-

Onze gaste van vandaag vecht al jaren tegen de fnuikende sluipmoordenaar en steeds weer weet ze de dodelijke ziekte met kracht en moed te pareren, maar telkens weer steekt het de kop op. De laatste keer blijkt Ans niet sterk genoeg meer en de ziekte krijgt zijn zin, want ze krijgt de slechte tijding dat ze is uitbehandeld. Ans is een vechter en wil nog genieten van het leven. Via de thuiszorg krijgt ze de tip dat ze nog een vaarwens kan aanvragen en Ans struint door onze website. Ze besluit er voor te gaan en een intake wordt ingevuld, waarna Inge en Marga aan het plannen slaan.

-

De natuur werkt vandaag mee en we worden wakker met een blauwe lucht. Evert haalt verse broodjes en maakt samen met Inge het schip klaar, als op 9 uur de telefoon gaat. “Ik durf het haast niet te zeggen, maar we zijn er al!” klinkt het aan de andere kant van de lijn.

Er is echter nog niets open waar het gezelschap even kan wachten totdat we klaar zijn met de voorbereidingen, dus gaat Evert snel met de rolstoel naar de kade om Ans en haar twee vriendinnen op te halen, terwijl Inge gauw de koffiepot aanzet. Even later zit het gezelschap triomfantelijk op de bank achter de stuurhut terwijl de koffie pruttelt.

-

Vrijwilligers Ton, en het echtpaar Wilma en Hans arriveren ook en al snel loopt het als een geoliede machine. Evert vertelt een welkomstverhaaltje over de historie van schip en vaarwens terwijl het zonnetje het gelaat van Ans beschijnt, die af en toe een traantje weg moet pinken. De trossen gaan los en we schuiven relaxed door Amsterdam, schutten naar het Markermeer en zetten koers naar Muiden. De Meander wiegt, de motoren ronken, de camera’s klikken en onze gasten genieten. We zien een traan over Ans haar gezicht rollen als ze duidelijk wil maken hoeveel ze geniet. Het is een vreugdetraan in zware tijden! Hoe dankbaar mogen we zijn als we dit kunnen geven aan de lieve Ans in zwaar weer…

-

In Muiden genieten we van een heerlijke lunch in het zonnetje bij de KNZ&RV en er wordt gelachen, er wordt vergeten en er wordt gedeeld. Op de terugreis schieten we ieder haventje binnen dat voorbij komt en Ans deelt de dag met grote regelmaat met het thuisfront via haar mobieltje. Het ding pingelt wat af en berichtjes vliegen over en weer. “Ohhh… lieve mensen, wat geniet ik vandaag! Jullie hebben geen idee!” Dat hebben we echter wel, want de glimlach op het gezicht spreekt meer dan boekdelen.

-

Na weer te zijn aangemeerd in de Amsterdam Marina, nemen we afscheid van de vechtende vrouw, die Evert toevertrouwd dat ze alles tot het laatste stukje heeft geregeld, maar nooit had durven hopen dat ze nog een moment zo zou genieten als vandaag!

-

Vaarwel dappere Ans

Auteur Vaarwens.

-

Met dank aan:

Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

KNZ&RV voor de gastvrijheid tijdens de lunch

Oranjesluizen voor de vlotte schuttingen

Vaarvrijwilligers Ton, Wilma en Hans voor hun inzet

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...