Vaarwens 585 op 31-7-2018
Een zeeman aan boord…
Na een vaarzaam leven vanaf zijn 16de jaar en alle wereldzeeen te hebben bevaren, ligt onze vaargast van vandaag in Veghel te wachten op de allerlaatste vaart. Zijn hoofdmotor houdt er langzaam mee op en de pk’s zijn gereduceerd tot een minimum, waardoor er van enige vaart geen sprake meer is. Wim wil nog graag één keertje echt varen, een boottocht maken, afscheid nemen van zijn geliefde water… Bij de Stichting Ambulance Wens Nederland wordt de wens kenbaar gemaakt en zij weten als geen ander hoe heerlijk een dagje met de Meander V is. De wens wordt met enig spoed ingepland en vandaag is het al zo ver…
-
De wind laten het vandaag voor het grootste gedeelte afweten en het is bewolkt als de ambulance de rit vanuit Veghel heeft gemaakt en aankomt op de haven in Monnickendam. Het is broeierig en dat maakt het er niet makkelijker op voor Wim, maar Evert suggereert dat er op het water altijd meer lucht is dan aan land. Onze zeeman kan dat beamen en snel gaan we aan boord. Wim wil graag van de brancard en met de rolstoel naar het schip. Tuurlijk hebben we een rolstoel aan boord en even later krijgt onze oude zeebonk de ‘vaarwensboost’ en verplaatst zich met enige moeite van brancard naar rolstoel. “Evert, hebben jullie nog een rolstoel? Mevrouw is ook niet echt goed ter been…!” vraagt ambulancechauffeur Frans.
Tuurlijk hebben we nog een rolstoel aan boord en even later rijdt het echtpaar aan boord van de Meander V.
-
“Wat een prachtig schip zeg, en wat is ze goed onderhouden!” mompelt Wim met ogen als theeschoteltjes als hij de Meander V in de rolstoel passeert.
“Yep…!” lacht Evert, “het is ook ons huis Wim. Jullie gaan vandaag varen met ons huis. We wonen al 16 jaar op dit schip, en als we willen verhuizen, hoeven we niets in dozen pakken!!”
Wim lacht, Wim geniet nu al, Wim veert weer een beetje op, want hij heeft zich al een paar dagen verheugd op zijn ‘boottochtje’!
-
Wim wil graag naar binnen, naar boven, bij de stuurstand zitten, naar Evert luisteren, zeemanspraat delen… Even later zit hij samen met zijn vrouw genoeglijk op de stuurhutbank te luisteren naar Evert zijn uitleg over de transformatie van Loodsschip naar Leefschip van het vaartuig waarmee ze vandaag gaan varen, terwijl er een dikke regenbui overtrekt. Als de motoren starten, ziet Evert kippenvel op de magere armpjes van Wim verschijnen, ten teken dat dit veel dieper gaat dan een simpel boottochtje… Als de trossen los gaan, worden Wim zijn ogen worden nog groter en ze volgen alles wat hem ten deel valt, terwijl zijn oren gespitst staan om Evert zijn toelichting mee te krijgen… Heerlijk, Wim is even terug in zijn nautische wereld!
-
We varen ons rondje terwijl de wind fors aantrekt, maar ook de wolken verdrijft. Prachtige panorama’s schuiven voorbij en Wim laaft zich aan zijn dag, evenals zijn vrouw, met groot genoegen. Even naar Volendam, waar havenmeester Wijnand - ondanks de vreselijke drukte - een stukje kade voor ons heeft vrij kunnen houden, even passagieren, even een haring happen… Wim geniet, en niet met mate!! Trossen los, en over glinsterende waterweides schommelen we over het Markermeer, passeren de vuurtoren waar Thijs weer plaatjes schiet en genieten van alles wat ons ten deel valt.
-
Dan is er een kleine dissonant in het heerlijke genieten, want de lift naar de stuurhut weigert dienst terwijl we deze vandaag meer dan nodig hebben. Drie mannen beginnen enthousiast van alles open te schroeven en ook Evert heeft zijn idee wat er fout kan zijn, maar het motortje blijf iedere functie weigeren. “Laat maar! We tillen Wim wel naar beneden, sterke mannen genoeg!” oppert Evert en hij kruipt weer achter het roer, dat hij aan vaarvrijwilliger Henk had toevertrouwd.
-
Langzaam zien we dat Wim zijn motortje nauwelijks nog kracht heeft en we besluiten terug te varen naar Monnickendam. Wim begint op de terugreis al met bedanken voor zijn superdag en als we zijn aangemeerd tillen we de zeeman met rolstoel en al de trap af. Dan merkt Evert op dat zijn gast zachtjes begint te huilen en het raakt hem diep. Wim heeft moeite met het afscheid nemen van het water en het besef dat dit zijn allerlaatste vaartochtje was, breekt hem. Er is troost, er is een knuffel, er is medeleven…
-
Even later rijden er weer twee rolstoelen van boord en Wim vlijt zich bij de ambulance neer op de brancard. Hij is helemaal op maar heeft pretoogjes, vermengd met een vleugje verdriet en dankbaarheid. Met een traan zeggen we dag aan de zeeman, die vandaag nog éénmaal voer, en de lift… die doet het weer! Nadat Evert een uurtje heeft gezocht, bleek het een draadbreuk in de bedieningskabel! Vind het maar! Het motortje doet het in elk geval weer, want morgen is ze weer hard nodig!
Vaarwel Zeeman!
Met nautische groet, auteur Vaarwens.
Met dank aan:
Jachthaven Waterland Monnickendam voor het gratis faciliteren van de ligplaats
Stichting Ambulance Wens Nederland voor de wens en de verpleging
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Bakkerij Kees Gutter en Keurslager Dirk Spronk voor de catering
Thijs voor de prachtige foto’s
Vaarvrijwilligers Henk en Nel voor hun inzet
