In de herfst van je leven eenzaam in een hospice liggen te wachten op wat gaat komen, omdat je enkele weken geleden plotseling te horen hebt gekregen dat de kanker het wederom van de wetenschap heeft gewonnen, is nogal wat! Piet overkwam het en berust in zijn zware lot. Terneergeslagen zit hij zijn laatste weken hier onder ons op aarde uit in het hospice, totdat vriend Jan besluit dat Piet er nog een keertje uit moet. Hij vindt een folder van Vaarwens en samen besluiten ze een vaardag aan te vragen.

Inge heeft de dag snel geregeld, want veel tijd is er niet meer en de Stichting Ambulance Wens wordt ingeschakeld om Piet te vervoeren, want zijn batterijtje met energie is bijna leeg… Het spettert nog een beetje na als we een telefoontje krijgen dat Nederland weer massaal in blik zit en overal staan files.

“We komen wat later, maar meneer heeft er vreselijk veel zin in!” klinkt het uit de ambulance. Een half uurtje later komt de gele auto de Marina oprijden en als de deuren open gaan, ligt er een man met pretogen. Hem gaan we vandaag verwennen!

We rijden over de steigers en Piet roept; ”Man man… wat een mooie boot! Ben ik de enige die mee gaat?”

Eenmaal aan boord krijgt Piet een ’Vaarwensboost’ en wil van de brancard. Even later staat hij op het liftje en stapt dapper door de stuurhut naar de bank achter de stuurstand, gevolgd door de verpleging met een arsenaal aan zuurstofflessen en beademingsapparaten. Daar nestelt Piet zich in en zijn dag kan beginnen, want hij is er klaar voor. Evert vertelt, Riet en Mary zorgen en fotograferen, de motoren brommen en de Meander doorklieft het mooie Markerwater. Piet krijgt meer dan eens een glimlach op zijn gezicht om Evert zijn anekdotes en kwinkslagen. Piet vergeet zijn slechte situatie, zijn ziek zijn, zijn tekort aan adem en lacht, geniet en leeft. Begeleider Jan vertrouwt Evert toe dat Piet er de laatste tijd niet meer uit is geweest en hij hem in geen tijden zo heeft zien genieten… Ook wij krijgen hierdoor de ‘Vaarwensboost!’

Op naar Volendam, in de rolstoel de dijk op, in klompenpak en foto maken, het zijn zoveel indrukken.. Piet wordt tijdens het omkleden bij de fotograaf bleek en gaat zweten, waarop de verpleegster acuut actie onderneemt en Piet gaat weer aan de zuurstofslang, zijn levensader… Er komt weer kleur op het gezicht en tijdens de fotoshoot - die Alice van foto de Boer maakt omdat ze vrij is en toevallig in de winkel rondloopt - is de lach van genoegen op het gezicht volop aanwezig!

We varen nog even naar de vuurtoren en scharrelen huiswaarts. Piet sukkelt af en toe even weg en is erg moe, maar na enkele minuten veert hij weer op om maar niets van zijn dag te missen. Nadat we zijn aangemeerd, nemen we afscheid van deze kanjer met nog steeds de lach van de dag op zijn gezicht!

“Ohhhh, het blijft heerlijk om dit de kunnen en mogen doen!” lacht Evert tegen Riet en Mary als ze samen weer naar het schip lopen. Het was een topdag en we hebben het op alle fronten droog gehouden…