Vaarwens 572 op 20-6-2018
ALS alles je word afgenomen…
Nog middenin een werkzaam leven als banketbakker en later als bouw medewerker gaat het fout. ALS er dan van alles begint uit te vallen, dan slaat de twijfel toe; “Ik zal toch niet die vreselijke ziekte hebben?” Je gaat het traject in en krijgt al snel de onthutsende mededeling van de artsen dat je vrees bewaarheid wordt. In december 2017 was de diagnose vastgesteld, en een half jaar later is bijna alles je door de ziekte afgenomen… Wijnand overkwam het in zijn 62ste levensjaar!
-
Hij wordt begeleid vanuit het AMC en Liesbeth Eggink tipt hem op de mogelijkheid er nog een dagje - geheel privé - en onder elkaar uit te kunnen met een prachtig schip. Wijnand wil er inderdaad graag een dagje uit en de intake wordt ingevuld. Inge regelt al snel de vaarwens en op deze prachtige dag met mooie temperaturen komt het gezelschap aan in Monnickendam. Vaarvrijwilligers Mary en Dick assisteren Evert vandaag met de lijnen, de catering en maken prachtige portretten.
-
Eenmaal aan boord, begint iedereen te genieten van de dag en vergetelheid viert hoogtij… We hebben voor Wijnand een verhoging in de stuurhut gemonteerd weer hij met rolstoel en al hoog kan zitten om alles te overzien, maar hij blijkt inmiddels te zwak om de hele dag in onze rolstoel door te brengen. Zoals kennelijk gebruikelijk bij ALS patiënten, zijn de leveranciers van een adequate aangepaste rolstoel ook bij Wijnand te laat en lopen ze achter de feiten aan… Gelukkig zijn er sterke mannen en zijn zoon tilt hem overal heen waar hij zijn wil… Even later zit Wijnand comfortabel bij Evert op de bank met de benen gestrekt en armsteunen tegen het omvallen, waarvoor nog altijd dank aan de fa Telstar.
-
Evert begint te vertellen en de familie heeft een goed oor. Ze luisteren aandachtig en geïnteresseerd naar zijn uitleg over het schip, de beknopte samenvatting van het ontstaan van Vaarwens en een stukje privé informatie. Evert vertelt over zijn Burn-out en Wijnand knikt ter herkenning. Beiden hebben de ervaring van dit fenomeen en zouden willen dat het nooit had plaatsgevonden! Na de koffie gaan de trossen los en we maken ons rondje Gouwzee.
-
“Gaan we ook naar Volendam? Kunnen we nog één keer met z’n allen in kostuum op de foto?” schalt het door de stuurhut.
“Gaan we doen!” roept Evert en er wordt koers gezet naar de meest toeristische trekpleister van Nederland. Wijnand wordt na een heerlijke lunch weer in de rolstoel gehesen en we rijden over de dijk, op naar de fotograaf. Aankleden gaat absoluut niet meer en er wordt vreselijk veel moeite gedaan bij foto Zwarthoed om Wijnand mooi met zijn naasten op de foto te krijgen. Er wordt gelachen, er is een stukje humor, er wordt genoten, er wordt gedeeld en even lijkt alles heel gewoon… Een uurtje later gaat de familie weer aan boord met prachtige foto’s.
-
We varen naar de vuurtoren en onderweg deelt de familie beurtelings met ons. Ze treffen het niet, want voorafgaande aan Wijnand zijn ongeneeslijke ziekte hebben ze al meerdere familieleden en vrienden moeten wegbrengen… We worden ontroerd, maar tevens weer bewust van het feit dat een gezond leven niet zomaar is… het is een geschenk!
-
Bij de toren maakt Thijs vanaf de terp veel foto’s en als we de turbo’s even schoonbranden, maakt hij prachtige plaatjes van de Meander V die met het schitterende zonlicht wild door het water klieft. Iedereen geniet van de kracht die vrij komt en de snelheid waarmee we door de golven knallen. Op de terugreis gaat het gas er weer af; “Anders zijn we zo thuis!” lacht Evert.
