Zo blijkt maar weer dat onze gasten mensen van de dag zijn… De vaargaste die voor vandaag in de planning stond, zou eerst op eigen kracht komen, een paar dagen later werd het met de ambulance en gisteren was ze al te slecht om nog mee te kunnen… Ogenblikkelijk werd haar dag gewisseld met een lotgenoot die in hetzelfde hospice verblijft. Hij zou ook nog zo graag een dagje samen met zijn vrouw varen voordat… Inge begint direct te organiseren en Cor kan vandaag direct mee.

De berichten zijn slecht, maar de zon schijnt als de ambulance de Amsterdam Marina komt oprijden. De deuren gaan open en we zien een opgetogen man met een vriendelijke glimlach van oor tot oor. Even later stapt hij op eigen kracht uit de ambulance en lacht: “Ach… een paar stappen kan ik nog wel doen hoor!” en hij wuift alle aangeboden comfort van brancard en verplegers af, want Cor krijgt de ‘vaarwensboost!’

Evert heeft haastig de rolstoel opgehaald, want Cor heeft zichzelf overschat. De afstand is toch te groot voor het door kanker geteisterde lichaam van de eens fanatieke sporter en fietser…

Cor is aan boord en kan het allemaal even niet bevatten! “ Gaan er nog meer zieken mee? Zijn wij de enigen? Doen jullie dit helemaal alleen voor mij? Dus we gaan varen met jullie eigen huis?”

Cor wordt overmand door emoties en probeert het allemaal te bevatten, terwijl zijn denkvermogen hem ook nog enigszins in de steek laat. Evert stelt Cor gerust en zegt de dag graag voor hem en zijn lief alleen te maken; “Gezellig toch Cor! Doe bist ook ‘n Grunniger nait? Nou man… wie moak’n d’r een mooie dag van!”

Het ijs is gebroken en de trossen gaan los.

De Meander V snort door het Amsterdamse water, Evert vertelt en vaart, vrijwilligers Kees en Marijke zorgen, de ambulance vrijwilligers zorgen maar genieten ook en Cor en Hennie lopen helemaal vol van alles wat hun geboden wordt terwijl de voorspelde regen ver op een afstand wordt gehouden…

Op een gegeven moment is iedereen beneden en Cor en Evert zitten alleen bij de stuurstand. Cor kijkt om zich heen of iemand meeluistert en vertrouwt Evert zijn emotie toe; “Weet je Evert… dit zijn mijn laatste dagen! Ik wacht in het hospice tot ik ga, want ik ga dood! Ik ben er vandaag voor het eerst sinds enkele maanden even uit en ik denk voor de allerlaatste keer, maar je weet niet half hoe geweldig dit voor ons beiden is. Ik kan het allemaal nauwelijks bevatten!”

“Graag gedaan Cor! Dank voor je lieve woorden en enthousiaste glimlach! Jouw lach is me meer waard dan de hoofdprijs in de loterij man!” lacht Evert.

Moe maar voldaan komt Cor na een iets verkorte rondvaart terug in de Marina. We nemen afscheid van de hartelijke enthousiaste man, die het nog steeds allemaal niet kan bevatten. Als de ambulance wegrijdt, wordt er enthousiast door Cor op de ramen geklopt en gezwaaid terwijl Marijke, Evert en Kees terugzwaaien tot ze uit het zicht zijn.

“Die heeft heel wat te vertellen in het hospice!” lacht Evert…