-

Samen met zijn lief op 79 jarige leeftijd genieten van de oude dag, dagelijks schepen kijken op de pier, herinneringen ophalen aan een mooie werkzame tijd van vroeger met schepen, beladingen en nautiek, Teun’s leven is ermee doordrenkt… Ook bij hem meld zich de sluipmoordenaar met de ongecontroleerde celdeling en de laatste tijd vecht hij samen met de medici tegen de fnuikende ziekte, maar dan is het op en over. De chemokuren en bestralingen eisen hun tol en Teun is er klaar mee. Hij wacht af op wat gaat komen, maar wordt getipt door de thuiszorg die Stichting Vaarwens vond via LinkedIn. “Nog een keer varen? Geweldig, daar ga ik voor!” was zijn reactie en vandaag ging hij mee.

-

Bij prachtig zonnig weer komt de ambulance aan in Monnickendam en vrijwilligsters Esther en Hanneke staan al in de startblokken om de dag te verzorgen. De ambulance gaat open en daar ligt een bleke, maar optimistische man op de brancard met pretogen. Naast hem zijn geliefde waarmee hij al ruim 40 jaren het leven deelt en Evert heet hem hartelijk welkom. “Man… ik vind het nu al geweldig! Wat fijn dat we met je mee mogen!” lacht Teun. We gaan aan boord en de dag kan beginnen.

-

“Mag ik van de brancard af? Ik kan wel een paar stapjes doen hoor!” lacht Teun optimistisch. Even later staat hij op de lift en gaat de stuurhut in. Daar stapt hij een beetje onwennig door de stuurhut en we helpen hem om achter de stuurstand op de bank te komen. Er worden kreetjes van opwinding en verbazing geslaakt en de ogen glunderen van opwinding. We krijgen koffie en Evert doet een welkomstverhaaltje waarvan teun enorm geniet. “Wat heb ik een respect voor jullie dat jullie dit doen. Ik ben bevoorrecht dat ik met je mee mag, hè schat!” lacht Teun en hij zoent zijn lief enthousiast van geluk.

-

We gaan varen, waarbij Evert een enthousiast oor vind voor zijn verhalen, bijzonderheden en anekdotes. Er wordt gelachen, er wordt genoten, er wordt gedeeld en er wordt vergeten… Teun vergeet voor het eerst sinds tijden zijn ziek zijn en het voorland volledig en als hij naar het toilet moet, stapt hij al een stuk stabieler de trap af naar beneden. “Jaja… het gaat goed met me… Mensen, wat is dit geweldig!” lacht hij als hij weer naar boven komt. We meren aan in Volendam en genieten buiten in de kuip van een heerlijke lunch in het zonnetje. “Wat doen we Teun? Gaan we naar de vuurtoren of wil je Volendam in?” vraagt Evert die programma aan het maken is. “Volendam in en op de foto!” glimlacht Teun vastbesloten.

-

Teun zijn lief is ook niet echt geweldig meer ter been en we maken plannen, want teun wil iever niet op de brancard door Volendam. “Man… ik voel me zo goed, ik loop wel hoor! Zet mijn vrouw maar in de rolstoel!” lacht hij dapper. Even later gaat Francien in onze rolstoel en Teun loopt arm in arm met de verpleegster van de SAW Volendam in, op weg naar de fotograaf. Daar doen de kleedsters hun uiterste best om een geweldige herinnering te maken en Teun kan zoveel goedheid amper verwerken. Na de fotosessie scharrelen we weer naar buiten en lopen nog een stukje. Teun heeft inmiddels blosjes op zijn wangen en stapt dapper naast de rolstoel met zijn lief er in. “Dit is een dubbele vaarwensboost!” roept Evert als zijn gast klaarblijkelijk onvermoeibaar door het pittoreske toeristenstadje loopt.

-

Even later zit het gezelschap weer boven bij Evert om maar niets te missen van wat hij allemaal te vertellen heeft. We varen naar de vuurtoren waar Thijs in zijn oranje overall aan de voet van de toren zit te fotograferen. “Wat een topper mensen, hij heeft het stervensdruk met hout kloven om de winter door te komen, maar tocht haast hij zich naar de toren om foto’s te maken. Straks krijgen jullie ze allemaal mee, want hij zet ze op de email!”

Teun wordt geraakt door zoveel vrijwilligers die voor hem in touw zijn en even valt hij stil, overdenkt de dag en roept; “Het is niet te bevatten, wat is dit geweldig!”

-

Het gas gaat er nog even op en dan vraag Evert of Teun nog even wil sturen, maar hij geniet zo, dat het voor hem geen meerwaarde inhoudt. Francien zegt; ‘Nou, dan wil ik wel even!” en ze gaat aan het roer. Ze kan amper boven het dashboard uit kijken, maar dapper stuurt ze het grote schip terug richting Monnickendam. Teun aanschouwt het alles en geniet met volle teugen en een welhaast gezonde kleur op zijn gezicht. Aangekomen in Monnickendam kunnen de ambulancevrijwilligers de lege brancard terugbrengen naar de ambulance, want Teun stapt dapper over de steigers, hij heeft vandaag een dubbele vaarwensboost…