Bij de Stichting Ambulance Wens Nederland komt een vaarwens binnen. Jannie wil nog graag een dagje varen en ook gelijk afscheid nemen van haar geliefde Volendam. Daar was ze voor het laatst nog met haar - inmiddels 4 jaar geleden overleden - man en ze hebben er samen genoten. Deze herinnering wil ze nog éénmaal koesteren. Al snel wordt de wens ingepland, want er is nog weinig tijd!

Al vroeg in de morgen arriveert bij een waterig zonnetje de ambulance op de Amsterdam Marina met daarin Jannie, haar lieve dochter Bianca en schoonzus. Ze hebben er zin in, maar al snel merken we dat Jannie bijzonder verzwakt is door dezelfde sluipmoordenaar, die haar haar man 4 jaar geleden ook al heeft afgenomen. Een verloren strijd, maar Jannie gaat het met opgeheven hoofd aan. Even is ze misselijk van de rit en de bewegingen van het schip, maar de afleiding en de prachtige panorama’s doen haar ogen al snel verder openen en dan gaat het een stuk beter.

De Meander V knort over het IJ terwijl Amsterdam traag en zonnig voorbij schuift. Er hangt een gezellige huislijke sfeer aan boord en iedereen geniet. Een roepie aan de sluiswachter brengt de boodschap en het advies om nog niet naar buiten te gaan want er is nog steeds flinke ijsvorming.

“Dan kun je straks misschien met de ambulance nog wel even naar Volendam Jannie, is dat een goed alternatief?” oppert Evert. Het is geen enkel probleem, want Jannie geniet zo enorm van alles om haar heen, dat ze het allemaal best vindt.

Tijdens de vaart zien we het geteisterde lichaam van haar af en toe wegzakken. Jannie is op, moegestreden, uitgevochten en klaar voor haar allerlaatste reis. Dochter Bianca troost haar lief en af en toe pinken we een traan, die Evert al snel weer met een getapte opmerking weet om te toveren in een lach. Alles kan- en mag er vandaag zijn…

In de middag meren we weer aan in de Marina en nemen afscheid van de moedige Jannie, die op haar beurt nog even afscheid gaat nemen van Volendam voordat ze naar ‘Huis’ gaat…