Er stond een spoedwens gepland, maar zelfs spoed was niet snel genoeg! De ziekte was sneller en de geplande amper vijftig jarige dame kon al niet meer mee. In hetzelfde hospice ligt lotgenote Nel en ook zij wacht op wat gaat komen. Er wordt gewisseld en Nel neemt graag haar plaats in. Ook zijn heeft gevochten tegen de sluipmoordenaar maar verloren. Deze dag heeft ze echter gewonnen!

-

De weergoden zijn toch steeds met ons. Tussen enorme de buien door die voor en na de vaardagen vallen, maken wij droge periodes mee en zien Hollandse luchten en een prachtige zonnetje. Meestal is de wind wel prominent aanwezig, maar dat geeft het varen net dat extra tintje gevoel van los van de aarde zijn. De Meander V ligt al weer klaar en vrijwilligers Selma en Ton arriveren mooi op tijd. Inge heeft vandaag veel te doen op kantoor en samen zijn we weer heerlijk in de weer met ‘Vaarwens’. De ambulancevrijwilligers geven de aankomsttijd op de haven door en Evert vraagt of onze gaste nog een transfer kan maken en bij de stuurstand op de bank kan komen zit. “Dat wordt ‘em niet Evert! Mevrouw is erg zwak en is blij dat ze kan liggen!” antwoord vrijwilliger Jan. “Dan maakt ik de brancardlift gereed Jan, dan kan ze zo door naar boven!” antwoord Evert zonder aarzelen.

-

De ambulance komt aan en gaat open en we zien dat de ‘killer’ Nel haar longen ook heeft gevonden want ze zit aan de zuurstof. We verwelkomen de onfortuinlijke vrouw hartelijk en gaan snel aan boord. We zijn namelijk laat, want er was een miscommunicatie met het inplannen van de ambulance. Niet getreurd… Nel ligt inmiddels comfortabel op de brancard in de stuurhut en de trossen gaan los. Tijdens het varen genieten we van de lunch want het is al lunchtijd en eenieder geniet van het moment.

-

Al kletsend, etend, lachend en genietend scharrelen we over de Gouwzee, terwijl prachtige panorama’s voorbij schuiven. Nel krijgt behoefte aan lucht en wil even zitten. “Wil je in onze rolstoel en even in de kuip buiten zitten? Het is geen spiertje koud!” vraagt Evert. Nel heeft ondertussen de vaarwensboost ook te pakken en knikt enthousiast ja. Even later zit ze dapper met haar naasten in de kuip te genieten van de geur en het geluid van het water, het ronken van de motoren en de plaatjes die voorbij schuiven. “Kunnen we een palinkje kopen in Volendam? Ik wil graag trakteren op paling!” lacht Nel.

-

We meren aan in Volendam, waar de havenmeester een gaatje voor de Meander V heeft vrijgehouden en even later scharrelt Nel met haar naasten en de vrijwilligers over de dijk om een paling te scoren. Er is al weekendfeest in Volendam en bij café de Dijk staat iedereen op luide muziek te swingen. Nel haar armen gaan omhoog en ze swingt heel even mee… geweldig!! Als het gezelschap terugkomen eten we allen paling terwijl we koers zetten richting vuurtoren. Ton stuurt, Selma zorgt en fotografeert, Evert kletst en iedereen geniet.

-

Traag wiegend scharrelen we weer huiswaarts. Nel haar blik is gericht op het schuimspoor dat de Meander V achterlaat en ze zou zo naar de einder willen varen… Weer terug in de haven gaat ze weer op de brancard liggen en is moe. We maken nog een gezamenlijke foto bij het schip en knuffelen elkaar afscheid. Voor de 678ste keer sinds we begonnen, neemt Evert voor altijd afscheid van een medemens in haar laatste dagen en ze lopen zwijgend naar het schip om de boel op te ruimen, ons beseffend dat het leven een groot geschenk is, waarvoor we iedere seconde dankbaar moeten zijn…

-