-
Op weg naar huis keuvelen we heerlijk op het achterdek en iedereen geniet, met op de achtergrond ieders gedachten. We denken aan Wijnand, die heerlijk geniet van het intieme samenzijn op de Meander V en even lijkt het alsof er niets aan de hand is… De werkelijkheid komt echter terug als we hem weer in de auto hijsen en emotioneel afscheid nemen. “Als er ruimte is, mogen ALS patiënten volgend jaar nog een keer mee!” fluistert Evert, maar Wijnand schudt zijn hoofd en laat een traan, ten teken dat hij er niet in gelooft. Ook wij hebben onze twijfels omdat hij zo snel heeft moeten inleveren en nemen met een dikke traan afscheid van de familie in zwaar weer…
Vaarwel dappere Wijnand.
Auteur Vaarwens.
Wijnand: † 13-11-2018
Met dank aan:
Waterland Monnickendam voor het gratis faciliteren van de ligplaats
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Bakkerij Kees Gutter en Keurslager Dirk Spronk voor de catering
Thijs voor de geweldige foto’s
Vaarvrijwilligers Mary en Dick voor hun inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten.
Een lief verslag van Linda:
Nog middenin een werkzaam leven als banketbakker en later als bouw medewerker gaat het fout. ALS er dan van alles begint uit te vallen, dan slaat de twijfel toe; “Ik zal toch niet die vreselijke ziekte hebben?” Je gaat het traject in en krijgt al snel de onthutsende mededeling van de artsen dat je vrees bewaarheid wordt. In december 2017 was de diagnose vastgesteld, en een half jaar later is bijna alles je door de ziekte afgenomen… Wijnand overkwam het in zijn 62ste levensjaar!
-
Hij wordt begeleid vanuit het AMC en Liesbeth Eggink tipt hem op de mogelijkheid er nog een dagje - geheel privé - en onder elkaar uit te kunnen met een prachtig schip. Wijnand wil er inderdaad graag een dagje uit en de intake wordt ingevuld. Inge regelt al snel de vaarwens en op deze prachtige dag met mooie temperaturen komt het gezelschap aan in Monnickendam. Vaarvrijwilligers Mary en Dick assisteren Evert vandaag met de lijnen, de catering en maken prachtige portretten.
-
Eenmaal aan boord, begint iedereen te genieten van de dag en vergetelheid viert hoogtij… We hebben voor Wijnand een verhoging in de stuurhut gemonteerd weer hij met rolstoel en al hoog kan zitten om alles te overzien, maar hij blijkt inmiddels te zwak om de hele dag in onze rolstoel door te brengen. Zoals kennelijk gebruikelijk bij ALS patiënten, zijn de leveranciers van een adequate aangepaste rolstoel ook bij Wijnand te laat en lopen ze achter de feiten aan… Gelukkig zijn er sterke mannen en zijn zoon tilt hem overal heen waar hij zijn wil… Even later zit Wijnand comfortabel bij Evert op de bank met de benen gestrekt en armsteunen tegen het omvallen, waarvoor nog altijd dank aan de fa Telstar.
-
Evert begint te vertellen en de familie heeft een goed oor. Ze luisteren aandachtig en geïnteresseerd naar zijn uitleg over het schip, de beknopte samenvatting van het ontstaan van Vaarwens en een stukje privé informatie. Evert vertelt over zijn Burn-out en Wijnand knikt ter herkenning. Beiden hebben de ervaring van dit fenomeen en zouden willen dat het nooit had plaatsgevonden! Na de koffie gaan de trossen los en we maken ons rondje Gouwzee.
-
“Gaan we ook naar Volendam? Kunnen we nog één keer met z’n allen in kostuum op de foto?” schalt het door de stuurhut.
“Gaan we doen!” roept Evert en er wordt koers gezet naar de meest toeristische trekpleister van Nederland. Wijnand wordt na een heerlijke lunch weer in de rolstoel gehesen en we rijden over de dijk, op naar de fotograaf. Aankleden gaat absoluut niet meer en er wordt vreselijk veel moeite gedaan bij foto Zwarthoed om Wijnand mooi met zijn naasten op de foto te krijgen. Er wordt gelachen, er is een stukje humor, er wordt genoten, er wordt gedeeld en even lijkt alles heel gewoon… Een uurtje later gaat de familie weer aan boord met prachtige foto’s.
