-

Net hardwerkend de 50 gepasseerd, een mooi elektro bedrijf, prachtige opgroeiende kinderen, gelukkig met je partner, ogenschijnlijk gezond… wat meer kan een mens zich wensen! Dan slaat het noodlot toe… Je wordt ongeneeslijk verklaart doordat er iets in je hooft groeit wat er niet hoort, maar het is onbereikbaar! De artsen brengen het fatale nieuws; “We kunnen niets meer voor u doen!” Dan is het wachten op, totdat, wanneer… en je bereid je voor op wat gaat komen. Eenieder doet dat op zijn/haar eigen manier, maar Henk op de zijne! Hij hoort op de oncologie dat hij nog een keertje kan varen en dat lijkt hem fantastisch. Het aanmeldformulier komt binnen, maar de resterende tijd blijkt nog maar weinig ruimte te bieden, dus wordt de wens naar voren gehaald. Dat kan ook, want wederom was de geplande dag van vandaag te laat voor een lotgenoot, dus wordt Henk vandaag ingepland.

-

De zon schijnt als we opstaan, maar vanuit het westen nadert een regengebied. Evert kan nog net droog bij de bakker komen, maar als hij terug is, begint het al te miezeren en volgens de buienradar lijkt het er op dat het voorlopig ook niet meer droog zal worden. Spijtig voor Henk en zijn naasten! Vrijwilligers Ellie en Sido komen ook nat binnen, maar we houden de moed er in. De ambulance arriveert mooi op tijd, gevolgd door een auto met de kinderen. We heten elkaar welkom en gaan snel aan boord…

-

Evert doet een welkomstwoordje en hij vind een luisterend oor, want we hebben een nautische familie aan boord. Ze varen zelf met mooie sloep en twee van de kinderen werken (of gaan werken) in de nautische sector en ze zijn dol op varen! De jongste is al schipper op een bunkerbootje in de Rotterdamse haven…

Al kletsend gaan de trossen los en binnen merken we niets van de druilregen, want binnen is het beschut, warm en gezellig. De ruitenwissers maken overuren en de Meander V schommelt lui bij windkracht 6 over het water…. heerlijk!

-

Henk ligt op de brancard achter het raam en geniet op zijn manier, maar af en toe sluit hij zijn ogen. Zoveel indrukken op een hoofd vol… het is vaak teveel. Al pratende met de familie blijkt dat Henk in augustus nog volop werkte in zijn bedrijf, maar hij is nu al tot helemaal niets meer in staat. Het gaat hard, heel hard! Ondertussen meren we aan in Volendam, waar we ons tegoed doen aan een heerlijke – door Ellie klaargemaakte – lunch en ook Henk eet met smaak.

-

“Zouden jullie nog even de dijk op willen? De Volendammer kermis is voorbij en de straten zijn nagenoeg weer schoon!” oppert Evert. “Ik heb een fijne rolstoel en misschien wil Henk wel even zitten in plaat van liggen. Dan kunnen gemakkelijk even de dijk op!” Even later zit Henk in de rolstoel, gaat met de lift naar beneden en iemand oppert het idee om een herinnering te maken in klederdracht. Even later zit iedereen in de fotozaak zich te verkleden voor een prachtige foto van het gezin…

-

We varen weer en Evert vertelt over de Vuurtoren van Marken. We komen tot vlak bij, maar hoge golven rollen voor de toren langs en de Meander V slingert rond de voet van het unieke monument. De schipper moet flink gas geven om zijn schip in bedwang te houden, maar het lukt dan toch om weer op open water te komen. Daar gaan de gashandels op het hout en de Meander V spurt als een haas uit het leger weg tegen de venijnige golven in, maar niet voor lang… Een luide piep geeft aan dat er een motor aan de kook is en snel zet Evert het gas er af. Hij gaat op onderzoek uit terwijl we doorvaren op de stuurboord motor. Als snel is het euvel gevonden… Er zit een dikke klomp veen in de wierpot die alles verstopt. “Ook dat nog,” moppert de schipper, “ naast driehoekschelpjes, fonteinkruit en bodemprut, nu veenklompen die losgekomen zijn door baggerwerkzaamheden bij IJburg. De centrale post waarschuwt er al voor!!”

-

Even later loopt ook de bakboord motor weer en we scharrelen gezellig keuvelend de Gouwzee weer in. We meren aan in dezelfde druilregen, die al aanwezig was toen we vertrokken, maar het heeft het genoegen niet mogen drukken. Echtgenote Annemarie laat Evert een paar boeken signeren om thuis nog na te genieten van zijn belevenissen die hij in een aantal boeken heeft opgetekend en is namens allen dankbaar voor de geweldige dag. We krijgen een enveloppe met een gulle gift en nemen moedig afscheid van de dappere Henk, die huiswaarts keert met een hoofd vol, waar nog een klein beetje ruimte is voor de herinneringen aan vandaag…