Een dag met een lach en een traan.

Vandaag is er een vaardag gemaakt met Francisca en Ruud. Francisca heeft ALS en kan helemaal niets meer. Met veel wilskracht en moeite zet ze nog een zin op de spraakcomputer, zodat ze nog een klein beetje kan communiceren. Het is niet zulk mooi weer. Als ’s morgens de Meander met de spiegel tegen de kade afgemeerd wordt om de brancard aan boord te nemen, schijnt af en toe het zonnetje nog even, maar tegen de tijd dat de ambulance van Stichting Ambulancewens het terrein op komt rijden, miezert het gestaag. Evert en Inge begroeten de vrijwilligers Hans en Inge (ook een Inge) van de ambulancewens hartelijk en onder begeleiding van een paraplu brengen ze Francisca aan boord. Ze heeft het eigenlijk niets te breed, want ze heeft nog nooit gevaren op een klein schip. Als je je dan moet overgeven aan de mensen die je aan boord hijsen, kunnen we ons voorstellen, dat het even spannend is.

Eenmaal geïnstalleerd in de stuurhut van de Meander valt alle spanning weg. Er is koffie en koek, maar Francisca kan alleen toekijken. Eten gaat niet meer! Dan gaan de trossen los, en terwijl de sprinklerinstallatie boven wordt uitgezet, varen ze rustig door de havens van Monnickendam. Francisca ligt comfortabel voor de grote zijramen en kijkt haar ogen uit. Vanaf het water ziet de wereld er heel anders uit! Ruud begint te vertellen. Hij is trammachinist en maakt veel mee. De humor ligt voor hem werkelijk op straat. De ene na de andere hilarische anekdote vertelt hij met groot genoegen, en iedereen ligt regelmatig in een deuk. Ze varen de haven van Marken binnen en een half uurtje later meren ze aan in Volendam. Daar lunchen ze even, en ook Francisca krijgt haar voeding via de sonde. Als het gezelschap wat later richting de vuurtoren van Marken vaart, vergaapt het echtpaar zich aan de karakteristieke toren, waarover Evert veel kan vertellen. Ruud wijkt geen seconde van Francisca haar zijde en verzorgt haar dag en nacht, maar als Evert voorstelt om achter het roer plaats te nemen, neemt hij het aanbod gretig aan. “Dit is geen tram hoor Ruud!” zegt Evert. “Hier moet je echt zelf je koers bepalen en aan het stuurwiel draaien!” Na een tijdje krijgt Ruud het in de gaten en vaart zijn opgegeven kompaskoers naar Edam. Het waait hard en de Meander begint licht te slingeren, maar iedereen geniet van de bewegingen.

Als ze een uurtje later weer in de jachthaven van Monnickendam aanmeren, zijn er al weer ruim vijf uren verstreken. Zo’n dag vliegt voorbij, maar het was ook wel weer genoeg,. Francisca is moe en wordt vakkundig in de ambulance gezet. Een emotioneel afscheid volgt. Francisca weet dat dit misschien wel haar laatste tochtje is geweest. In de ambulance wil ze haar dank tonen voor deze heerlijke dag, en tegelijk wil ze afscheid nemen. Het enige wat ze kan laten zien zijn haar emoties. Het hakt er bij Evert en Inge ook flink in en met een brok in hun kelen, zwaaien ze na een innig afscheid het echtpaar en de ambulancevrijwilligers uit...

Met dank aan de Marina Monnickendam
en de Stichting Ambulancewens voor de gastvrijheid en de medewerking.
Auteur Vaarwens.