In de oorlog geboren, alles meegemaakt, werkzaam leven gehad, en dan slaat het noodlot toe… De ‘sluipmoordenaar’ heeft zich stiekem door je hele lichaam heen ingenesteld en weet van geen ophouden. Dan komt het moment dat de artsen, het lichaam en wellicht de geest het opgeeft. Sjef ligt gedeeltelijk verlamd en uitgeteld in het hospice te Zevenaar te wachten op wat gaat komen, maar opeens blijken er nog mooie dingen te kunnen gebeuren. Zo ging Sjef met de Stichting Ambulance Wens nog een keertje naar Lobith om de scheepvaart op de Rijn te bekijken, want Sjef is verzot op water en scheepvaart! Van ambulancevrijwilliger Hans kreeg hij de tip dat hij ook nog wel een keertje zou kunnen varen… Een dag later rolt aan boord van de Meander V het intakeformulier met de vaarwens van Sjef uit de printer…

-

Vandaag is het zo ver… Veel tijd heeft Sjef niet meer, dus wordt de wens met enige spoed ingepland door Inge. Blauwe luchten en een verdwaalde wind omgeven Monnickendam als Evert en Inge hun varend gasthuis gereed maken voor brancardbezoek. Vrijwilligers Anneke en Bouk staan in de startblokken en dan komt Sjef in de ambulance aanrijden. Er worden grappen gemaakt en ook Sjef heeft zijn babbeltje klaar. Geen wonder, want zijn beroep was verkoper! Eenmaal aan boord, vertelt Evert onder het genot van een kopje koffie over schip en stichting en ook Sjef’s echtgenote en beide dochters luisteren aandachtig.

-

De trossen gaan los en traag schuift de Meander V met zijn genietende lading over de Gouwzee. Anneke en Bouke maken foto’s en Evert vertelt… Nadat we de Marker haven hebben aangedaan, stelt Evert voor om in Volendam te gaan lunchen.

“Ooohhh, gaan we naar Volendam? Mogen we er dan ook even af?” klinkt het enthousiast.

Moeders wilde enige tijd geleden nog graag eens naar Volendam, maar het is er niet meer van gekomen. Nu gaat het toch nog gebeuren, en wel met ‘zieke pa’ en notabene op een schip! Eenmaal aangemeerd, genieten we van een heerlijke lunch en dan stelt Evert voor om Sjef over te zetten in onze rolstoel.

“Gaat dat nog lukken pa?” vragen beide dochters in koor. Sjef lacht en knikt. Even later haalt Evert de rolstoel uit het ruim en met hulp van de ambulancevrijwilligers gaat hij in de rolstoel. Daarna gaat het gezelschap de dijk op en geniet van het toeristische stadje.

-

De trossen gaan weer los en nu zetten we koers naar ‘het Paard van Marken’. Daar aangemeerd blijft Sjef aan boord, maar geniet van het water en het uitzicht, terwijl Evert met zijn gasten de terp op gaat en een rondleiding geeft op de vuurtoren. Bewoner Thijs maakt kilometers op zijn fietsje om herinneringen van de dag op camera vast te leggen en iedereen waant zich in een sprookje.

-

We keren huiswaarts en Sjef wil graag met zijn naasten buiten blijven staan. Het is voor het eerst dat het kan en de temperatuur het toelaat tijdens een vaardag en er wordt zichtbaar van genoten. Bouk gaat aan het roer en Evert verzamelt de honderden foto’s van de dag. Het zijn er veel, en het wordt nog een hele klus om de mooiste plaatjes er uit te halen voor een fotoboekje voor ‘pa’…

We meren aan en nemen hartelijk afscheid op de parkeerplaats waarbij hier en daar een traan vloeit, deels van verdriet en deels van geluk, want op zo’n mooie dag samen had niemand nog durven hopen…

Vaarwel Sjef

Auteur Vaarwens.

-

dank aan:

Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Haven Volendam voor de gastvrijheid

Thijs en Liliane voor de gastvrijheid op de toren en de foto’s

Bakkerij Kees Gutter en Keurslager Dirk Spronk voor de gedeeltelijke lunch

Stichting Ambulance Wens voor het vervoer en de verpleging

Vaarvrijwilligers Anneke en Bouk voor hun inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

Lieve woorden van de familie: