-

Amper de 60 gepasseerd slaat het noodlot toe! Begin augustus krijgt Peter te horen dat hij een bijzonder agressieve onbehandelbare hersentumor heeft en dan slaat de bliksem in! Veel te regelen, veel te verwerken, veel teveel van alles! Nu zijn we enkele weken verder en Peter gaat heel snel achteruit. Ondertussen verblijft hij in het hospice, waar hij vier dagen geleden voor de allerlaatste keer zijn 62ste verjaardag vierde…

Peter is tot voor kort schipper bij de Douane in de Rotterdamse havens van beroep en zijn laatste wens is om nog een stukje te varen, zoals Andre van Duin deed in het TV programma ‘denkend aan Holland’. De intake wordt bij de SAW ingevuld en de wens is in no-time geregeld, want haast is geboden! Er volgt nauw contact tussen onze beide organisaties, want Evert en Inge hadden een lang weekend gepland om er even tussenuit te kunnen, maar dat wisselen ze graag in voor de spoedwens van Peter. De enige mogelijkheid is namelijk vandaag nog, want volgende week staan we bij Stichting Vaarwens ook al volgeboekt met vaarwensen…

-

Vrijdagmorgen 06.30 uur, het is spiegelglad op het water en het was een koude nacht. Al vroeg zeemt Evert de ramen, haalt vers brood van onze trouwe bakker Kees Gutter en dan komen vrijwilligers Esther en Ton ook aan boord. We spreken de dag door en wachten op de ambulance. Als die open gaat, ligt daar een ogenschijnlijk sterke onverwoestbare man, maar als hij iets wil zeggen, hapert de spraak. In de geest wil Peter veel vertellen, maar zijn besturingssysteem is duidelijk door de sluipmoordenaar aangetast. Evert grapt wat om het ijs te breken en even later staat er een mooie glimlach op het gezicht. We gaan aan boord en Peter wil - ondanks het mooie weer - graag de stuurhut in. Logisch, daar gebeurt het!

-

Behendig gaat de lift omhoog en even later staat Peter op de brancard in de stuurhut, hals reikend naar buiten kijkend. De rest van de kinderen en de baby moeten namelijk ook nog komen, dus is hij niet eerder rustig totdat ook die aan boord zijn… Esther en Ton serveren koffie en dan komen de kinderen aanlopen. De familie is helaas nog niet compleet, want er heerste buikgriep en daarom missen we er vandaag eentje. Evert doet een welkomstpraatje en dan gaan de trossen los. Het duurt niet lang of Peter krijgt een beetje vaarwensboost en hij wil van de brancard. Snel haalt Evert de rolstoel onder uit het schip en bouwt een soort podium, zodat Peter op het dashboard kan kijken en meevaren! De aanblik voelt vertrouwd en hij begint nu echt te genieten…

-

We maken ons rondje Gouwzee en er heerst een ontspannen sfeer aan boord. Normaliter gaf een douanebezoek aan boord Evert de nodige stress, alhoewel hij nooit iets te verbergen had, maar toch… hij had het er niet zo op. Nu keuvelen, delen en luisteren we naar elkaars avonturen op het water en het geeft een heel bijzonder gevoel om samen deze dag, op deze wijze, om deze reden en in deze ambiance samen door te brengen. In Volendam meren we aan en genieten op het achterdek van een heerlijke lunch. Chapeau Esther, er wordt gegeten als dokwerkers, dus de lunch valt in de smaak.

-

Peter wil nog graag een herinnering voor altijd samen met zijn gezinnetje maken, dus gaan we naar de fotograaf. Het is er vreselijk druk en als we binnenkomen, want er staat net een grote groep dames ietwat nerveus in klederdracht te giechelen voor de camera. Peter ziet het, steekt zijn handen in de lucht en roept; “Lady’s I love you!!!” De reacties zijn niet van de lucht en de foto wordt een geweldig shot van een horde spontaan lachende dames. “De remmen zijn er een beetje van af!” verontschuldigt Simone zich een beetje, maar er heerst een jubelstemming in de fotozaak! Geweldig dat dit kan!

-

Als we weer gaan varen, zit iedereen na te genieten van de foto’s die Photo Volendam ons schonk. “Wat een mooie herinnering schat!” snikt Peter met natte ogen naar zijn lief.

Dan gaan we naar de Vuurtoren en halverwege wil Peter graag weer naar de stuurhut, dus gaat hij weer met de rolstoel op de lift. Vlak bij de toren gaan zijn naasten naar het voordek en Thijs zit voor de derde keer deze week met de camera in de aanslag om prachtige herinneringen voor de familie te maken. Er wordt gezwaaid, er worden prachtige foto’s gemaakt, er wordt gegroet en dan gaat het gas er op. Peter geniet van het geweld en het doet hem denken aan zijn vroege baan. “Die handels indrukken was ook mijn werk Evert…” en er volgen nog een aantal onverstaanbare woorden. We zien dat de vermoeidheid door de ziekte toeslaat en dat hij er veel slechter aan toe is, dan het oog ons doet geloven.

-

Onderweg naar Monnickendam komt het keiharde besef dat dit de allerlaatste keer was, dat Peter heeft gevaren en we delen het verdriet samen. Er vallen dikke tranen en wij allen huilen mee, sommigen in hun hart en anderen in hun ogen… De jongens knuffelen pa en Simone tracht te troosten, waarna we allen weer in lachen uitbarsten om iemands gevatte opmerking… Het kan, en het mag er allemaal zijn!

Na te zijn aangemeerd, nemen we afscheid van de kanjer en met een traan wensen hem vaarwel…

Het leven is hard, het heengaan nog harder!!!

-

Vaarwel Peter

Auteur Vaarwens.

Peter: † 29-9-2019

-

dank aan:

Jachthaven Waterland voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Haven Volendam voor de gastvrijheid

Photo Volendam voor de prachtige portretten in klederdracht

Thijs voor de foto’s bij de toren

Bakkerij Kees Gutter voor de gedeeltelijke lunch

Stichting Ambulance Wens voor het vervoer en de verpleging

Vaarvrijwilligers Esther en Ton voor hun inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...