Een vaarzaam leven, haast tussen de spanten geboren, en dan zo jong al afscheid moeten nemen van het vrije bestaan als zee- alzo ook binnenschipper… het is een hard gelag! Martin werd ziek, is ongeneeslijk en verblijft in het hospice Bardo te Hoofddorp. De wens om nog éénmaal het water op te gaan is groot en vandaag stond de ambulance al vroeg met de brancard naast zijn bed…

-

Martin komt op de haven van Waterland in Monnickendam aan, maar de zon heeft zich ondertussen verstopt achter dikke wolken. Geen nood… Martin wil niets liever dan boven in de stuurhut staan, want daar is het droog, daar zit Evert te kletsen en te sturen, daar gebuurt het…

Even later schuift de brancardlift hem omhoog en tilt het geheel veilig de stuurhut in. Daar krijgt Martin een plekje achter het raam, waar hij vrij zicht heeft over alles wat hem ten deel valt.

-

Na koffie en cake, gaan de trossen los en Evert begint te vertellen. Martin geniet, kijkt, laaft zich, verwondert zich en beleeft zijn dag met grote ogen. Ondanks de versuffing door de morfine, blijven vandaag alle zintuigen wijd open staan en niet vaker dan eens, staat er een grote glimlach op zijn gezicht… Hij vertelt zelf over zijn varend bestaan en hoe hij met zijn Domp zeilscheepje de reis maakte van Nederland naar Griekenland, hoe hij voer met tankers, containers en andere vrachtschepen.. het verleden komt even helemaal terug.

-

“Gaan we varen? Ik wil graag de motoren horen lopen!” vraagt Martin.

Even later draait Evert de contactsleutels om en onder hem begint 1000PK te ronken. Martin glimlacht; “Mooi!” zegt hij kort maar krachtig en geniet van het geluid en het moment. We varen terwijl het donkerder wordt en de wind trekt aan. Geen probleem, de Meander vaart onverstoorbaar haar weg met haar kostbare, maar broze lading. We meren aan in Volendam, lunchen, eten haring en kijken Chinezen, die hun eigen rotzooi terug komen kopen…

-

We varen naar de oostpunt van Marken, waar de markante vuurtoren staat die Martin vele malen passeerde. De windmeter geeft bijna 40 knopen aan en Martin ( die ondertussen met de brancard is verhuist naar de kuip) geniet van de elementen van de natuur. De Meander wiegt en doorklieft de venijnige golven terwijl opspattend water langs de gangboorden klettert. Martin lig nu vlak bij het water en laaft zich aan dit contact.

-

Evert ziet vuurtorenbewoner Thijs in een knalgeel pak buiten staan met de camera en roept; “Alles zeevast zetten hoor, ik ga even vol gas langs de toren, dan kan Thijs spectaculaire plaatjes schieten!”

Even later schieten de turbo’s van de Meander V aan en het schip maakt een spurt langs de toren. Spatwater spuit wild langs en hoge golven rollen langs het achterschip. Dichter bij de elementen kunnen we Martin niet brengen en er staat een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor!

-

We scharrelen terug… de dag vliegt voorbij en Martin loopt nog éénmaal vol met de emoties, die de wonderlijke waterwereld bij hem opwekken. We meren aan en nemen afscheid van een zeeman, die nog éénmaal het water een dag lang onder zich door heeft voelen glijden…

Vaarwel zeeman!