In een hospice wachtend op wat gaat komen, ligt Nel. Ze is getroffen door de sluipmoordenaar, is uitbehandeld en leeft haar dagen in herinneringen. Deze mooie herinneringen aan vroeger tijden, toen haar vader binnenschipper was en met een olieboot langs de schepen ging… in de zomer varend met een kruisertje door Nederland… de weidse waterwereld ervaren met vrijheid en onbezorgdheid… het heerlijke waterleven loopt in haar gedachten nog altijd voort. Ze trouwde, kreeg twee zoons en toen werd 7 jaren geleden haar man ziek. De kanker won zijn strijd en Nel verzorgde hem met liefde tot het allerlaatste moment. “Ik zou het zo weer doen, hoe zwaar het ook was!” zegt de lieve zorgzame schat. Nu is ze zelf het slachtoffer en leeft gelaten haar laatste dagen.

-

Dan blijkt dat er de mogelijkheid is om nog een keertje het water op te gaan, afscheid nemen, nog één keer die weidsheid ervaren, nog één keer die mooie herinneringen ophalen, nog één keer… De wens wordt in gediend en is al snel door Inge geregeld. De ambulance is op tijd, maar het verkeer is weer eens spelbreker. Nel komt samen met haar zoon en beide ambulance vrijwilligers Cor en Theo vast te staan in de file nabij Schiphol. Tegen elven komt de gele bolide het haventerrein oprijden en we kunnen de onfortuinlijke schat ontmoeten.

-

“Dag Nel, heb je er zin in? “ roept Evert. “Nou… reken maar!” lacht ze en na een paar grappen en grollen is het ijs gebroken. Even later staat ze lekker in de kuip terwijl de zomer zich in haar volle glorie over ons uitstort. “Wil je op de brancard blijven of wil je graag in onze rolstoel zitten?” vraagt Evert. Ze krijgt de ‘vaarwensboost’ en wil van de brancard. Na een korte krachttoer zit ze comfortabel in de rolstoel en de dag kan beginnen.

-

Koffie, kletspraat, fotoboeken, vertellen… Mary en Iris zorgen en Nel laat langzaam los en begint te vergeten hoe slecht ze er voor staat. De trossen gaan los en er wordt gevaren, gekletst, gelachen, genoten en geleefd… Er is zoveel te zien en te beleven op het water. Volendam ligt vol, maar havenmeester Wijnand heeft ervoor gezorgd dat er een stukje kade vrij blijft voor de Meander V. Wat een toppers daar in Volendam, altijd weer!

“Wil je nog een keer in klederdracht op de foto Nel?” vraagt Evert. Dat wil ze maar al te graag, maar haar zoon ziet de bui al hangen. “Je denkt tot niet dat een Katwijker in een Volendams kostuum gaat lopen!” roept hij wat ongemakkelijk. We liggen in een deuk, maar Nel gaat op de foto en poseert als een filmster.

-

We schuiven nog even langs de vuurtoren, waar Thijs weer een kaartje vol schiet van het gezelschap en dan gaat de reis weer huiswaarts. Vrijwilligster Mary vraagt; “Evert, moet je de turbo’s nog niet even schoonblazen?” Even later laat Evert de 1000 PK onder de vloer haar werk doen en de Meander V spurt weg, een prachtige ‘roostertale’ achterlatend. Nel heeft het zicht er op en krijgt een glimlach van oor tot oor. Dit vindt ze geweldig en even denkt ze; “Ooohhh, kon dit maar eeuwig duren!”

-

Jouw eeuwigheid is echter dichtbij lieve Nel… We varen terug naar Monnickendam en nemen met een dikke knuffel afscheid van een moedige vrouw, die straks in het hospice verder gaat met de weg die we eens allemaal zullen moeten gaan…