-
We varen naar de vuurtoren en onderweg deelt de familie beurtelings met ons. Ze treffen het niet, want voorafgaande aan Wijnand zijn ongeneeslijke ziekte hebben ze al meerdere familieleden en vrienden moeten wegbrengen… We worden ontroerd, maar tevens weer bewust van het feit dat een gezond leven niet zomaar is… het is een geschenk!
-
Bij de toren maakt Thijs vanaf de terp veel foto’s en als we de turbo’s even schoonbranden, maakt hij prachtige plaatjes van de Meander V die met het schitterende zonlicht wild door het water klieft. Iedereen geniet van de kracht die vrij komt en de snelheid waarmee we door de golven knallen. Op de terugreis gaat het gas er weer af; “Anders zijn we zo thuis!” lacht Evert.
-
Op weg naar huis keuvelen we heerlijk op het achterdek en iedereen geniet, met op de achtergrond ieders gedachten. We denken aan Wijnand, die heerlijk geniet van het intieme samenzijn op de Meander V en even lijkt het alsof er niets aan de hand is… De werkelijkheid komt echter terug als we hem weer in de auto hijsen en emotioneel afscheid nemen. “Als er ruimte is, mogen ALS patiënten volgend jaar nog een keer mee!” fluistert Evert, maar Wijnand schudt zijn hoofd en laat een traan, ten teken dat hij er niet in gelooft. Ook wij hebben onze twijfels omdat hij zo snel heeft moeten inleveren en nemen met een dikke traan afscheid van de familie in zwaar weer…
Vaarwel dappere Wijnand.
Auteur Vaarwens.
Wijnand: † 13-11-2018
Met dank aan:
Waterland Monnickendam voor het gratis faciliteren van de ligplaats
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Bakkerij Kees Gutter en Keurslager Dirk Spronk voor de catering
Thijs voor de geweldige foto’s
Vaarvrijwilligers Mary en Dick voor hun inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten.
Een lief verslag van Linda:
Vaardag 572- Wijnand
Een uitnodiging van stichting Vaarwens. Eigenlijk nog nooit van gehoord. Wat is dat dan? Na het verdiepen in de stichting kwam ik er achter wat een mooi initiatief dit is. Woensdag 20 juni was het zover. Wat een ontzettend mooie dag hebben we beleefd. Wat een mooie mensen aan boord. We mochten de hele dag gebruik maken van 'hun huis'. Want dat is hun boot, het is hun huis. Je zit op hun bank, je loopt door hun keuken, je deelt hun wc, de hele dag. Hoe gastvrij ben je dan? Jeetje. Niks was te gek en alles kon. Evert zat vol verhalen. Hoe kan iemand zoveel verhalen in zijn hoofd hebben? Als ik gister iets meegemaakt heb dan ben ik het bij wijze van spreke overmorgen alweer vergeten... Deze man heeft zoveel passie en liefde voor zijn werk. Dit is een roeping. Zo bijzonder.
Het roer om, alles verkocht en zijn leven in het teken van stichting vaarwens samen met zijn vrouw. Zoveel contacten hebben ze opgebouwd, zo ook bij een fotograaf in Volendam. Het leek ons heel leuk om met z'n allen in Volendamse klederdracht op de foto te gaan. En ja hoor, Evert regelde het. Hij zei: 'we gaan even lekker wat eten, en dan worden we over een uurtje verwacht bij de fotograaf". Het aankleden was hilarisch, wat hebben we gelachen. En wat is de foto goed gelukt!
Ik heb mijn vader de laatste maanden niet zoveel zien lachen als op deze ene dag. Lieve Evert en Inge, Bedankt!
Keep up the good work.
Met vriendelijke groet,
Linda Pouwels
Email Marketeer
Ouders van Nu
