Als je in een hospice ligt en buiten schijnt de zon al weken achtereen, als je houdt van water en varen, als je er dolgraag nog één keer uit wilt en genieten van het weidse water, als je in het hospice een flyer van Stichting Vaarwens vindt met daarin de mogelijkheden om een dag te gaan varen, dan is het invullen van een intake op de website het enige wat nodig is en binnen een dag wordt de wens geregeld…

Evi verkeert in de bovenstaande situatie en ze vult met  hulp van tweelingzus Joke de aanvraag in. Vandaag is het zo ver…

-

De ambulance staat om klokslag 9 uur voor de deur en Evi wordt ingeladen, waarna het gezelschap haar zus Ria ophaalt. Ook voor haar is het dagje uit, want ze leidt aan de ziekte Parkinson. Het wordt een vreemde rit naar Monnickendam, want Ria houdt het niet vol. Met kussens en kunstgrepen zorgen de ambulance vrijwilligers dat ze nog enigszins comfortabel haar rit kan uitzitten. Het gezelschap komt aan in Monnickendam, waar nog een zus en haar man hun al staan op te wachten. Een warm weerzien en iedereen gaat aan boord. Evi krijgt ‘de vaarwensboost’ bij het zien van de Meander V en wil van de brancard. Zelfverzekerd maar, o zo broos, stapt ze in de arm van de verpleegster de traplift op en gaat de stuurhut in, gevolgd door haar zus Ria, die in dezelfde situatie verkeert. Ze nestelen zich in op de bank bij de stuurstand. De derde zus Joke en haar man Cor komen er ook bij en dan is er koffie en cake en een welkomstpraatje van Evert.

-

De trossen gaan los en we besluiten te gaan ‘havenhoppen’. Al kletsend en verwonderend scharrelen we haventje in en haventje uit. Het gezelschap geniet met volle teugen op deze mooie zomerdag aan boord. In Volendam is er een heerlijke lunch die Mary heeft klaargemaakt. Evi wil ook graag eten, maar haar maag kan niets meer verteren, want de sluipmoordenaar heeft zich juist daar gehuisvest. Smakelijk gaat er een klein muizenstukje brood zonder korstjes in, maar dan is het al klaar. Toch weet ze van dit enkele kleine stukje smaakvol te genieten… wat een doorzetter!

Evert stelt voor een foto met z’n allen in klederdracht te gaan maken en daar vindt hij volop enthousiasme bij. Even later gaat het gezelschap in twee rolstoelen (jaja… allemaal in het ruim voorradig op de Meander V) naar de fotograaf en een gezellige verkleedpartij volgt. Het resultaat is prachtig, en de emotionele herinnering voor eeuwig…

-

We gaan weer los en schommelen met een noordwestelijke golfslag een rondje langs de vuurtoren. Zus Ria is helemaal op en ze vraagt of ze even op de brancard mag liggen, terwijl Evi energie voor tien heeft gekregen door de ‘vaarwensboost en heen en steeds weer loopt door het schip… Even denken we dat Ria er slechter aan toe is dan Evi, maar wellicht is het een tijdelijke inzinking. Thijs knipt bij de toren weer een kaartje vol en zet het op de email, wat een topper!

-

De dames worden moe, want de indrukken zijn voor een gezond mens al veel, laat staan iemand in deze omstandigheid. Ria ligt nog steeds op de brancard en Evi blijft met een opgetogen lach door de Meander scharrelen. We zetten al het fotomateriaal op een USB stick en beginnen afscheid te nemen, maar dan blijkt dat Evi graag voorin de ambulance wil en dat Ria zo vermoeid en zwak, graag op de brancard wil blijven liggen… “We gaan stuivertje wisselen!” lacht Evert. We knuffelen elkaar een warm afscheid en helpen het gezelschap de ambulance in.

Het was een prachtige zomerse driezussendag, die nog één keer samen hebben kunnen genieten. Evi en Ria gaan morgen ieder hun eigen strijd tegen de vijand weer aan…

-