Tussen alle binnenkomende intakes door, zit er met regelmaat een spoedwens bij. De agenda staat al redelijk vol en zo ook deze warme week. Inge kijkt zorgelijk in de agenda en zegt: “Het wordt echt wel tijd dat het tweede schip erbij komt Evert! Als ik de komende dinsdag ook vol plan, dan heb je twee weken achtereen 4 vaardagen. Trek je dat?”

Evert knikt: “Toe maar schat, het is hun laatste uitje, daar zeg je toch geen nee tegen!”

Even later is de wens geregeld en nu kan er écht niets meer bij…

-

Het is vannacht niet echt afgekoeld en om 06.00 uur maakt Evert een foto van de opkomende zon. Het is al broeierig warm en traag maakt het paar hun schip klaar voor de komende vaardagen. De ambulancebroeders bellen rond half 9 dat ze met onze gasten zijn vertrokken uit Hoogeveen, maar dat ze de anderhalf uur durende rit rustig aan doen, want Ria heeft erg veel pijn.

-

De ambulance arriveert mooi op tijd en de deuren gaan open. Daar ligt Ria, met haar man trouw aan haar zijde en haar verzorgster (ook Ria). Het wordt letterlijk en figuurlijk een warm welkom, want het is nu al 28 graden en de zon brandt er stevig in. Snel aan boord, schaduw, een verkoelend briesje vangen, koffie…

Evert doet een kort welkom, want Ria roept: “Kunnen we gaan varen? Misschien vangen we dan een koel briesje!” De beide Volvo’s slaan aan en even later glijdt de Meander V lui door het water met aan boord haar kostbare, maar emotionele lading.

-

Na een rondje Gouwzee lopen we Volendam binnen en merken dat we daar niet moeten zijn. Er staat nauwelijks een verkoelend briesje en het is er erg warm. “Laten we naar de vuurtoren gaan!” stelt Evert voor. “ Daar liggen we op de vlakte en staat altijd een koel windje…”

Iedereen stemt er graag mee in en als Evert de vuurtoren met haar omgeving beschrijft, krijgt Ria de ‘vaarwensboost’! “Ik wil dan ook graag van boord! Ik zou nog zoooo graag een keer het water in willen…!”

-

We meren aan en genieten van de lunch in de schaduw op het achterdek met een verkoelend windje zoals Evert had omschreven. Daarna gaan we de terp op en Ria verzamelt moed. Kreunend en puffend van de pijn overwint haar wilskracht, want de sluipmoordenaar heeft zich verspreid door haar hele lichaam en heeft haar krachten afgenomen in ruil voor pijn. Stapje voor stapje door het gangboord en de trap af, waarna ze neerploft in de rolstoel. Drie sterke mannen dragen haar de terp op, rijden haar over het privéstrandje van Thijs en Liliane en helpen Ria uit de rolstoel. Met enige ondersteuning van Mary en Evert waadt ze door het warme ondiepe water en geniet. “Ooohhh lieverds, wat is dit heerlijk! Dat ik dit nog mag meemaken, wat zijn jullie geweldig!” fluistert Ria en ze wil nog verder dieper water in. Geen van allen heeft badkleding aan, maar ach…wat maakt dat uit… Alles voor Ria!

-

Ria staart een tijdlang over het water en we kunnen alleen maar gissen naar haar gedachtegang. “Wat zou er door mij heen gaan als ik hier zo zou staan?” denkt Evert en hij is op dat moment de rijkste man van de wereld. Ook vrijwilligster Mary overdenkt haar leven en even worden we weer met beide benen op de grond gezet terwijl we langzaam in de bodem weg zakken…

-

Na een tour de force is Ria weer aan boord en vleit zich uitgeput neer op de brancard. Een verkoelend glas drinken, een koud ijsje, een verfrissend briesje en we varen weer. Ria zakt af en toe even weg, want ze heeft alles gegeven en haar man Dick staat ontspannen het leven te delen bij Evert achter het roer. Terug in Monnickendam helpen Corine en Frans het gezelschap weer de ambulance in na een emotioneel afscheid. Ria geeft aan geen angst te hebben om te gaan sterven, want ze gaat naar onze Schepper en Vader. Het leven loslaten is een ander verhaal en we knuffelen elkaar met een dikke traan vaarwel.