Begin 2017 verhuisden Evert en Inge naar jachthaven Waterland en ze kregen een geweldige ligplaats in het kanaal met uitzicht op de Gouwzee. Voor hun ligt een mooi motorjachtje, waar twee mensen zitten te genieten op het achterdek. Het contact is snel gelegd en een tijdje later raken ze in gesprek. Pieter is een welbekende zeezeiler en bouwde ooit zelfstandig het zeilschip ‘De Rode baron’ waarmee hij in de tachtiger jaren de Colin Archer Race voer en won.

Pieter werd ouder en zijn rikketik wilde niet mee. Uiterst zwak zagen ze het paar een zomer lang genieten van hun motorscheepje, maar varen kwam er niet meer van.

-

“Vind je het niet belastend dat we regelmatig met mensen in hun laatste levensfase aan boord nemen en dat je daar getuige van bent?” vraagt Evert op een dag na een heftige wensvaart.

“Ik weet niet of je het weet, maar ik behoor tot je doelgroep hoor!” antwoord Pieter met een glimlach.

Ze raken aan de praat, ze delen en ze bevrienden terwijl het jaar verstrijkt.

-

Vroeg dit voorjaar komen Evert en Inge weer aan in Monnickendam en horen dat Pieter deze winter een zware CVA heeft gehad en in een revalidatiecentrum vertoeft. Vrouw Christien brengt hen van de situatie op de hoogte en er blijkt weinig hoop dat Pieter hier ongeschonden uit komt. “We gaan lekker een dagje met deze zeezeiler varen!” oppert Inge. “Tuurlijk!” roept Evert en even later heeft Inge op geweldige- en onnavolgbare wijze het echtpaar overgehaald om een dag mee te gaan varen.

-

Eergisteren kwam Pieter na een flinke revalidatieperiode thuis. Vandaag brengt Christien hem naar Monnickendam en het is een emotioneel weerzien, als Pieter hun scheepje voor de Meander V enigszins verlaten aangemeerd ziet liggen. “Wil je even bij je schip kijken?” vraagt Evert als hij Pieter in de rolstoel de steiger opduwt. “Misschien straks, later, nu niet…”; antwoord Pieter emotioneel.

-

Eenmaal aan boord nestelen we Pieter in op de bank achter de stuurstand. Christien gaat naast hem zitten en er is koffie, een goed gesprek en de vraag wat Pieter graag zou willen. Het maakt hem niet zoveel uit. Aan boord zijn is alleen al fijn en varen is helemaal geweldig, want het vaargebied heeft voor Pieter - volgens hem - geen verrassingen meer. De trossen gaan los, Evert kletst, Nel en aspirant vaarvrijwilligster Jamie verzorgen en Henk legt de dag op foto vast.

-

Marken, Volendam, lunch, en dan heeft Evert wel al gezien dat Pieter de ‘vaarwensboost krijgt’ en begint te scharrelen. Hij schat in dat we Pieter wel op de vuurtorenterp kunnen krijgen en dan gaat de reis rechtstreeks naar de vuurtoren ‘Het Paard van Marken.’ Als we aanmeren, worden de ogen van het paar groot; “Ik ben er wel honderd keer langs gevaren, maar zo dichtbij ben ik er nog nooit geweest!” roept Pieter enthousiast. Even later stapt hij moeizaam maar gemotiveerd over de terp en vlijt zich neer aan de voet van de toren.

“Ongelofelijk, geweldig, niet te begrijpen dat ik hier nu zit… Ik kan het allemaal niet bevatten!” roept Pieter.

-

Na een rondleiding voor Christien en een rustmoment met bezinning voor Pieter, vraagt vuurtorenwachter Thijs of hij nog even naar de boegschroef van de Meander V moet kijken want hij hoort een vreemd geluid.

Even later stapt hij in korte broek het water in en loopt over de bodem naar de boeg van het schip om de kijken en voelen wat er aan de hand is. “Zit niets in Evert! Ik voel wel dat het ‘korrelig’ loopt. Je lager ligt er uit!” Daar is Evert niet blij mee want de Meander V moet dan droog en het gaat weer geld kosten! Enfin… komt tijd, komt raad!

-

We varen terug naar huis en zetten 350 foto’s van de dag op een USB die Henk, Thijs en Jamie hebben geschoten. “Jullie kunnen voorlopig wel vooruit!” lacht Evert en we gaan van boord. Pieter wil nog even bij zijn schip kijken, dat vandaag door de achterburen voor hen is gewassen. Ook toppers!! Pieter raakt in de war. Hij wil uit de rolstoel en maakt aanstalten om aan boord te stappen. “Dat gaat niet Pieter, je bent nog te zwak…” roepen we allen en een emotioneel moment volgt… Met moeite kunnen we hem overreden dat hij naar huis moet en niet op zijn scheepje kan vertoeven! Met pijn in ons hart nemen we afscheid van de moedige man en hopen dat hij nog wat aansterkt zodat hij nog een keer op zijn scheepje kan vertoeven…