-

Vaak zijn mensen eenzaam door het ontbreken van nazaten of hebben er geen contact mee, zijn zelfredzaam totdat ze niet meer zelfredzaam kunnen zijn… Dan worden ze opgenomen in een huis met lotgenoten, maar blijven eenzaam. Als ze dan ook nog de ziekte krijgen waardoor alles in het leven troebel wordt, raken ze nog meer in een isolement. Onze gast van vandaag is er zo een… Guus is achter in de tachtig, was een buitenmens, zelfredzaam, werkzaam en vrij. Nu is hij ziek, zit in de rolstoel in een tehuis, wacht op wat gaat komen en de toekomst is wazig. Zijn begeleiders gunnen de lieve man nog éénmaal een dag van genieten. Nu kan het nog!

-

De natuur doet zijn uiterste best om de waterschaarste in Nederland aan te vullen en enorme hoosbuien trekken de laatste twaalf uren over het land. Vandaag hoeft Evert eens een keertje niet met de luiwagen rond het schip, want de natuurlijke gratis wasstraat heeft de Meander V volledig schoongespoeld. Tussen de buien door snel brood halen en dan het schip inrichten voor rolstoelers. Vrijwilliger Hanneke arriveert en we hopen dat het vandaag nog weer droog wordt…

-

De rolstoelbus van het tehuis uit Utrecht arriveert met Guus en zijn ‘vriendin’ (en tevens lotgenote) Bep, beiden in de rolstoel. Evert grapt om de spanning een beetje te breken en zijn gasten op hun gemak te stellen en dat lukt. Even later rolt het gezelschap tussen de regendruppels door aan boord en de dag kan beginnen.

We maken na Evert zijn welkomstwoordje een heerlijke vaart over de Gouwzee, terwijl de wind flink aan trekt. De Meander V en haar gasten kan het niet deren en iedereen zit te genieten van alles wat hen geboden wordt.

-

Na de lunch in Volendam gaat het voltallige gezelschap nog even de ‘Dijk’ op en geniet van een ijsje. We zien dat Bep het niet meer trekt en ze valt van vermoeidheid bijna uit de rolstoel.

“Zullen we weer richting Monnickendam varen? Volgens mij zijn jullie doodop van alle indrukken!” lacht Evert en iedereen stemt in. Het was mooi, maar ook genoeg.

-

Aangemeerd op de plaats van vertrek nemen we afscheid van het lieve gezelschap en de beide vermoeide vaargasten lachen dankbaar voor hun vaardag. Beiden pakken de draad van het wachten weer op, want dat is hun resterend bestaan… wachten…