Vaarwens 664 op 12-7-2019
Met een mooie glimlach…
-
Onze gaste van vandaag trof het niet echt in het leven en nu, veel te jong, (46 jaar) heeft de sluipziekte ook haar lichaam gevonden om zich te manifesteren. Stiekem heeft het zich steeds weer verspreid en nu is ze volledig bedlegerig. Vivian heeft veel pijn en kan het nog uitzingen dankzij de medicatie. Toch wil de topper graag nog een dagje varen en die wens komt binnen bij de Stichting Ambulance Wens. Die ondernemen contact op met Vaarwens en er wordt actie ondernomen. Even later hebben beide stichtingen de wens - evenals gisteren - op korte termijn geregeld, want ook Vivian rest nog weinig tijd…
-
Het weer wil nog niet vlotten. Gisteren regende het de hele tijd pijpenstelen, maar vandaag worden het onweersbuien. Tussen vage wolkenluchten komt ook het zonnetje door als Evert al vroeg de Meander V klaarmaakt. Vrijwilliger Ellie arriveert ook en even later staan we in de startblokken. Het wordt een warm weerzien, want de oprichter van de ambulancewens (Kees Veldboer) komt vandaag zelf mee. “Kunnen we weer even bijpraten, want er gebeurt zoveel!” had Kees gezegd.
-
De ambulance komt de haven oprijden en even later ontmoeten twee goede vrienden met dezelfde missie elkaar met een hartelijke hug. Al snel ontfermen beide mannen zich over hun broze gaste en met een mooie lach komt Vivian uit de ambulance. Evert ontmoet het hondje ‘Snoopy’ van Vivian, dat ze even lief laat blaffen. “Hij gaat vandaag de hele dag mee hoor!” lacht ze vriendelijk.
We gaan aan boord en Vivian wordt comfortabel in de stuurhut achter de grote ramen neergezet. Dan is er koffie en een gezellig kletspraatje van Evert. Vivian mag kiezen waar ze heen wil en opteert voor Volendam. Nog één keertje een foto maken…
-
De trossen gaan los en amper de haven uit, krijgen we een wolkbreuk over ons heen. Het zicht is minder dan 50 meter en de Meander V krijgt een fikse wasbeurt. “Hier kan ik niet tegen boenen!” roept Evert boven het geklater van de regen uit. De ruitenwissers staan op volle kracht, maar kunnen niet tegen dit natuurgeweld op. Als we Marken binnenlopen neemt de bui in kracht af en we kunnen weer wat zien. Vivian ligt op de brancard achter het raam en blijft fotokaartjes volschieten van alles wat er te zien is. Ze is er voor het eerst sinds tijden even uit, ze vergeet, ze geniet, ze heeft een lach op haar gezicht!
-
In Volendam serveert Ellie een heerlijke lunch en onze lieve gaste doet er zich tegoed aan. Boterham na boterham verdwijnt met smaak… een goed teken! We gaan naar de fotograaf en Vivian gaat met haar begeleidster en haar moeder samen op de foto. Alleen het verkleedpartijtje is al een feest… De kleedsters bij Photo Volendam nemen te tijd voor Vivian en verstoppen zelfs de brancard met schorten en visnetten… Wát een toppers! Na een rondje op de dijk komt iedereen weer aan boord, waar met open mond de prachtige foto’s in klederdracht worden bekeken.
-
We maken nog een rondje langs Thijs de vuurtorenwachter die in druilregen met de camera al klaar staat om een herinnering voor onze gasten te maken. We scharrelen keuvelend terug en genieten van het genieten van onze gaste. We nemen afscheid van de lieve schat met haar mooie glimlach. Na een dikke knuffel sluiten de ambulancedeuren en dan rijdt het gezelschap het terrein af. Stil blijven we staan zwaaien tot ze uit het zicht zijn.
“Veel te jong!” mompelt Evert als hij terugloopt naar de Meander V
Vaarwel lieve Vivian
Auteur Vaarwens.
-
dank aan:
Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Stichting Ambulance Wens voor de wens en het vervoer
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Photo Volendam voor het prachtige portret
Thijs voor de mooie foto’s
Bakkerij Kees Gutter voor de gedeeltelijke lunch
Vaarvrijwilliger Ellie voor haar inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten..
