Voor ons een teken van een geslaagde dag.

Sterkte dappere Ahmed en ouders
Auteur vaarwens.

Met dank aan WSV de Zuiderzee voor de ligplaats