De vaardag met Tineke de Bruyn en haar familie en vrienden.

De weersvoorspellingen waren niet best, maar het werd een prachtige dag. Tineke genoot, en haar familie en vrienden niet minder. Tineke kan niet meer praten wegens de ziekte ALS, maar schrijven kan ze nog als de beste. We wachten met spanning op haar verslag.

Vaarwel Tineke
Auteur Vaarwens.

Varen op de Meander

Dinsdag 7 juni was het zover, ’s morgens vroeg uit de veren[ een soort van schoolreisjes gevoel]. We vertrokken met vijf volwassenen uit Krimpen a/d IJssel, via een mooie toeristische en rustige route op weg naar Monnickendam, waar de Meander ligt en we zouden aanmonsteren voor een dagje varen met Evert en Inge. Ons Tomtommetje loodste ons eerst naar de verkeerde jachthaven, wat een geluk dat we in het mobieltjes tijdperk leven. Probleem snel opgelost.

Bij de juiste haven aangekomen met dochterlief in ons kielzog, fietste Evert ons al voorbij om de weg te wijzen en daar stonden nog twee vrienden op ons te wachten. Mijn lieve historisch gezien verre nicht ontbrak nog aan het gezelschap, maar volgens Evert was er vandaag ” geen tijd voor haast”. Dit werd gelijk onze lijfspreuk voor die dag.  Voordat we de steiger opgingen stond er al een rolstoel voor mij klaar en duwde Evert mij de steiger richting Meander, wij werden begroet door Inge en scheepshond Joey. Lekker aan de koffie met koek en de voorstellingsprocedure kon van start gaan, niet iedereen die ik had meegevraagd kende elkaar. Koffie en koek achter de kiezen en ondertussen Dorine ook aan boord konden we vertrekken. Als je nog nooit op het IJsselmeer gevaren hebt is alles nieuw, in eerste instantie kon ik moeilijk kiezen welke richting we zouden nemen, maar na wat informatie koos ik voor het Paard van Marken en Muiden. Alle trossen los en alle hens aandek, het werd tijd te vetrekken, op naar het Paard van Marken.

Je houdt het niet voor mogelijk, maar zelfs met de rolstoel is het de sterke mannen aan boord gelukt om mij mee te kunnen laten genieten en van boord te klauteren waarna de steiger met rolstoel werd betreden.

De vuurtoren beklimmen zat er niet in, maar beneden in het zonnetje was het ook goed toeven, bovendien werden we regelmatig toegezwaaid en geroepen vanaf de bovenkant.Met de vrouw van Thijsvandetoren.nl heb ik gezellig zitten babbelen met de spraakcomputer over werk en van alles en nog wat. Ondertussen had Inge een heerlijke lunch verzorgd aan boord van de Meander en iedereen liet het zich goed smaken. We hebben enorm geboft met het weer, de voorspellingen waren niet al te best, maar we hebben genoten van zon en wind, het was geweldig. Geweldig is het ook dat Evert en Inge als heel lieve betrokken mensen zich op deze manier inzetten om mensen met een levensbedreigende ziekte een geweldige, en in mijn geval een onvergetelijke, dag op het water te bezorgen, niet alleen ik, maar ook onze dochter en zoon en onze vrienden hebben zich uitstekend vermaakt. Evert is niet alleen een goede kapitein maar kan ook heel goed verhalen vertellen. Verder ging de tocht en we zetten koers naar Pampus, het oude fort, omgeven door water, dat op het moment dat het in gebruik genomen kon worden al achterhaald was. Ook hierover kon Evert veel vertellen met documentatie erbij in de zin van een plattegrond. Uiteraard hebben we een rondje Pampus gedaan. Door naar Muiden alwaar we een glimp van de Groene Draeck konden aanschouwen. Dat de jachthaven van Muiden koninklijk was wist ik niet, nooit te oud om wat te leren. Even de haven in en er weer uit, tijd voor de terugtocht.  Ook nog even de haven van Volendam in, de mooie karakteristieke gevels bekeken vanaf de waterkant en toen weer koers gezet naar de thuishaven van de Meander, Monnickendam.

Afscheid nemen van Evert en Inge en van de vrienden die ons vergezelden en zoonlief heeft ons weer keurig thuis afgeleverd. Rest mij nog andermaal Evert en Inge heel hartelijk te bedanken voor deze geweldige vaartocht, zonder hen zou dit niet mogelijk zijn geweest. Ik hoop dat zij met hun Stichting Vaarwens nog heel veel mensen blij mogen maken met het werk dat zij met zoveel liefde doen.

Tineke