Liggend in het Hospice te Utrecht, getroffen door meerdere ziektes die hem teisteren, overdenkt Mauricio zijn werkzame leven als scheepsbouwer (jarenlang bij Ballast Nedam) dat nu ten einde komt. Hij zou nog graag een keer varen en afscheid nemen van het weidse water. Vanuit het hospice wordt zijn wens ingevuld en enkele dagen later is het zo ver. Mauricio gaat echter zo snel achteruit dat de artsen gisteren nog twijfelden of hij dit nog aan kan, maar Mauricio zegt vastbesloten; “Die vaardag nemen ze me niet af, die gaat absoluut door!”

-

Het is woensdagnacht en schipper Evert ligt te zweten in zijn bed. Koorts, keelpijn en koude rillen teisteren zijn lichaam. Een flinke knuffel van een drager bracht hem de venijnige zomergriep. Hij doet geen oog meer dicht en vraagt zich af of hij wel kan varen. Hier is hij altijd al bang voor… een wens zoals deze van Mauricio cancelen gaat niet, want hem rest geen tijd meer en het eigen vaarwensschip van de stichting moet nog gebouwd worden. Bij het ochtendgloren wordt er actie ondernomen. Vaarvrijwilliger Henk wisselt zijn havendienst met een collega en neemt de honneurs van Evert waar, terwijl beroepsschipper Foeke voor de eerste maal helemaal alleen het schip gaat varen. Voor de tweede maal in 11 jaren tijd ligt onze kapitein/eigenaar nu tijdens een vaarwens gevloerd door de griep te kooi met een bak pijnstillers…

-

De zon schijnt, de wind is matig en de temperatuur is goed! Prachtige omstandigheden om een mooie vaarwens te maken. Al vroeg arriveert de ambulance op de haven want er zijn vandaag nauwelijks files.

Mauricio en zijn naasten komen naar buiten en verwachtingsvol kijkt hij naar de Meander V. Hij gaat vandaag varen! Henk is inmiddels zoveel vaarwensen mee geweest, dat hij feilloos het welkomstwoordje van Evert doet en vertelt over de historie van het schip. De trossen gaan al vroeg los en Marijcke zorgt voor de inwendige mens terwijl Foeke de Meander V feilloos en beheerst door de waterwereld stuurt. Iedereen geniet op het achterdek van het schip en de ambulance vrijwilligers houden Mauricio nauwlettend in de gaten.

-

In Volendam wil het gezelschap na een heerlijke lunch wel even van boord. Mauricio geniet van ieder moment in de korte tijd die hem nog rest. Hij mist zijn zes kinderen, maar geniet desalniettemin van zijn meegekomen vrienden, hij geniet ook met volle teugen van het water, de zon, de heerlijke temperatuur en de bewegingen van het schip… Af en toe vergeet hij heel even zijn ziek zijn en bij het afscheid is de uiterst bescheiden man dankbaar voor de prachtige dag die hij zomaar kreeg. Mauricio gaat nu weer terug naar de werkelijkheid en die is hard en onverbiddelijk, maar die vaardag nemen ze hem niet meer af!!!

Evert komt snel even zijn bed uit om dag te zeggen en ook hij is dankbaar, want zijn werkelijkheid is, dat hij over een paar dagen weer beter zal zijn…